လှထုံတို့ရွာ

ကိုယ်တွေ့ကြုံသမျှ အဖြစ်အပျက်တွေကို အိပ်သွန်ဖာမှောက် မကြောက်မလန့် ရေးသားနေလိုက်တာ။ “ကာဘူးလေဆိပ်က ပဒူအုံကြီးလို အမေရိကန်ဗီဇာ လိုချင်လို့ နေမှာပေါ့။” လို့ ဟိူဘက်ကလူတွေကတော့ ဟောကိန်းထုတ်ကြပါတယ်။ refuge visa ဘယ်လိုလျှောက်ရတယ် နည်းပေးလမ်းပြ နတ်လမ်းညွှန်တဲ့သူတွေလည်း ရှိသားပဲ။ လေးတောင်ပြည့်ခန်းသာလယ်မှာ ဘယ်ခြောက်ကာ ညာလှမ်းရင် ဒီလမ်းကပဲ ထွက်စရာရှိတော့တယ် လို့ ထင်နေတာကိုး။ အဲ့သလိုတော့ မထင်ပါနဲ့။ ဒီလမ်း ဒီစခန်းကို ရောက်တယ် လာတယ်ဆိုတာ ကျားကြောက်လို့ ရှင်ကြီးလာကိုးတာလည်း မဟုတ်ဘူး။ ကယ်ပါယူပါ တစာစာနဲ့ သူများနိုင်ငံ ထွက်ပြေးဖို့လည်း မဟုတ်ပါဘူး။ သို့သော်လည်း ကိုယ်က ရာဇဝတ်သားမဟုတ်၊ ပြစ်မှုပြစ်ဒဏ် ဘာမှမငြိစွန်းပဲ တွေ့ရာသင်္ချိုင်း ဓါးမဆိုင်း ဖမ်းဆီးသုတ်သင်ခံရမယ့် ရန်ကြောင့် ကျီးလန့်စာစား ဝရမ်းပြေးများလို ပုန်းရှောင်နေရတဲ့အရပ်မှာတော့ မနေလိုပါဘူး။ ကိုယ်တတ်တဲ့ပညာကို အရမ်းလိုအပ်နေသူတွေ […]

အခုလောက်ဆိုရင်တော့ ကိုယ်ရေးနေတဲ့ လှထုံတို့ရွာကို ဘယ်နားလေးမှာပါလိမ့် သိချင်နေကြမယ် ထင်ပါတယ်။ ဟိုးအဝေးကြီးမှာလေ။ သွားရေးလာရေးး အရမ်းခက်တဲ့နေရာ၊ ဆရာဝန်တွေ ရွှေထက်ရှားတဲ့ နေရာမှာပေါ့။ တိုက်နယ်ဆရာဝန်ဆီတောင် မနည်းရောက်အောင် လွှဲနေရတာဆိုတော့ ကိုယ့်အဆင့်ဟာ တဲနယ်ဆရာဝန်လောက်ပဲ ရှိမလား မပြောတတ်ဘူး။ တောနယ်ဆရာဝန်လို့ပဲ ပြောကြပါစို့ကွယ်။ တောထဲမှာ။ တောင်ထဲမှာ။ လူနာတွေက “လှည်းစီး၍ လာကြသည်။ လှေစီး၍လည်း လာကြသည်။” ဆိုတဲ့အရပ်။ အမ်းမှာတုန်းကလို “ဟတ်စကီး စီး၍ လာကြသည်။” တွေလည်း တွေ့ရပ။ စောင်ကို ပုခက်လုပ်ပြီး ဝါးပိုးဝါးနဲ့ လျှိုထမ်းလာတာလေ။ သူဌေးတွေဆိုရင်တော့ ပါဂျဲရိုးစီး၍ လာကြသည်။ လင်ခရုဆာစီး၍ လာကြသည်ဗျ။ တခါတခါမှာတော့ ကိုရီးယားကားထဲကလို ကုန်းပိုးပြီး လူစီး၍ လာကြပါသည် ခင်ဗျာ။ ဆေးခန်းဖွင့်ကာစမှာ ချောင်းတဘက်ကမ်းကနေ အားပုဂျိက ကုန်းပိုးပြီး ရိုမန်းတစ်ဆန်ဆန် […]

