“နီးဖို့ရာဆိုရင် ဝါဆိုတောင်မှ ပြာသိုနားတွင် ထားလိုက်ချင်” တဲ့။ “ကုန်နိုင်ခဲလိုက်တာ” လို့ ထင်တဲ့သူလည်း ထင်မယ်။ “ကုန်လွယ်လွန်းလိုက်တာ” လို့ အောင့်မေ့တဲ့သူလည်း ရှိမယ်။ ကာလအပိုင်းအခြား တစ်ခုတည်းပေမယ့် ဆွဲဆန့်ချင်တဲ့သူ၊ ချုံ့ချချင်တဲ့သူ မတူနိုင်ဘူးပေါ့လေ။ ဘယ်လိုပဲပြောပြော။ မအလကြီးတောင် အာဏာလုသက် ၄ နှစ် ပြည့်တော့မယ်။ သီချင်းတွေဘာတွေ ဆိုနိုင်သေးပုံထောက် ပျော်များပျော်နေသလား မသိပါဘူး။ တနိုင်ငံလုံး သဘောမတူလည်းပဲ လူတွေအများကြီးသတ်ပြီး အစိုးရသက်တမ်းတစ်ခုစာ မရအရ အုပ်ချုပ်သွားသေးတယ်။ အာဏာကို ပြည်သူ့လက်ထဲမထည့်ချင်တဲ့ စစ်တပ်အသိုင်းအဝိုင်းကြီးကလည်း သူတို့သိပ်ဖြစ်ချင်နေတဲ့ စစ်အစိုးရ စစ်စစ်ကြီးအဖြစ် ဘာပဲလုပ်ရလုပ်ရ လုပ်ပြီး တိုင်းပြည်ကြီးပျက်ကာမှ ပျက်စေတော့ ဆိုတဲ့ သဘောထားနဲ့ အောက်လူတွေ မကုန်မချင်း စတေးသွားခဲ့တယ်။ ကဲ အခု ဘယ်လိုလဲ။ ကုန်လွန်ခဲ့ပြီးတဲ့ ၄ နှစ်ဟာ […]
ချန်ဂင်တို့စခန်း (၃၁၆)
“တိမ်ယံအတွင်းက နှင်းကျပြီ။ အာကာတံတိုင်းက မှိုင်းလို့ရီ ဟေမန်ခါမီ အထူးပဲ ချမ်းတော့သည်။” တဲ့။ ရန်ကုန်မှာ မချမ်းသေးဘူး လို့ ပြောပေမယ့် ကိုယ်တို့ဆီမှာတော့ ချမ်းနေပါပြီ။ နေဝင်တာနဲ့ အေးလာတာ။ မနက်မနက်ဆိုလည်း မီးလှုံရတယ်။ နေက မွန်းတည့်ခါနီးမှ ပွင့်တာ။ ညဘက်ဆို နှင်းစက်တွေ အိမ်ခေါင်မိုးပေါ်ကျတာ တဖျောက်ဖျောက်နဲ့ မိုးရွာနေသလား အောင့်မေ့ရတယ်။ အဝတ်တွေ မရုပ်ပဲထားရင် စိုရွှဲကုန်ရော။ တံခါးတွေ လုံအောင်ပိတ်ပြီး စောင်ထူထူနဲ့လိပ်အိပ်ရတာ နွေးနွေးထွေးထွေးနဲ့ ဇိမ်ရှိပါတယ်။ အိမ်ပြင်မှာအေးလို့ ဆိုဖီမ လည်း အခန်းထဲဝင်၊ အခင်းလေးနဲ့ပဲ အိပ်တော့တယ်။ သူတို့လည်း သူတို့သဘာဝနဲ့ ခိုလှုံရာ ရှာတတ်သားပါလေ။ မိဖြူက သူ့သမီး စူစူလေးနဲ့အတူ အိမ်ရှေ့အိမ်က မီးပုံကြားမှာ အိပ်တယ်။ မိကျားက loki နဲ့ ဆေးရုံမှာအိပ်တာ။ […]
ချန်ဂင်တို့စခန်း (၃၁၅)
