လှထုံတို့ရွာ

လှထုံတို့ရွာအကြောင်းလေး မရေးတာကြာပြီ လို့ သတိတရ တမ်းတကြသူတွေကို အားနာပါတယ်။ သွားလမ်းသာသလို ပြန်လမ်းဖြောင့်စေဖို့အတွက် ခြေသံလုံအောင် ထိန်းရတာကြောင့် အဆင့်ဆင့်သော စစ်ဆေးရေးဂိတ်က လူတွေဆီကို “ပြန်ပါဦးမယ် ပြန်ဦးမယ်” သတင်းပို့ နှုတ်ခွန်းမဆက်နိုင်တာပါ။ သို့သော်လည်း ရွာကလူတွေနဲ့ဖြင့် တစ်လလုံးလုံး မဆုံးနိုင်အောင် နှုတ်ဆက်ပွဲချည့် ကျင်းပနေရတယ်။ အဲ့သလောက်လှည့်ပတ်နှုတ်ဆက်နေတာတောင် နောက်တစ်နေ့ကျတော့ တွေ့ပြန်ပါပြီ။ ပြန်မှမပြန်နိုင်သေးပဲကိုး။ မပြန်ဆို လူနာကျန်နေသေးတာလေ။ ကိုဗစ်စင်တာပိတ်ပွဲကြီး ကျင်းပပြီးလို့ ဆေးတွေပစ္စည်းတွေ ထုတ်ပိုးသိမ်းဆည်းနေခိုက်မှာမှ အမောဖောက်တဲ့ အသည်းအသန် လူနာတစ်ယောက် ရောက်လာခဲ့တယ်။ ဖျားတယ် ချောင်းဆိုးတယ် မောတယ်။ အောက်ဆီဂျင်တွေ ကျနေတယ်။ မြင်တာနဲ့ ကိုဗစ်မှန်းလည်း သိသာတယ်။ နှာခေါင်းတို့ပတ် မယူပဲထားရကောင်းမလား မသိပါဘူးပေါ့။ တော်နေကြာ စစ်လိုက်မှတွေ့နေရင် ကိုယ်ပဲတိုင်ပတ်နေမယ်။ သို့သော် မနေနိုင်ပါဘူးလေ။ စစ်လိုက်တော့ ပိုးကလည်း […]

မျှော်လင့်ထားတဲ့အရာတွေက ဖြစ်ချင်မှဖြစ်လာတတ်ပေမယ့် မမျှော်လင့်သော အဖြစ်အပျက်တွေက ဖြစ်ချင်ဖြစ်လာတယ်ဆိုတာ သဘာဝပါပဲ။ “ဆရာကလည်း ချဲထိုးတဲ့လူနဲ့ ပေါက်တဲ့လူ ဘယ်သူကများလဲ။ စဉ်းစားကြည့်ပါဦး။ ဆရာ့ဘက်က အကွက်တစ်ရာ မျှော်လင့်ပြီးထိုးလည်း တကယ်ပေါက်မယ့် ဂဏန်းက တစ်ကွက်တည်းရယ်။” တဲ့။ ဟုတ်တာပေါ့။ လှထုံတောင် Probability ဆိုတဲ့ ဖြစ်တတ်တန်ရာ အလားအလာကို မှန်းဆတွက်ချက်တတ်သေးရင် ကိုယ့်ဘက်က ပြိုင်မငြင်းတော့ပါဘူး။ သို့သော် ကိုယ်ပြောချင်တာက မျှော်လင့်ပြီး ဖြစ်မလာတဲ့အရာတွေ အကြောင်း မဟုတ်ပါဘူး။ မမျှော်လင့်ပဲ ဖြစ်လာတဲ့ ဖြစ်ရပ်တွေ။ ဟိုးနေ့တုန်းက ဆေးခန်းကို ရွာလည်ကျောင်းက ကိုရင်လေးတွေ ရောက်လာတယ်။ အားလုံးပေါင်းလေးပါး။ အသက်က ရှစ်နှစ်က ဆယ်နှစ်အရွယ်။ ညကမှစပြီးဖျားတာ အကုန်အတုံးအရုံးပဲ။ အရင်တပါတ်က သူတို့ကျောင်းမှာ COVID vaccine ထိုးပေးတယ်လေ။ ကိုရင်တွေတော့ မပါဘူး။ နှာခေါင်းတို့ပတ်ယူကြည့်တော့လည်း […]

