ဆိုဖီလေးက နေမကောင်းတာ လေးငါးရက် ရှိပြီ။ အစပိုင်းတော့ မျက်စိနာနေလို့ မျက်စဉ်းခပ်ခပ်ပေးနေတာ။ နောက်ရက်ကျတော့ အစာမစားတော့ဘူး။ ဓါတ်ပုံလေးတွေ၊ ဗီဒီယိုလေးတွေရိုက်ပြီး တိဆရာ နဲ့ပြရတယ်။ ကာကွယ်ဆေးတွေဘာတွေလည်း မထိုးရသေးဘူးနဲ့ တူပါတယ်။ လမ်းကြောင်းအခြေအနေကြောင့် ကိုယ်လည်း ဆေးမှာလို့ မလွယ်သေးလို့။ ခွေးပေါက်လေးတွေ မွေးပြီး ကာကွယ်ဆေး သေချာထိုးမပေးရင် သက်ဆိုးမရှည်တတ်ဘူး ဆိုတာ ရန်ကုန်မှာကတည်းက သိပါတယ်။ သူတို့မှာလည်း ရောဂါဘယတွေ ပေါတာကိုး။ ဒီခေတ်ဒီကာလဆိုးကြီးမှာ လူတွေတောင် ကာကွယ်ဆေးမရလို့ လက်မှိုင်ချနေရတဲ့အချိန် ခွေးအတွက် ရန်ကုန်က ကာကွယ်ဆေး မှာထိုးပေးရတဲ့အဖြစ်ကို ကိုယ့်ဘာသာ လိပ်ပြာမလုံတာနဲ့ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေခဲ့တာ။ အခုလို နာဖျားလာတဲ့အခါကျတော့ စိတ်ပူရပြန်တာပေါ့လေ။ အဲ့ဒါနဲ့ပဲ မနေ့က သူ့ကို cannula တွေထိုး၊ antibiotics တွေထိုး၊ drip တွေထည့်။ လူတွေပြုစုသလိုပဲ […]
ချန်ဂင်တို့စခန်း (၂၈၆)
ကောင်းတဲ့သတင်း နဲ့ စရမယ် ဆိုရင်ဖြင့် ဒီနေ့ (၁.၈.၂၄) မှာ ချန်ဂင်ဆေးရုံ(၂) ကို ပွဲဦးထွက်ပါတယ်။ အခု ဆေးရုံ စတုန်းကလိုပဲ ဆေးဝါးစုံစုံလင်လင်နဲ့ OPD လေးက အစပြုရင်း အတွင်းလူနာတင်ဖို့၊ မွေးခန်းလေး၊ ခွဲခန်းလေး တစ်ခုချင်းစီ ချဲ့ချဲ့ယူသွားမှာပေါ့။ နို့မို့ဆို အဲ့ဒီဘက်ကလူတွေက ဆရာဝန်ရှိတဲ့၊ ဆေးရုံရှိတဲ့ဆီ လာမပြပဲ သူတို့ဆီလာကုပေးဖို့ချည့်ပဲ ကြိမ်စကြာနဲ့ ရိုက်ခေါ်သလို ခေါ်နေတာ။ လူမရောက် ဂူကျောက်ချောင် တောင်ကတုံးမှာတောင် ကိုယ့်တဲကိုယ် ထရံရိုက်ပြီး ဆေးရုံထောင်လာသေးတာ။ လျှပ်စစ်မီး၊ ကတ္တရာလမ်း ရှိတဲ့ မြို့ပေါ်မှာ ဆေးရုံထောင်ရမှာ ဘာကြောက်စရာ ရှိမှာလဲ။ ဆယ်ဇင်းတုန်းကလည်း ရွာကခေါ်လို့ ကိုယ်တွေ ရောက်လာရတာလေ။ တိုက်ပွဲအခြေအနေတွေနဲ့ နယ်မြေမအေးချမ်းတဲ့ကာလကြီးမှာ နဂိုရှိတဲ့ ဆရာဝန်တွေ၊ ဆရာမတွေလည်း ထွက်ပြေးသွားကြပြီ။ လူတွေကလည်း […]
ချန်ဂင်တို့စခန်း (၂၈၅)