ရန်ကုန်မှာရှိတဲ့ ကိုယ့်မိတ်ဆွေသူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က သူ့သားလေးကိုခေါ်ပြီး ကိုယ့်ဆီလာနေရမလား တိုင်ပင်တဲ့အခါ ကိုယ့်မှာ တော်တော်စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားပါတယ်။ ဖြစ်မှဖြစ်ရလေ။ သူတို့ တော်တော်ပူပန်နေရတာပဲ။ “လူပျို့မေမေ ဆန်တစ်အိပ်နဲ့ ရွှေမန်းဆိုတောင်တော်ရိပ် ပုန်းအိပ်လို့ခိုလှည့်ပါ” ဆိုတဲ့ခေတ်ကို ရောက်နေတာလား။ မိန်းကလေးတွေလက်ထဲ ပါသွားရင် ဘာအရေးလဲ။ အခုဟာက ဟိုခွေးသူတောင်းစားတွေလက်ထဲပါသွားရင် ရာဘတွေကျွေးပြီး အသေခံစစ်တိုက်ခိုင်းတော့မှာလေ။ ထော့ကျိုးထော့ကျိုးနဲ့ ကုန်းပိုးပြီး အလံဖြူထောင်ထွက်နိုင်အောင်တောင် မနည်းဆုတောင်းယူရမှာ။ ကိုယ့်သားကိုယ့်သမီးကိုယ် တယုတယပျိုးထောင်လာခဲ့တာ စစ်သားတွေအထုပ်ထမ်းဖို့ လူသားဒိုင်းကာလုပ်ဖို့တော့ မဟုတ်ပါဘူး။ သူ့လိုပဲ စစ်တပ်ဘက်မှာရောက်နေတဲ့ သူငယ်ချင်းသားသမီးတွေ လိုက်ရှာကြည့်တော့ အကုန် နိုင်ငံခြားမှာ ရောက်နေတာဗျ။ ကိုယ်တိုင်က ခုချိန်ထိ မအလမေတ္တာရိပ်အောက်မှာ ဘုရားစာလေးတွေ ရှဲပြီး မြန်မာပြည်ကြီးငြိမ်းချမ်းပါစေ လုပ်နေပေမယ့် သားသမီးကျ လွတ်ရာကျွတ်ရာ ပို့ထားပြီးသားပါ။ အဖေနံမည်အတုနဲ့ အမေရိကား၊ အင်္ဂလန်ရောက်နေသူတွေတောင် နည်းတာမဟုတ်ဘူး။ ဟိုမှာ စာမေးပွဲဖြေ […]
ချန်ဂင်တို့စခန်း (၃၁၄)
အောင်ပွဲတွေက နေ့စဉ်ရှိပါတယ်။ ရခိုင်မှာလည်း ဝက်ဝက်ကွဲအောင်မြင်နေတယ်။ ကချင်မှာလည်း တအိအိ တရွေ့ရွေ့နဲ့ ရှေ့သို့သာ ဆက်ချီနေတယ်။ ဘယ်နေရာမှာမှ အနိုင်မရတဲ့ စကစတပ်တွေကို တနိုင်ငံလုံးက ဝိုင်းဆော်နေကြတယ်ဆိုတာ တကမ္ဘာလုံးက သိသလို သူတို့ကိုယ်တိုင်လည်း သိပါတယ်။ စကားနိုင်လုပြီး ငြင်းခုန်နေစရာကို မလိုတာ။ ကိုယ့်အလုပ်ကိုယ်လုပ်ရင်း အပြောမဟုတ်။ အလုပ်နဲ့အဖြေထွက်လာကြတော့တယ်။ ရှင်းရှင်းလေးကွယ်။ အလစ်အငိုက်ချောင်းပြီး တိုက်နေတဲ့ကိစ္စလည်း မဟုတ်ဘူး။ တရားဝင်စစ်ကြေငြာပြီး တိုက်နေမှန်းသိလျက်နဲ့ သူတို့ဘက်က စစ်စခန်းတွေ တစ်ခုပြီးတစ်ခု၊ မြို့တွေ တစ်မြို့ပြီးတစ်မြို့ အသိမ်းခံနေရတဲ့ဥစ္စာ။ ဘောမတွေရပ်ကွက်မှာဆို ဖျာတန်းကိုမီးလောင်နေတဲ့အတိုင်း။ သူများသတ်ရဖို့ဆို ဘယ်တုန်းကမှလက်မရွံ့တဲ့ကောင်တွေက သူတို့အလှည့်ရောက်တော့ သွေးတွေကိုပျက်နေရော။ ကိုယ်တို့ဘက်က မနိုင်မှာ မပူနဲ့။ နိုင်ကိုနိုင်တယ်။ ပွဲမပြီးသေးတာပဲ ရှိတယ်။ အဖြေရလဒ်က ပြန်မပြောင်းနိုင်တော့ဘူး။ ရမခ က ကျပြီးသား။ တရုတ်ကြီး ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက် […]
