ခုရက်ပိုင်း ဆေးရုံမှာ လူနာများလာပါတယ်။ ဟိုဘက်ဆေးရုံက မနိုင်တဲ့လူနာတွေနဲ့ elective operation လုပ်ရမယ့်လူနာတွေကို ဒီပဲ လွှဲစရာရှိတာကြောင့် physician နဲ့လည်း နေ့တိုင်းပြပြနေရသလို ခွဲခန်းကလည်း နေ့တိုင်းရှိလာပါတယ်။ ဒီက ဆရာဝန်မှာလည်း ခွဲလူနာကလေး တစ်နေ့တစ်ယောက်မှ မရှိရင် နေမထိထိုင်မသာမို့ ဒီနေ့ခွဲပြီးရင် မနက်ဖြန် ဘာခွဲစရာရှိသေးလဲ မျှော်နေတာလေ။ ကံကောင်းလွန်းတဲ့သူမို့ ရောဂါဝေဒနာနဲ့လူနာတွေချည့် ခွဲနေရတာ။ သူများတွေဆို ခုရက်ပိုင်း လေယာဉ်နဲ့ဗုံးကျဲခံရတဲ့ သွေးထွက်သံယိုလူနာတွေ နေ့မအား ညမအား ခွဲနေရတာ ရင်နာရလွန်းလို့ အရှင်လတ်လတ် ငရဲကျနေသလိုပဲ။ ကျိန်ဆဲစရာ စကားလုံးလည်း ရှာမရဘူး။ ကိုယ့်ဘက်က ကိုယ်လုပ်နိုင်တဲ့အလုပ်ကို အစွမ်းကုန် တိုးလုပ်ရုံပဲ ရှိတယ်။ ကိုယ်သင်ပေးရမယ့် ဆေးသင်တန်းကို သွားကြည့်တယ်။ စာသင်ဖို့ ပြင်ဆင်တယ်။ နေ့တိုင်း တောနင်းရတာတော့ သေလုအောင် ပင်ပန်းတယ်။ […]
ချန်ဂင်တို့စခန်း (၂၉၂)
“ကျန်းမာတော်မူကြပါစ ခင်ဗျာ။” လို့ နှုတ်ဆက်ရမှာလား မသိပါဘူး။ အဆက်မပြတ် ရေးသားလာတဲ့ “ချန်ဂင်တို့စခန်း” လည်း အပိုင်းသစ်တစ်ခု ရောက်လာပြန်ပါပေါ့။ ဆြာစိုးလေးလည်း လေယာဉ်၊ ဗုံးဆံ၊ အမြောက်မှန်လို့ မသေပဲ အလုပ်တွေပိလို့ မာလကီးယားရမယ် ထင်ပါရဲ့။ ဟိုဘက်ဆေးရုံ၊ သည်ဘက်ဆေးရုံ ၂ ရက်ခြား တစ်ခါလောက် ပြေးလွှားကူးသန်းနေရင်းကနေ ခွဲခန်းကလည်း ပြေးပြေးဝင်ရသေးတာ။ မနေ့ကဆို ဆေးရုံကထွက်ခဲ့ပြီးမှ လူနာခေါ်ပြလို့ မလိုက်နိုင်ပဲ နေရစ်ခဲ့ရတယ်။ ဟစိဟစိ လူနာက တစ်ယောက်။ အူအတက်ယောင်တဲ့သူက တစ်ယောက်။ ခွဲလူနာရော၊ ill case ရော ရှိတော့ ဆေးရုံကခွါလို့ ဘယ်စိတ်ဖြောင့်မလဲ။ အိမ်မှာနေမကောင်းတာ တစ်လလောက်ရှိမှ လာသတဲ့။ အစာလည်းမဝင်၊ ရေလည်းမဝင်၊ ပက်လက်တောင် မအိပ်နိုင်။ ကမ္မဌာန်းရုပ်ကလေး။ ထုံးစံအတိုင်းပဲလေ။ လုပ်ချင်ရာတွေ လျှောက်လုပ်ပြီး […]
ချန်ဂင်တို့စခန်း (၂၉၁)