မိုးလေပွင့်လင်းလာပြီမို့ စာရေးတံမဲပွဲတို့ ဆွမ်းဆန်စိမ်းလောင်းပွဲတို့နဲ့ ရွာထဲမှာ စီတန်းလှည့်လည်တာလေးတွေ စည်ကားလို့လာပါပြီ။ ညနေရေခပ်ချိန်ရောက်လာရင်တော့ ရွာကလုံမပျို လုလင်ပျိုလေးတွေရဲ့ ဆန္ဒဖော်ထုတ်တဲ့ စီတန်းလှည့်လည်ပွဲတွေ မကြာခဏ လုပ်ကြပါတယ်။ အင်တာနက်မရတာတောင် ရွာက ဓါတ်ပုံဗီဒီယိုတွေဟာ သတင်းမီဒီယာ စာမျက်နှာအထိလည်း စဉ်ဆက်မပြတ် တက်လျက်ပါပဲ။ တခြားအရပ်ဒေသတွေလို နောက်ကနေ ဖမ်းဆီးသတ်ဖြတ် ရိုက်နှက်နှိမ်နှင်းတာတွေမပါပဲ အေးအေးချမ်းချမ်း လူစုခွဲပြီး ပြန်သွားလို့ရတာကတော့ ဒီအရပ်ရဲ့ မင်္ဂလာတစ်ပါးဗျ။ ဒီမှာကတော့ ရဲစခန်းရှေ့မှာ တို့အရေး လုပ်လည်း ရဲတွေက မျက်စောင်းနဲ့တောင် ထွက်မထိုးပါဘူး။ သို့သော်လည်း ဟိုတစ်ရက်ကတော့ မနက်စောစောစီးစီး ယူနီဖောင်းအပြည့်အစုံ လက်နက်ကြီးလက်နက်ငယ်တွေ ကိုင်ဆောင်လို့ ရွာထဲမှာ စီတန်းလှည့်လည်တာတွေ့မိတယ်။ အစကတော့ လာနေကျလူတွေပဲမှတ်တာ။ သူတို့မှန်း မသိသေးဘူး။ သေချာကြည့်တော့မှ လက်မောင်းမှာ ဗန္ဓုလခမောက်ကြီး ဖြစ်နေတယ်။ ကြားသားမိုးကြိုး။ ဘာများလုပ်ဦးမယ် မသိပါဘူး။ […]

ရွာရောက်တာလည်း နှစ်လပြည့်လုပါပြီ။ စာတွေရေးပြီး လိုင်းပေါ်လာလာတင်တာကလွဲလို့အဆက်အသွယ်တွေကလည်း တည်းတည်းလေးပဲ ကျန်တော့တယ်။ မက်ဆင်ဂျာက စာပို့ရင်တောင် ဟိုအရင် ကြေးနန်းခေတ်တုန်းကလို “အဖေ နေကောင်းလား” “အေး” ဆိုတာမျိုး လိုရင်းတိုရှင်း။ ကိုယ့်လုံခြုံရေးအတွက် စစ်ပွဲသတင်းတွေ အာရုံစိုက်နေရတာနဲ့ ရန်ကုန်မှာ ကိုဗစ်အခြေအနေ ဘယ်လိုရှိမလဲ မျက်ခြေပြတ်လို့နေပါတယ်။ အရင် tele-consultation နဲ့ ကုထားတဲ့ လူနာတွေရော ရှိမှရှိသေးရဲ့လား။ အောက်ဆီဂျင်အိုးတွေ လောက်သွားပြီလား။ Enoxaprin တွေ ဝယ်လို့ရပြီလား။ PPE တွေရော ဈေးကျပြီလား။ ခန့်မှန်းမိသလောက်တော့ yes လို့ ပဲဖြေကြမယ် ထင်ပါတယ်။ ကူးစက်မှုတွေလျော့သွားပြီ။ ဒါမှမဟုတ် သေစရာလူ ကုန်သလောက် ရှိနေပြီ ဆိုတဲ့ သဘောပေါ့။ ဒီရွာမှာလည်း ကိုဗစ်လူနာ အသစ် ထပ်မတွေ့တော့ဘူးလေ။ ရွာနီးချုပ်စပ်ကပဲ လာကြတော့တယ်။ တော်တော်များများက […]