မောင် Loki ဟာ အိမ်ထောင်သက်ကလေး ရလာတော့ ယောက်ကျားတို့ ဗီဇသဘာဝလေးတွေ ပြလာပါတယ်။ အဲ့ဒါကတော့ နေ့ခင်းဘက် နေတအားပူရင် မိန်းမဖြစ်သူကို ပလစ်ပြီး ကုတင်အောက်မှာ တစ်ကောင်တည်း ဝင်ဝင်အိပ်နေတာပါ။ နားအေးပါးအေး နေချင်တဲ့အချိန်တွေလည်း ရှိလာပြီပေါ့။ ဟုတ်လား။ အေးလေ။ သူ့မှာ အပြင်ထွက်ဖို့ လာလာခေါ်မယ့် သူငယ်ချင်းတွေဘာတွေလည်း ရှိမှ မရှိတာ။ သခင်ဆီပြန်လာချင်မှ ပတ်ချွဲနှပ်ချွဲ ခေါင်းလာလာခွေ့တတ်ပြီ။ ညအိပ်တဲ့အခါ အခန်းတံခါး လာလာပုတ်လို့ ဖွင့်ပေးလိုက်ရင် ဝင်လာအိပ်ပြီး ဖင်မပူခင် အပြင်ပြန်ထွက်ချင်တယ် လုပ်ပြန်ရော။ ဒီကောင် ဘာဖြစ်ချင်နေတာလဲ ဆိုမှ လက်စသတ်တော့ ကိုယ်တော်ချောက သူ့မိန်းမ မပါလို့ သူ့မိန်းမကိုပါ သွားအခေါ်ခိုင်းတာလေ။ အေးပါကွာ။ အိမ်ထောင်သည်ဆိုတော့ လက်ခံရင် ၂ ကောင်လုံး လက်ခံရမှာပဲဟာ။ ကလေးတွေပေါက်ရင် ကိုယ်တွေတောင် […]
ချန်ဂင်တို့စခန်း (၂၈၄)
အိမ်က Loki ကတော့ ကြင်စဦးမို့ ထမင်းမေ့ ဟင်းမေ့၊ သူ့ဆရာပါ မေ့သွားတာ တစ်ပါတ်လောက်ရှိရော့မယ်။ ဒီမနက်ကမှ ဘာစိတ်ကူးပေါက်သလဲ မသိ။ ခေါင်းကလေး လာတင်တယ်။ သူ့အချစ်တွေ အကုန်လုံး သူ့မမဆီမှာ ပုံပေးထားပြီလေ။ မျက်စိအောက်ကကို အပျောက်မခံတော့ဘူး။ အခန်းတံခါးလည်း လာလာမခေါက်တော့ဘူး။ ကောင်းပါလေ့ကွယ်။ သူတို့ဟာသူတို့ နှစ်ကောင်တည်းနေချင်တယ် ဇာတ်လမ်းတွဲရိုက်ရင်လည်း ပြီးတာပဲ။ ကလေးလေးတွေရတော့မှ ကိုယ်တို့တစ်ခါ အလုပ်ရှုပ်ပြန်ဦးမယ်။ အခုကတော့ ဆိတ်တွေ၊ နွားတွေ၊ ကြက်တွေ၊ ဘဲတွေကြားမှာ မြူးတူးပျော်ပါးလို့ နေတယ်။ နှစ်ကောင်စာဆိုတော့ အသားပိုဝယ်ရတာပေါ့လေ။ သူတို့အတွက် ဟင်းစိမ်းရိက္ခာကိုပဲ ပူပင်နေရတယ်။ နန့်မွန်းမှာ ခုထက်ထိ အခြေအနေ မကောင်းသေးလို့ ဈေးပိတ်ထားတုန်းပဲ။ ဒီဘက်ကိုလာတဲ့ကုန်စိမ်းက အဲ့ဒီက ဝင်တာကိုး။ နန့်မွန်းဈေးက ညဘက် ၂ ချက် ၃ […]
ချန်ဂင်တို့စခန်း (၂၈၃)