ရွာအကြောင်းလေး စီကာပတ်ကုံး ရေးမိတဲ့အခါ စောင့်မျှော်ဖတ်ရှုကြသူတွေ မနည်းဘူးဆိုလို့ ကိုယ်လည်းပဲ အားတက်သရော ဆက်ရေးနေပါတယ်။ စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းတာတော့ မပြောနဲ့။ စာရေးတဲ့သူကိုယ်တိုင်တောင် ရှေ့ဆက် ဘာဖြစ်မယ်မှန်းမသိ။ ရေးရင်းရေးရင်းကို ဇာတ်ရှိန်ကတက်လာတာ။ အခုလောလောဆယ်မှာတော့ တောင်ကြီးက မိုဟာမက်ဆီကို မလာရင် မိုဟာမက်က တောင်ကြီးတွေဆီ သွားရမယ် ဆိုတဲ့စကားနဲ့ ပြောင်းပြန်ပဲ။ ဆရာစိုးက စစ်မြေပြင်ကို မသွားရသေးခင် စစ်ပွဲတွေက ဆရာစိုးရှိရာကို ရောက်လာခဲ့ပြီ ထင်ပါရဲ့။ စစ်မှာတမူ နှမလေးမယ့်ထက်ဖြူနဲ့ ယူရမလား။ စစ်မှာယွန်းမ နှမလေးမယ့်ထက်လှကို ရလေမလား တော့ မပြောတတ်။ ကြည့်ကြသေးတာပေါ့နော။ ဟိုတနေ့ညက လက်နက်အပြည့်အစုံနဲ့အဖွဲ့တွေ လာသွားတာ “တံပိုးနဲ့စည်သံညံညံ စစ်ကြောင်းကြီး ချီလာသံကြား” ဆိုတဲ့အတိုင်း ဖြစ်ကုန်တာပေါ့။ မိဂဒါဝုန် ဟာ မိဂဒါဝုန် မဟုတ်တော့ဘူး လို့ ပြောခဲ့တဲ့အတိုင်းပဲလေ။ အရင်တုန်းက […]

ဗီဇစရိုက်အားဖြင့်ကိုက အအိပ်အစားမက်တဲ့အထဲ ကိုယ်မပါပါဘူး။ မအိပ်မနေ အသက်ရှည် စကားလက်ကိုင်ထားတာ လူမှန်းသိတတ်စအရွယ်ကတည်းကပါ။ ကလေးဘဝကတည်းက အိပ်ပျက်ခံ စာကျက်တတ်တယ်။ ဆေးကျောင်းသားဘဝမှာ အိပ်ငိုက်မှာစိုးလို့ မတ်တပ်လမ်းလျှောက် စာကျက်ခဲ့ရတယ်။ ဆရာဝန်ဖြစ်တဲ့အခါကျတော့ နိုက်ဂျူတီတွေမှာ မိုးစင်စင်လင်းတဲ့ထိ ငိုက်တောင်မငိုက်အားပဲ အလုပ်များနေခဲ့ဖူးပါတယ်။ ဒီတသက် ဒီဘဝမှာတော့ ကိုယ့်အတွက် အိပ်ရေးပျက်တယ် အိပ်ရေးမဝဘူး ဆိုတဲ့ ပြဿနာဟာ စကားထဲထည့်ပြောစရာကို မလိုခဲ့တာပါ။ UHC တို့ သျှင်ပါကူဆေးခန်းတို့မှာ MO လုပ်တုန်းကဆို နေ့ဘက်တ​နေကုန် ဆေးရုံမှာဆင်းပြီး ညဘက်ကျ​တော့ ဆေးခန်းမှာ တညလုံးဆက်ဂျူတီဝင်နိုင်ပါတယ်။ ဘာအလုပ်မှ လုပ်စရာမရှိဘူးဆိုရင်တောင် စာရေးတာ စာဖတ်တာ၊ သီချင်းနားထောင်တာ၊ ရုပ်ရှင်ကြည့်တာနဲ့ မိုးလင်းပေါက် မျက်စိကြောင်နိုင်တဲ့အစားထဲမှာပါတယ်ဗျ။ ဘာစိတ်ကြွဆေးတွေမှ စားဖို့မလို ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ပေါက်မြောက်တက်ကြွနေနိုင်တဲ့သူပါ။ သို့သော်လည်း အခုရက်ပိုင်း ညဘက်ညဘက် လာလာအနှိုးခံရတာကိုတော့ အမှန်အတိုင်းပြောရရင် […]

