ချန်ဂင်တို့စခန်း

ဆယ်ဇင်းစစ်ပွဲက ပြီးသွားပါပြီ။ စကစတွေက ၁၁၆ တပ်ရင်းရော ရဲစခန်းရော စွန့်ခွါသွားခဲ့ပြီ။ သူ့အနားဝန်းကျင်မှာ စစ်ကောင်စီစခန်းဆိုလို့ အင်းတော်ကြီးက လုံးတုံဂိတ်မှာတစ်ခု၊ ဟိုဘက်မှာဆိုရင် ဖားကန့်က တပ်တွေပဲ ရှိတော့မယ်။ ဒါပေမယ့်လည်း ကိုယ်ခန့်မှန်းထားသလို လူနာတွေက ဆက်ပြီး လာနေတယ်။ ထူးဆန်းတာကတော့ နောက်ဆုံးရောက်လာတဲ့ လူနာ နှစ်ယောက်ဟာ အရင်က ရောက်နေကျ ဗုံးဆံမှန်လူနာတွေနဲ့ မတူတာပါပဲ။ မတူတာမှ တော်တော့ကို မတူတာပါ။ ၃၀.၄.၂၀၂၄ ည ၈ နာရီခွဲလောက်မှာ drop bomb မှန်တဲ့ လူနာတစ်ယောက် လာပါတယ်။ ဒဏ်ရာက နောက်ကျောဘက် လက်ပြင်ရိုး ၂ ခုကြားမှာ။ အဝင်အထွက် ၂ ပေါက်လို့ ထင်တာပဲ။ လိပ်ပြာပုံရှိတယ်။ အထဲကို ဗုံးဆံဝင်သွားသလား သိချင်လို့ ရင်ဘတ်ဓါတ်မှန်ရိုက်တယ်။ ဘာမှမရှိဘူး။ […]

ဗေဒင်ဟောမစားပေမယ့်လည်း “ငါ ထင်ရင် လွဲခဲတယ်။” ဆိုတဲ့အထိတော့ ရှေ့ဖြစ် ခန့်မှန်းနိုင်ပါတယ်။ ဆယ်ဇင်း ရဲစခန်းရော ၁၁၆ တပ်ရင်းရော အကုန် သိမ်းပြီးပြီဆိုတော့ ရှေ့တန်းပို့ထားတဲ့ ဆေးခန်းလေးသိမ်းပြီး ဆေးရုံလူနာတွေ စိတ်အေးလက်အေး ကုရတော့မယ် လို့ ထင်မထားပါဘူး။ စခန်းသိမ်းပွဲပြီးရင် after shock တွေ လာတတ်တယ်။ စခန်းကုန်းထဲမှာ မိုင်းတွေအတွဲလိုက် ထောင်ထားခဲ့တာတွေ။ လေယာဉ်နဲ့ ဗုံးလာချတာတွေက သူတို့လည်း လုပ်နေကျမို့ လက်ယဉ်နေသလို ကိုယ်တို့လည်း ခံရဖန်များလို့ မှတ်မိနေပါပြီ။ မိုင်းရှင်းတယ်ဆိုတာ ကျွမ်းကျင်တဲ့ မိုင်းပညာရှင်နဲ့ စံနစ်တကျ ဖြုတ်လည်း အခန့်မသင့်ရင် ပေါက်ကွဲတတ်သေးတာပဲ။ စစ်ပွဲပြီးသွားပြီမို့ ကိုယ့်အိမ်ကိုယ့်ယာကလေး အကောင်းအတိုင်းမှ ကျန်ပါလေစ ပြန်ကြည့်တဲ့ အရပ်သားတွေလည်း စစ်သားတွေ ထောင်ပစ်ခဲ့တဲ့ မိုင်းနဲ့ ညားတတ်သေးတယ်။ ဒါကြောင့်မို့ ကိုယ်ကတော့ […]