အင်တာနက်အဆက်အသွယ်တွေဖြတ်တောက်တာကို လူ့အခွင့်အရေးချိုးဖောက်တာပါလို့ ကုလသမဂ္ဂမှာ ကန့်ကွက်ကြတဲ့အခါ တချို့လူတွေက “အကဲပါရန်ကော။ ဖေ့စ်ဘုတ်မသုံးရမှာ အဲ့လောက်တောင် ကြောက်နေကြတာလား။” လို့ ခနဲ့ကြပါတယ်။ အင်းပေါ့လေ။ သူတို့အသိဉာဏ်လောက်နဲ့က အင်တာနက်ဆိုတာ ဖေ့စ်ဘုတ်ပွတ်ဖို့ တစ်တော့ဆော့ဖို့လောက်ပဲ အသုံးချတတ်လို့နေမှာပေါ့။ ဆိုရှယ်မီဒီယာဆိုတာကိုလည်း မုဆိုးဖိုတွေ မယားတရူး စတေးတပ်စ်တင်ပြီး ပြီတီတီ ရိသဲ့သဲ့ ပြောဖို့လောက်သာ သုံးတတ်ကြတာကိုး။ အဲ့လိုအသိုင်းအဝိုင်းကများ ကိုယ့်လာပြီး “ ဖေ့စ်ဘုတ်က ဘဝမဟုတ်ပါဘူး။” လို့ တရားတွေ လာလာချတဲ့အခါ ရယ်ရမှာလား သနားရမှာလားတောင် မသိတော့ပါဘူး။ ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ်ပေါ့လေ။ ဉာဏ်တိမ်လို့ စစ်ခွေးဖြစ်နေမှတော့ လူစကားလည်း နားမလည်နိုင်လောက်ပါဘူး။ အားလည်းမအားလို့ ငြင်းမနေချင်တော့ဘူး။ အနည်းဆုံးတော့ အဲ့ဒီဆိုရှယ်မီဒီယာဟာ ကိုယ့်အတွေးအမြင်တွေကို လွတ်လွတ်လပ်လပ် ဖြန့်ဝေခွင့်ပြုတဲ့ အများကကိုယ့်ကို မြင်သာထင်သာစေတဲ့ ပလက်ဖောင်းတစ်ခုပါပဲ။ ဒီအပေါ်မှာ တစ်ပါတ်ဆယ်ရက်လောက် ပျောက်သွားရင် အစဉ်သဖြင့် […]

အင်တာနက်လိုင်းတွေ ဖြတ်တောက်ထားတဲ့ လှထုံတို့ရွာကိုတောင် NUG အစိုးရရဲ့ တိုက်ပွဲခေါ်သံ သတင်းက တမနက်ခင်းအတွင်းမှာပဲ ပြန့်နှံ့ရောက်ရှိလို့ လာခဲ့ပါတယ်။ ရှိတဲ့အလုပ်တွေ အကုန်ပစ်ထားပြီး လိုင်းသုံးလို့ရတဲ့ဆီပဲ ပြေးချင်နေတော့တယ်။ သတင်းဆာတယ် ဆိုတာလည်း ထမင်းဆာသလို တော်တော်ကို ပြင်းပြတဲ့ အာသီသတစ်မျိုးပေပဲ။ ဟိုးတုန်းကလို ဘီဘီစီ ဗီအိုအေ ပြန်နားထောင်ရမယ့် အခြေအနေမျိုး ပြန်ရောက်သွားတာကိုး။ ဒီဘက်မှာ လိုင်းတွေအကုန်ဖြတ်ထားလို့ ဖေ့စ်ဘုတ်ပေါ်ကပျောက်နေတာကြောင့် တော်တော်များများက စိတ်ပူနေကြသတဲ့။ ဆက်သွယ်ရေးလမ်းကြောင်းပျောက်ရင် ထောက်ပို့အလုပ်ကလည်း အဆင်မပြေတော့ဘူး မဟုတ်လား။ ကလေးတွေကလည်း တစ်တော့မဆော့ရ ဇာတ်ကားမဒေါင်းရလို့ မပျော်နိုင်ဘူး။ အဟောင်းလေးတွေ ပြန်ကြည့်ကြည့်ပြီး အပျင်းဖြေနေရရှာတယ်။ “မိတ် အမေဒီးကား။ ဂဒိတ်။ အဂိန်းတဲ့တော်။ တို့ရွာက ကပ္ပိယကြီးတောင် သူ့လောက် လျှာမထူဘူး။” ဆိုပြီး ဟားနေတာ။ “ဟဲ့ကလေးတွေ။ သူများတကာ ပညာမတတ်တာကို […]