တော်လောက်ပြီ ထင်တယ် လို့ နိဂုံးကလေး အဆုံးသတ်မယ် ကြံပေမယ့်လည်း လှထုံတို့ရွာအကြောင်းက ပြောမဆုံးပေါင် တောသုံးတောင် ဖြစ်နေလို့ လာပြန်ပြီ နောက်တစ်ပိုင်းနော်။ ရွာရောက်ပြီး ၃ ရက်မြောက်နေ့ ဆေးခန်းစမဖွင့်ခင်မှာ swab ယူပြီး ပိုးမတွေ့ခဲ့ပေမယ့် ၇ ရက်မြောက်နေ့မှာ ထပ်ယူတဲ့အခါ positive ဖြစ်သွားပါပြီ။ အစကတည်းက ဘယ်လိုမှ ပြေးမလွတ်လောက်ဘူးလို့ တွက်ထားပြီးသားမို့ ထူးထူးထွေထွေ တွေဝေအံ့ဩနေချိန် မရှိပါဘူး။ မနှစ်ကတစ်နှစ်လုံး ပိုးမကိုက်အောင် ရှောင်ရှားနေနိုင်ခဲ့ပေမယ့် ဒီတခါတော့ မလွတ်တော့ပါလား လို့ပဲ သဘောထားလိုက်ပါတယ်။ အမေတွေ အဒေါ်တွေတောင် ကျော်ဖြတ်လာနိုင်ခဲ့သေးတာ ကိုယ့်အတွက်လည်း အချိန်ကာလတစ်ခုကြာရင် ပျောက်ကင်းသွားပါလိမ့်မယ်။ အခုလောလောဆယ်တော့ ကိုဗစ်နဲ့ ဟန်းနီးမွန်းကာလမို့ ထင်ပါရဲ့။ ဆေးတစ်ခွက်လောက် သောက်လိုက်ရင် ပိန်းကြာဖက် ရေမတင်သည့်နှယ်ပဲ။ ခုမနက် ဗော်လံတီယာလေးတွေဆီက ဖုန်းလာတော့ […]

ဆေးခန်းကပြန်လာတိုင်း ရေချိုးခေါင်းလျှော်နေကျဟာ မနေ့ကတော့ ရေနဲ့ထိလိုက်တာနဲ့ ချမ်းတုန်တက်လာပြီး အဝတ်တွေတောင် မလျှော်နိုင်ပဲ ထားခဲ့ရတယ်။ ကူးပြီထင်ပါရဲ့လေ ဆို အိပ်ယာထဲတန်းဝင်သွားရင်း အခုမကူးလည်း နောက်ကူးမယ့်တူတူ မြန်မြန်ကူးတာ ကောင်းပါတယ် လို့ပဲ သဘောထားလိုက်ပါတယ်။ သို့သော်လည်း ထုံးစံအတိုင်း အိပ်ရေးဝဝ အိပ်လိုက်ရတော့ သည်မနက် ပြန်ကောင်းနေသားပဲ။ ဒါ ကိုယ်အမြဲဖြစ်နေကျလေ။ လူနာတွေကြည့်ရင်း ကိုယ့်အကြောင်းကိုယ် မေ့သွားရော။ မနေ့က တင်ထားတဲ့အထဲမှာ အဖွားတစ်ယောက်ကတော့ အောက်ဆီဂျင် တက်မလာပဲ ကျကျသွားတယ်။ နားထောင်လိုက်တော့ တရွှီရွှီမြည်အောင်ကို ကြပ်နေတာ။ အောက်ဆီဂျင်မဝတော့ အယောင်ယောင် အမှားမှားတွေလည်း ဖြစ်လို့။ ရှိုက်ပြီးရှူတဲ့ဆေးဗူးလေးနဲ့လည်း မသက်သာဘူး။ cannula ပြန်ထိုးပြီး ဆေးတွေထိုးပေးရတယ်။ အောက်ဆီဂျင်လည်း ပိုက်နဲ့ တစ်ခု နှာစွပ်နဲ့တစ်ခု နှစ်အိုးပြိုင်ပေးရတယ်။ ကျန်တဲ့လူနာတွေကတော့ သက်သာနေကြသားပဲ။ သက်သာတယ်ဆိုတာနဲ့ အတင်းပြန်ချင်တယ် […]