ကိုယ့်ဆီကို စစ်ရောက်လာလို့ တစ်ရွာလုံး စစ်ရှောင်စစ်ပြေးလုပ်ရတဲ့အခါကျမှပဲ စစ်အတွင်းမှာ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ဘယ်လိုရှင်သန်ကျန်ရစ်အောင် မွေးမြူရသလဲ ပိုသဘောပေါက်လာပါတယ်။ ၁၂ ရက်ကြာ အကြိတ်အနယ် တိုက်ခိုက် သိမ်းပိုက်ယူရတဲ့ တာမခံတိုက်ပွဲမှာ ဒဏ်ရာရတဲ့ အရပ်သားလူနာ တစ်ယောက်ပဲ ရှိခဲ့တာကို မဖြစ်နိုင်ဘူး လို့ ကိုယ်က ယူဆခဲ့တယ်။ မြေပြင်အခြေအနေ ဘယ်လိုရှိသလဲ သိရအောင် စစ်ရှောင်စခန်းထိ လိုက်သွားပြီး လူနာတွေ ရှိရင် ဆေးရုံပို့ဖို့ ရပ်မိရပ်ဖတွေနဲ့ ချိတ်ဆက်မေးမြန်းခဲ့သေးတယ်။ အဲ့ဒီနောက် ဆယ်ဇင်းမှာ စစ်ပြန်ဖြစ်တော့မှပဲ KIA က အရပ်သားတွေ အထိအခိုက်မရှိအောင် ဘယ်လိုလုပ်ထားသလဲ ကိုယ်တိုင်သိရတာ။ အလစ်အငိုက်ယူပြီးတိုက်တာ မဟုတ်ဘူး။ မတိုက်ခင်ကတည်းက “လက်နက်ချမလား၊ ဆုတ်ခွါမလား၊ ဘယ်ရက်ဘယ်ရက် နောက်ဆုံးထားပြီး အဖြေပေး။ အဲ့ဒီရက်ကျော်ရင် တိုက်မှာ။” လို့ စာအရင်ပို့ထားတယ်။ ရွာထဲကလူတွေကိုလည်း […]

ဒီအရပ်ဒေသမှာ ဆေးရုံကလေးတစ်ခု စဆောက်ဖို့ ဘယ်တုန်းက စိတ်ကူးရသွားသလဲဆိုရင် ချင်းပြည်နယ်မှာ အငြိမ်း ဆောက်ထားတဲ့ ဆေးရုံလှလှကလေးကို လေယာဉ်နဲ့ ဗုံးကျဲပြီး ရစရာမရှိအောင် ဖျက်စီးပစ်လိုက်တဲ့အချိန်က စပါတယ်။ စစ်သားတွေက ဆရာဝန် နဲ့ ဆေးဝန်ထမ်းတွေကို အငြိုးတကြီး ပစ်မှတ်ထားတိုက်ခိုက်နေမှန်းကို ရန်ကုန်မှာကတည်းက သိပြီးသားပါ။ “ဒီကောင်တွေကို မှတ်လောက်သားလောက်အောင် ဆုံးမပြလိုက်ဦးမယ်။” လို့ အမြဲတွေးသလို သူတို့ပစ်သတ်ထားတဲ့ ပြည်သူလူထုကို ကုသပေးတဲ့ ဆေးစခန်းတွေကိုလည်း ရှာဖွေဖျက်စီးလေ့ရှိပါတယ်။ ကိုယ့်ရဲ့စိတ်နေသဘောထားအရတော့ အဲ့သလိုဖိနှိပ်မှုမျိုးကို ဘယ်သောအခါမှ ခေါင်းငုံ့မခံတတ်ပါဘူး။ “ဒီကောင်တွေ ဆေးရုံဖျက်ရင် ငါ ဆေးရုံဆောက်ပြမယ်။” ဆိုတဲ့စိတ်နဲ့ ဒီအခြေအနေထိရောက်အောင် လုပ်ခဲ့တာပါ။ ဒီမှာ ဆေးရုံဆောက်ဖို့ စဉ်းစားတဲ့အခါမှာ ပထမဆုံးနဲ့ အရေးအကြီးဆုံး ထည့်သွင်းစဉ်းစားရတဲ့အချက်က စစ်သားတွေ လာဖျက်စီးမယ့် အန္တရာယ်ကို ဘယ်လို ကာကွယ်ပြင်ဆင်ထားမလဲ ဆိုတဲ့အချက်ပါပဲ။ […]

