ကမ္ဘာကြီးက ဘာတွေဖြစ်ဦးမလဲ မသိပါဘူး။ ကိုယ်တို့ဆီမှာတော့ ဘာမှကို မဖြစ်သေးတာ။ ဒီလောက် သောက်သုံးမကျတဲ့ကောင်ကြီး ပေါက်ပန်းဈေးတွေပြောဆိုပြီး ပူတင်ကြီး ခြေသလုံးဖက်နေခိုက် ဒီဘက်မှာ အာဏာကောက်သိမ်းမယ့်သူ တစ်ယောက်မှ မရှိတာ အံ့ဩစရာပဲ။ အကုန်လုံးအတူတူ သေမယ့်လမ်းကိုပဲ ရွေးထားကြပုံရတယ်။ PDF တွေ နေပြည်တော်လာသိမ်းကာမှ အလံဖြူထောင်ပြီး “အသက်ချမ်းသာပေးပါ” တောင်းပန်မလို့လား။ ဒါမှမဟုတ် “ဖေဖေပြန်လာရင် ဝက်နာ ၅၀၀ နဲ့ အနုမြူလက်နက်တွေ ပါလာမယ်” ဆိုတာ တကယ်ကြီး ယုံနေတာလား။ ဟိုကဖြင့် မပြုတ်ခင်မပြတ်ခင်ကတည်းက ပန်းဆိုးတန်းက စာအုပ်အဟောင်းတွေ မိတ္တူကူးပြီး ရောင်းပြနေပြီ။ ရုရှားအနေနဲ့ ယူကရိန်းနဲ့ တောင် စစ်ပြေငြိမ်းပြီးမှ မြန်မာပြည်ကို အရေးလုပ်စရာ ဘာအကြောင်းမှ မရှိဘူး။ ကြင်စိုးလို အကောင်မျိုးနဲ့ ပလူးပလဲ လုပ်ရတာ သူ့အတွက် သိက္ခာကျ၊ […]
ချန်ဂင်တို့စခန်း (၃၂၈)
လိုင်ဆာက စစ်ရှောင်စခန်းမှာ ကလေးမလေး ၃ ယောက် သူတို့ဆရာမအိမ် အလည်သွားတဲ့အခါ အဲ့ဒီဆရာမရဲ့ယောက်ကျားဖြစ်သူက ပြန်ပေးဆွဲပြီး ရက်ရက်စက်စက် သတ်ပစ်လိုက်ပါတယ်။ စစ်ဘေးစစ်ဒဏ်ကြောင့် နေရပ်အိုးအိမ်စွန့်ခွါပြီး ထွက်ပြေးလာရတဲ့ ဒုက္ခသည် ကလေးသူငယ်လေးတွေအပေါ်မှာ အဲ့သလောက်တောင် အကြင်နာတရားကင်းမဲ့လှတာ ဘယ်လိုလူယုတ်မာမျိုးပါလိမ့် လို့ စုံစမ်းကြည့်တဲ့အခါ အရင်ကတည်းက လူသတ်မှုနဲ့ သေဒဏ် ချထားပြီးသားကို လွတ်ငြိမ်းချမ်းသာနဲ့ ပြန်လွတ်လာတဲ့သူ လို့ ဆိုပါတယ်။ အကျဉ်းထောင်တွေအားလုံးမှာ ရာဇဝတ်သားတွေကို အပြင်ထုတ်ပြီး နိုင်ငံရေးအကျဉ်းသားတွေချည့် ဖမ်းထည့်ထားတဲ့ ဘဘကြီးများရဲ့ အစီအမံပေပဲ။ ဒင်းတို့သားတွေမြေးတွေ အနာကင်း အဆင်းလှ၊ ကျန်းမာ သက်ရှည်ကြပါစေဗျာ။ တူသောအကျိုးပေးပါစီ။ ရှိရှိသမျှ ဘုရားတိုင်း စူးရစေရဲ့။ စစ်ရှောင်စခန်းက ဒုက္ခသည်တွေဟာ ပညာသင်မယ်လို့ ကျောင်းတက်ရင်လည်း လေယာဉ်နဲ့ ဗုံးကျဲခံရတယ်။ အစားအစာ ရှားပါးလို့ လှူတန်းကျွေးမွေးပြန်ရင်လည်း ပေါင် […]