နှိမ်နင်းနှိပ်ကွပ်ချင်သူတွေကို ဆန့်ကျင် တော်လှန်ရင်း နောက်ထပ်မွေးနေ့တစ်ခု ကျော်ဖြတ်လာခဲ့ပြီ ဆိုတဲ့သဘောဟာ ဒီလူတွေကို အံတုဖက်ပြိုင်နေဆဲပဲလို့ အဓိပ္ပါယ်ရပါတယ်။ ကိုယ့်ဘက်က နိုင်နေတယ်လေ။ ဗိုလ်ချုပ်တွေသာ တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် ပြုတ်သွားတယ်။ ဒီဆရာဝန်လေးမတော့ ကျက်သရေတန်ခိုး တက်နေတိုးသည့်အလားပဲ။ ဒီနေ့ ဓါတ်ပုံတင်ထားပေးတယ်။ ယှဉ်ကြည့်လိုက်စမ်း။ ဟိုကျက်သတုံးပုံနဲ့။ သူ့မျက်ခွက် ကိုယ့်မျက်နှာ။ အရောင်အဝါချင်းကိုက တခြားစီ။ နှိုင်းချင်လို့ နှိုင်းတာ မဟုတ်ပါဘူး။ စုတ်ပြတ်နေတဲ့ ရုပ်ကလပ်ကြီးကို မြင်သာအောင်လို့။ ဗျာပါပွေပြီး အပူလုံးကြွနေတဲ့ရုပ်ကြီး။ ကိုယ်တို့ဆီမှာတော့ သာသာယာယာပါပဲ။ လမ်းတွေပိတ်နေလို့ ဘာပစ္စည်းမှ ဝယ်မရ၊ သယ်မရ ဖြစ်နေလည်း ရှိတာလေးနဲ့ တနေကုန် ချက်ပြုတ်စားသောက်လို့နေပါတယ်။ ဆန်ကုန်ခါနီးရင် ဂျုံနဲ့ မုန့်လုပ်စားကြတာပေါ့။ မနက် ၆ နာရီကတည်းက ဟင်းခတ်အမွှေးအကြိုင်တွေနဲ့ အာလူးဟင်း တစ်အိုးချက်ပြီး ပူရီတွေ ဆက်တိုက်ကြော်နေတာ ၈ […]
ချန်ဂင်တို့စခန်း (၂၉၀)
“လူဆိုတာ အမှတ်သည်းခြေ ရှိရတယ်” တဲ့။ ကိုယ်ငယ်ငယ်ကတော့ ဒီလိုပဲ သွန်သင်ဆုံးမတာ ခံခဲ့ရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် တချို့လူတွေက အမှတ်သည်းခြေ မရှိကြပါဘူး။ အလွယ်တကူ မေ့လွယ်ပျောက်လွယ်ကြတယ်။ ထမင်းတစ်လုပ် တုတ်တစ်ချက်ဘဝမှာ နေသားကျလာပြီး ထမင်းကြမ်းခဲလေးမြင်တိုင်း အမြီးတနှန့်နှန့်နဲ့ ကိန်ကိန်မြည်အောင် အရိုက်ခံရတဲ့အဖြစ်ကို မေ့သွားကြတယ်။ စစ်ဘိနပ်အောက်မှာ အနေအစား မပျက်တဲ့သူတွေလည်း အဲ့သလို အမှတ်သည်းခြေ မရှိတဲ့ လူတန်းစားထဲမှာ ပါပါတယ်။ ဒီသုံးနှစ်ကျော်ကာလအတွင်းမှာ သူတို့တကယ်ပဲ ဘာဒုက္ခမှ မကပ်ငြိအောင် တုံးကျော်ကပ်ကျော် ပျော်နိုင်ပါးနိုင်ကြသလား။ ကိုယ်ကတော့ မပျော်နိုင်တာ တော်တော် ကြာပါပြီ။ စိတ်ထဲမှာ ဒဏ်ရာအနာတရတွေဆိုတာ မသေမချင်း မေ့ပျောက်လို့ ရနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး။ ဒါတောင် ကိုယ့်အိမ်ကိုယ့်မိသားစုထဲမှာ တစ်ယောက်မှ အသေအပျောက် အထိအခိုက် ရှိတာမဟုတ်။ တချို့လူတွေဆို ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ ပြန်မလာနိုင်သူတွေ၊ […]