ဒီသင်္ကြန်မှာ အခါကြီးရက်ကြီးမို့ ဟိုကောင်တွေဆီကနေ ကိုယ်တို့ဆေးရုံကို ဗုံးတွေ စက်သေနတ်တွေနဲ့ ရေလာကန်တော့ပါတယ်။ ဘုန်းနဲ့ကံနဲ့ ရွှေသဇင်မို့ အပျက်အစီး အထိအခိုက် မရှိပါဘူး။ ရွာလည်ခေါင်တည့်တည့်ချတဲ့ ဗုံး ၂ လုံးက မြေကြီးထဲကို ကျင်းအနက်ကြီးတူးဝင်သွားပြီး မကွဲခဲ့ဘူး။ ကလေးတွေရဲ့အိပ်ဆောင်ပေါ် တစ်လုံးကွဲပေမယ့် လူမရှိလို့ တော်သေးတာပေါ့။ Goiter ခွဲထားတဲ့ ကလေးမလေးက ချောင်းထဲဆင်းပြေးတာ 0.5 နဲ့ အတွဲလိုက် လှမ်းဆွဲလို့ ရုပ်ရှင်ထဲကလို ဖုန်တွေတထောင်းထောင်း ထကုန်သတဲ့။ ဘုရားမ တယ်။ ဘုရားသခင် ကွယ်ကာပေးတယ် ဆိုတာ တကယ်ပါပဲ။ ၆ လုံးကျလို့တောင် အထိအခိုက် မရှိတာ အံ့ဩစရာ။ ဒီတစ်ခါတော့ လူနာတွေတင်မကဘူး။ ရွာထဲကလူတွေပါ အထုပ်အပိုးတွေသယ်ပြီး ထွက်ပြေးကြပါတယ်။ ညကျ တစ်ခေါက်ပြန်လာမှာ စိုးတာကိုး။ ကိုယ်တို့လည်း လူနာတွေ […]

“သင်္ကြန်လေ သုတ်ဖြူးဆော်သွေး အေးအေးညှင်းညှင်း ဂီတတွေ ဆောင်ကျဉ်းလို့နေ။” တဲ့။ ဘယ်သူပက်ပက် မပက်ပက်၊ ဘယ်သူစိုစို မစိုစို၊ နားထဲမှာတော့ သင်္ကြန်သီချင်းတွေ ကြားယောင်နေတဲ့ အခါမဟုတ်လား။ သင်္ကြန်အကြိုနေ့ပဲ ရောက်လာခဲ့ပြီဥစ္စာ။ လူတစ်ယောက်မှ မရှိတဲ့အရပ်မှာ ရောက်နေလည်း ကိုယ့်စိတ်ကိုယ့်အတွေးနဲ့ တစ်ယောက်တည်း သင်္ကြန်ကျလို့ ရချင်ရမှာပဲ။ အလုပ်မအားလည်း အလုပ်ထဲကနေ ခေါင်းမဖော်နိုင်တဲ့ကြားက “အိပ်မက်စေတမန် ညှင်းသွဲ့ဝန်းရံ လေသွေးပြန်” ဆို သီချင်းလေး တပိုင်းတစ ညည်းလိုက်မိရင် ဒါ သင်္ကြန်ပဲ။ ကိုယ်ဆို ဒီနေ့မှ အဖျားကျ ဒီနေ့ပဲ ခွဲခန်းထဲဝင်ပြီး ချွေးသံတရွှဲရွှဲနဲ့ သင်္ကြန်ကျရတယ်။ PDF ကျောင်းဆရာမလေးတစ်ယောက် လည်ပင်းကြီးရောဂါဖြစ်နေလို့ ခွဲပေးရတာ။ ရောက်လာတာ တစ်ပါတ်လောက်ရှိပေမယ့် ခွဲခန်းပြင်နေတာရော၊ စစ်ပွဲဖြစ်နေတာရော၊ ဆာဂျင်က ဖျားနေတာကြောင့်ရော အကြွေးတင်နေလို့။ သူများတွေ သင်္ကြန်တွင်းကြီး […]