ချန်ဂင်တို့စခန်း (၃၂၇)
ပုံမတင်၊ စာမရေးတာ ကြာသွားရင် “ဘာများဖြစ်နေတယ် မသိဘူး။” ဆို စိုးရိမ်ပူပန်တဲ့သူတွေ ရှိမှန်းသိပါတယ်။ “ဘာထူးသေးလဲ” ဆိုပြီး မက်ဆင်ဂျာမှာ လာလာမေးတတ်တဲ့ သတင်းဌာနက သူငယ်ချင်းလည်း ရှိတယ်ဗျ။ “ဘာမှ မထူးပါဘူး” လို့ အမြဲဖြေနေကျပါ။ တိုးတက်မှုတွေရှိသော်ငြားလည်း ကိုယ်လိုချင်တဲ့ အပြောင်းအလဲမှ မရသေးတာ။ ထူးခြားတဲ့ ပြောင်းလဲမှု လို့ မဆိုနိုင်ပါဘူး။ သို့သော်လည်း အဲ့ဒီ “မထူးပါဘူး” လို့ ပြန်ဖြေနိုင်သေးတာကိုက ဖြစ်ရိုးဖြစ်စဉ်ထက် ပိုထူးခြားနေတာ။ စစ်တွေတို့၊ ဗန်းမော်တို့မှာ ရှိတဲ့ စစ်ဗိုလ်စစ်သားတွေ ကိုယ့်လို ပြန်ဖြေနိုင်မှာမှ မဟုတ်တာ။ မနေ့က၊ သည်ကနေ့ နဲ့ မနက်ဖြန် အကြားမှာ ကြီးကြီးမားမား ပြောင်းလဲသွားတာ မရှိပေမယ့် ချန်ဂင်အဟောင်းလေးတွေ ပြန်ဖတ်လိုက်ရင် အဲ့ဒီအချိန်တုန်းကနဲ့ အရမ်းကို ကွာခြားပြောင်းလဲသွားတဲ့ လက်ရှိအခြေအနေကို […]
ချန်ဂင်တို့စခန်း (၃၂၆)
စစ်ဘောင်ကျယ်လာပြီး စစ်ပွဲတွေ နေရာတကာဖြစ်လာတဲ့အခါ ဆေးရုံမှာ လာပြတဲ့ လူနာတွေကို လိပ်စာမေးရခက်လာပါတယ်။ ဘယ်သူ့ကိုမေးမေး စစ်ရှောင်စခန်းက လာတယ်ချည့် ဖြေနေကြတာကိုး။ အားမငယ်ပါနဲ့။ ဒီက ဆရာဝန်တွေလည်းပဲ စစ်ခွေးအန္တရာယ်ကို ရှောင်လာတဲ့ စစ်ရှောင်ဆရာဝန်တွေချည့်ပါ။ “နင်လည်းပဲ နင့်အိမ်ပြန်သင့်ပြီ။ ငါလည်းပဲ ငါ့အိမ်ပြန်တော့မည်။” လို့တောင် အားပေးနိုင်တဲ့ အခြေအနေ မရှိပါဘူး။ သူလည်း မရေရာ ကိုယ်လည်း မရေရာ ဘဝမျိုး။ သို့ပေမယ့် သူတို့ကလူနာ၊ ကိုယ်က ဆရာဝန်အနေအထားမှာ ကူညီနိုင်တဲ့သူဖြစ်ခွင့်ရတာ ကျေနပ်စရာပါလေ။ ခုချိန်မှာ သူတို့အတွက် primary health care service တွေ ဘယ်မှာမှ မရနိုင်တော့ဘူး။ အထူးသဖြင့် ဆင်းရဲတဲ့ စစ်ပြေး ဒုက္ခသည်တွေမှာ မမာမကျန်းဖြစ်လာတဲ့အခါ နူရာမှာ ဝဲစွဲသလို ဖြစ်တာပေါ့။ ဆေးတွေဝါးတွေ ဖမ်းဆီးပိတ်ဆို့ထားတော့ […]
ချန်ဂင်တို့စခန်း (၃၂၅)