ဘာတွေဆက်ဖြစ်ဦးမှာလဲ။ ဘာတွေဆက်လုပ်ကြမလဲ။ အမြဲတမ်း တွေးတောမျှော်မြင် ပြင်ဆင်လေ့ရှိတဲ့သူမို့ အခုရက်ပိုင်းမှာ စဉ်းစားထားရတာကတော့ အိမ်ပြန်ကြရမယ့် အကြောင်းအရာပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ “အခါတော်ရောက်ချိန် နီးလို့လာပေ။ ဒေါ်ဒေါ် မမ နှမတို့ရေ။” ပေါ့။ ကိုယ်တို့ အိမ်ပြန်ရင် Loki ကို ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ ခေါ်သွားရမယ် ထင်ပါတယ်။ ခေါ်တာက အပန်းမကြီးပါဘူး။ ရန်ကုန်မှာ သူပျော်ပါ့မလား။ တိုက်ခန်းကလေးနဲ့ သူ ဘယ်လိုနေမှာလဲ။ ခြံဝန်းကလေးနဲ့ နေနိုင်ရင်တောင် သူ့အတွက်က တစ်ပါတ်ပါတ်ပြီး ပြေးစရာ မရှိဘူး။ ပိုဆိုးတာကတော့ ရန်ကုန်မှာ အိမ်ဆိုတာ ညအိပ်ကာနီးမှ ပြန်ပြန်ရောက်တဲ့ အိပ်စရာနေရာတစ်ခုထက် မပိုတာပါပဲ။ မနက်လင်းကတည်းက သော့ခတ်ပြီး ထွက်သွားရတာလေ။ မခွဲနိုင်လို့ ခေါ်သွားဦးတော့ ဟိုရောက်ရင် အတူတူနေဖို့ မဖြစ်နိုင်ဘူး။ ဒီမှာသာ အလုပ်ရော အိမ်ရော တနေရာတည်းမို့ […]
ချန်ဂင်တို့စခန်း (၂၈၂)
တရွေ့ရွေ့ ကုန်သွားတဲ့အချိန်တွေမှာ တစိုက်မတ်မတ် အလုပ်လုပ်လာတဲ့သူတွေအတွက်တော့ ရလပ်တွေလည်း တစ်ခုပြီးတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာတာပေါ့လေ။ ဒီဘက်က တစ်မြို့ပြီးတစ်မြို့ သိမ်းယူနေပြီး သူတို့ဘက်က တစ်မြို့ပြီးတစ်မြို့ လက်လွတ်ဆုံးရှုံးရတယ် ဆိုတာလည်း ဘယ်လိုမှ ဖုံးကွယ်ထားလို့ မရနိုင်တဲ့ အမှန်တရားတစ်ခုပဲ။ ဘယ်စစ်ဗိုလ်စစ်သားမဆို ကိုယ့်အသက်ကိုယ်နှမြောရင် လက်နက်ချအညံ့ခံဖို့ကလွဲရင် တခြားနည်းလမ်း မရှိတော့ဘူး လို့ ရှင်းလင်းပြတ်သားတဲ့ သတင်းစကားလည်း ပါးနိုင်ခဲ့ပြီ။ အရာရှိ၊ စစ်သည် နဲ့ တပ်မိသားစုတွေကို ဘေးကင်းလုံခြုံရာ ခေါ်ယူပို့ဆောင်ပေးတယ်ဆိုတဲ့ အဖြစ်အပျက်မျိုးတောင် မကြားစဖူး မကြုံစဖူး ဖြစ်နေပြီ။ မြို့ရွာတွေအပေါ်ကို လက်နက်ကြီးနဲ့ပစ်၊ လေယာဉ်နဲ့ ဗုံးကျဲတာကလွဲရင် တူတူတန်တန် စစ်တိုက်နိုင်တယ်ဆိုတာ ဘယ်မှာမှ မရှိတော့ဘူး။ ကိုယ့်အောက်ကကောင်တွေ ထွက်မပြေးအောင် သေနတ်နဲ့ချိန်ပြီးစောင့်ကြည့်နေရသလို အောက်ကလူတွေကလည်း သူတို့ကိုထားခဲ့ပြီး လစ်သွားမှာစိုးလို့ မျက်စိအောက်က အပျောက်မခံနိုင်တဲ့ဘဝ။ ဒီလို အစုတ်စားအပြတ်စား […]