ချန်ဂင်တို့စခန်း (၃၁၃)
ဆောင်းဝင်တော့ အေးလာပြီမို့ Sophie က အခန်းတံခါးလာလာခေါက်ပြီး ကုတင်ဘေးမှာ လာလာအိပ်ပါတယ်။ ကောဇောအခင်းလေးလည်းရှိ၊ အခန်းထဲမို့လို့ နွေးလည်းနွေးလို့ပါ။ Loki ကတော့ ပြန်မလာပဲ ဆေးရုံမှာပဲ အိပ်ပါတယ်။ ဟိုမှာက မိဖြူတို့ မိကျားတို့နဲ့ ဘယ်ညာရံအိပ်တော့ နွေးတယ် ထင်ပါရဲ့။ မနက် လူနာသွားသွားကြည့်တော့မှ အတင်းဖက်လျက်တက်ပြီး တကောက်ကောက်လိုက်တော့တယ်။ ထမင်းစားချိန်ဆို လိုက်ခေါ်မှလာတယ်။ ဒါတောင် သူ့ချည့်ပဲခေါ်ရင် သူ့ချစ်ချစ်တွေကို ပြန်ပြန်ပြေးခေါ်ရတာအမော။ စားတော့လည်း သူ့ဟာမတွေချည့် ဦးစားပေးတာဗျ။ ဒီကောင်ကြီးက အစားအသောက် မမက်တော့ဘူး။ ချစ်တာပဓါန ဖြစ်နေပြီ။ သူတို့မလည်း ကိုရီးယားဇာတ်လမ်းတွဲ ကျနေတာပါပဲ။ Sophie ကို ပလစ်တုန်းက ပလစ်သွားပေမယ့် တခြားကောင်တွေ လာရစ်တာကျလည်း မခံစားနိုင်ဘူး။ အတင်းကို ကိုက်လွှတ်တာ။ ငါ့ကောင်နှယ် လောဘကလည်း ကြီးပါ့။ သူ့အမြင်ကပ်လို့ […]
ချန်ဂင်တို့စခန်း (၃၁၂)
တချို့စာရေးဆရာကြီးတွေ ကိုယ့်အကြောင်းကိုယ် စာအရှည်ကြီးရေးတဲ့အခါဖြစ်ဖြစ်၊ တချို့ အနုပညာရှင်တွေ တရားရိပ်သာက ပြန်ထွက်လာတဲ့အခါဖြစ်ဖြစ်၊ ရေးလေ့ပြောလေ့ ရှိကြတာက သူတို့ ဉာဏ်အလင်းရခဲ့ပြီ။ သောတာပန်ဖြစ်ခဲ့ပြီ။ ရဟန္တာဖြစ်ခဲ့ပြီ။ စသည်ဖြင့်သူတို့ဘယ်လို ကျွတ်တမ်းဝင်သွားတဲ့ အကြောင်းတွေပါ။ ကိုယ့်မှာတော့ သူတို့နဲ့ ပြောင်းပြန်လို့ ပြောရမှာပါပဲ။ တသက်လုံး မယိမ်းမယိုင် ယုံကြည်သက်ဝင်လာခဲ့တဲ့ ဘာသာရေးအယူအဆတွေဟာ ကြင်စိုးတို့သားအဖတွေ သာသနာစောင့်ရှောက်တော့မှပဲ မဂ်လမ်းဖိုလ်လမ်း မနီးစပ်တဲ့အပြင် ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာအပေါ်မှာ ယုံမှားသံသယတွေ ဝင်လာခဲ့ရပါတယ်။ ကောင်းတာလုပ်ရင် ကောင်းတာဖြစ်မယ်ဆို။ မကောင်းတာလုပ်ရင် မကောင်းတာဖြစ်မယ်ဆို။ သေချာလို့လား။ ဟုတ်လို့လား။ လက်တွေ့အဖြစ်အပျက်တွေနဲ့ဆို ယုံရ ခက်ခက်နော်။ တတိုင်းတပြည်လုံး သွေးချောင်းစီး သတ်ဖြတ်နေတဲ့ စစ်ဗိုလ်တွေ အလှူကြီးပေးတဲ့အခါ ကားကျော်တက်လို့ စက်သေနတ်နဲ့ အဆွဲခံရတဲ့ ကိိုယ့်ဆရာတော်တွေကိုတောင် မေ့ပစ်ပြီး နိဗ္ဗာန်ရောက်ကြောင်း တရားကောင်းတို့ကို အနုမောဒနာပြုတော့တာပဲ။ […]