“ဟိုဘက်အိမ်က ညတိုင်းညတိုင်း စာအကျယ်ကြီးကျက်တာ။ တက်ဆယ်တန်းကျောင်းသူကို ကျွန်တော်တို့အဖွဲ့က ချစ်စနိုးလေးနဲ့ ရေဒီယို ကမာရွတ်လို့ ပေးထားတယ်။” ကိုယ်တို့ဘေးအိမ်က မမပေထုံတန်တစ်ယောက် ပီကင်းကပြန်လာတာနဲ့ “ဆင်ဖမ်းပါ။ ကျားဖမ်းပါ။” ညံညံစာစာ အသံထွက်ပြနေတာ “ရေဒီယိုဘန်ကောက်” လို့ နံမည်ပေးရမယ့်ပုံပါပဲ။ စာရမရတော့ မသိဘူး။ လူကြားအောင် အော်နေတာတော့ အမှန်ပဲ။ သူက စာအော်ကျက်တော့ ဒီဘက်က စောချစ်သူကလည်း အော်တာပေါ့။ “ကိုယ်ခန္ဓာကြွေမှာကိုစိုး။ အိုး အိုး။ နင်းထားတဲ့ကြမ်းပြင် ကျွံသွားမလား။ မဲဆောက်လွင်ပြင် ဖြတ်ကျော်လာသူ လေညှင်းကလေး။ အိမ်ထဲကြွပါ။” ဆိုပြီး သူခေါ်ထားတဲ့သူ တစ်ယောက်မှ မပါပါဘူးတဲ့။ ကဲ ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ ခရု ခါးတောင်းကျိုက် ဖမ်းနေတယ် လို့ ဆိုချင်ဆိုကွယ်။ မြန်မာပြည်နယ်စပ်က ရွှေကုက္ကိုမြို့ပိစိလေးကို ဒေါ်နယ်ထွမ့် နဲ့ ရှီကျင့်ဖျင် နှစ်ယောက်ပေါင်းပြီး […]
ချန်ဂင်တို့စခန်း (၃၂၄)
ငယ်ငယ်တုန်းက အိမ်နားမှာ မီးလောင်လို့ရှိရင် သယ်စရာပိုးစရာ အထုပ်ကလေးတွေပြင်ပြီး ငုတ်တုတ်ထိုင်စောင့်နေခဲ့ဖူးတယ်။ ပြီးရင်တော့ နီးသလား ဝေးသလား။ ကိုယ့်အိမ်ကို ရောက်လာနိုင်သလား။ ဘာတွေသယ်ပြီး ဘယ်ကိုပြေးမလဲ။ စဉ်းစားတွက်ချက်ရတာပေါ့။ အခု ဆေးရုံနားမှာ စစ်ပွဲတွေ ရောက်လာပြန်ပါပြီ။ ခါတိုင်းလိုပဲ ပစ္စည်းတွေ၊ သိမ်းလိုက်၊ ထုပ်လိုက်၊ ရွှေ့လိုက်၊ ပြောင်းလိုက်။ လူတွေလည်း တစုစီ တနေရာစီ ခွဲနေပြီးမှ အလုပ်တွေ ပြန်ပေါင်းလုပ်လိုက်။ လူနာတွေလည်း ဆင်းလို့ရတဲ့လူနာ ဆင်း။ ဆင်းမရသေးရင် လုံခြုံတဲ့ နေရာရွှေ့ထားရတယ်လေ။ ကိုယ်တွေက ထွက်ပြေးပြီး သူတို့ကို ထားခဲ့လို့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ။ အဲ့သလို အရေးထဲ အကြောင်းထဲဆို မွေးလူနာကလည်း နေ့တိုင်းကို ရှိတော့တာဗျ။ တခြားသွားလို့လည်း မရတော့ပဲကိုး။ ဆေးရုံပိတ်ထားလို့ မရတဲ့အပြင် လူနာတွေက တိုးတောင်လာသေး။ ဆေးသင်တန်းက ကလေးတွေ […]