ချန်ဂင်တို့စခန်း (၂၈၉)
ဒီနေ့မနက် Loki က အိပ်ယာလာမနှိုးဘူး။ ညတုန်းကလည်း ကုတင်ပေါ်တက်မလာဘူး။ သန်းခေါင်ကျော်လောက်တုန်းက ဒညင်းသီးအီးနံ့ရလို့ ပြူတင်းပေါက် ထဖွင့်ရတယ်။ ဒီကောင်တော့ အီးပေါက်ပြန်ပြီကွာ ဆိုပြီး။ မနက်လင်းမှ ကုတင်အောက် မီးထိုးကြည့်တော့ အီးပေါက်တာ မဟုတ်ဘူး။ အီးတွေပါထားတာ။ Loki က အဲ့ဒီဘေးမှာ တုံးလုံးလေး။ သူ တစ်ခါမှ အိပ်ခန်းထဲမှာ အဲ့ဒါမျိုးမလုပ်ဖူးဘူးလေ။ အိပ်များနေသလားလို့ “Loki လာ လာ” ခေါ်တော့ ခေါင်းတောင် မထောင်နိုင်ဘူး။ မျက်လုံးလေးဖွင့်ပြီး လှမ်းကြည့်နေတယ်။ “သူ့ကို ခေါ်ပါ” လို့ ပြောနေတာပဲ။ သူတို့ ၂ ကောင်မှာ Loki က လူတွေနဲ့ စကားပြောတယ်။ လူတွေပြောတဲ့စကား နားလည်တယ်။ Loki လို့ ခေါ်လိုက်ရင် ကြားတဲ့အရပ်က ကဆုန်ပေါက်ပြီး ပြေးလာတယ်။ […]
ချန်ဂင်တို့စခန်း (၂၈၈)
နေရာ ၂ နေရာခွဲပြီး ဆေးရုံ ၂ ရုံတည်ဖို့ ကြိုးစားရတဲ့အခါ ကိုယ့်မှာ တောင်ပြေးမြောက်ပြေးနဲ့ တော်တော်ကြီး ကသီလင်တ နိုင်တာတော့ အမှန်ပါပဲ။ မိုးကရွာ၊ လမ်းကပျက်၊ ဈေးရောင်းတဲ့ ဆိုင်ကယ်ကယ်ရီတွေတောင် မဝင်တစ်ရက် ဝင်တစ်ရက်နဲ့ဟာကို ကိုယ့်အဖြစ်က ဝဋ်ကြီးတယ် လို့ ဆိုရမလား မသိ။ တစ်ပါတ် ၃ ရက်လောက်တော့ ကူးချည်သန်းချည် နေရတယ်။ လူကိုယ်တိုင် မသွားရင် ဖုန်းအဆက်အသွယ်တွေက မရတော့ဘူးလေ။ မြို့ပေါ်ကလူတွေ ဖုန်းပြောချင်ရင် တောထဲတစ်နေရာက လိုင်းမိတဲ့ တောင်ကုန်းကလေးပေါ်ကို ဆိုင်ကယ်တွေနဲ့ တကူးတကလာပြီး ပြောနေကြရတယ်။ အဓိကပြဿနာကတော့ ဆေးမှာရတာပါပဲ။ အချိတ်အဆက်တွေ ပြတ်တောက်ကုန်သလို ငွေပေးငွေချေလည်း ခက်လာတယ်။ လမ်းမှာ အဖမ်းအဆီး အစစ်အဆေးလည်း များတယ်။ ဆိုးတာကတော့ လူနာတွေကလည်း များနေလို့ ဘယ်လောက်များများ […]