ချန်ဂင်တို့စခန်း

ဘာတွေဆက်ဖြစ်ဦးမှာလဲ။ ဘာတွေဆက်လုပ်ကြမလဲ။ အမြဲတမ်း တွေးတောမျှော်မြင် ပြင်ဆင်လေ့ရှိတဲ့သူမို့ အခုရက်ပိုင်းမှာ စဉ်းစားထားရတာကတော့ အိမ်ပြန်ကြရမယ့် အကြောင်းအရာပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ “အခါတော်ရောက်ချိန် နီးလို့လာပေ။ ဒေါ်ဒေါ် မမ နှမတို့ရေ။” ပေါ့။ ကိုယ်တို့ အိမ်ပြန်ရင် Loki ကို ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ ခေါ်သွားရမယ် ထင်ပါတယ်။ ခေါ်တာက အပန်းမကြီးပါဘူး။ ရန်ကုန်မှာ သူပျော်ပါ့မလား။ တိုက်ခန်းကလေးနဲ့ သူ ဘယ်လိုနေမှာလဲ။ ခြံဝန်းကလေးနဲ့ နေနိုင်ရင်တောင် သူ့အတွက်က တစ်ပါတ်ပါတ်ပြီး ပြေးစရာ မရှိဘူး။ ပိုဆိုးတာကတော့ ရန်ကုန်မှာ အိမ်ဆိုတာ ညအိပ်ကာနီးမှ ပြန်ပြန်ရောက်တဲ့ အိပ်စရာနေရာတစ်ခုထက် မပိုတာပါပဲ။ မနက်လင်းကတည်းက သော့ခတ်ပြီး ထွက်သွားရတာလေ။ မခွဲနိုင်လို့ ခေါ်သွားဦးတော့ ဟိုရောက်ရင် အတူတူနေဖို့ မဖြစ်နိုင်ဘူး။ ဒီမှာသာ အလုပ်ရော အိမ်ရော တနေရာတည်းမို့ […]

တရွေ့ရွေ့ ကုန်သွားတဲ့အချိန်တွေမှာ တစိုက်မတ်မတ် အလုပ်လုပ်လာတဲ့သူတွေအတွက်တော့ ရလပ်တွေလည်း တစ်ခုပြီးတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာတာပေါ့လေ။ ဒီဘက်က တစ်မြို့ပြီးတစ်မြို့ သိမ်းယူနေပြီး သူတို့ဘက်က တစ်မြို့ပြီးတစ်မြို့ လက်လွတ်ဆုံးရှုံးရတယ် ဆိုတာလည်း ဘယ်လိုမှ ဖုံးကွယ်ထားလို့ မရနိုင်တဲ့ အမှန်တရားတစ်ခုပဲ။ ဘယ်စစ်ဗိုလ်စစ်သားမဆို ကိုယ့်အသက်ကိုယ်နှမြောရင် လက်နက်ချအညံ့ခံဖို့ကလွဲရင် တခြားနည်းလမ်း မရှိတော့ဘူး လို့ ရှင်းလင်းပြတ်သားတဲ့ သတင်းစကားလည်း ပါးနိုင်ခဲ့ပြီ။ အရာရှိ၊ စစ်သည် နဲ့ တပ်မိသားစုတွေကို ဘေးကင်းလုံခြုံရာ ခေါ်ယူပို့ဆောင်ပေးတယ်ဆိုတဲ့ အဖြစ်အပျက်မျိုးတောင် မကြားစဖူး မကြုံစဖူး ဖြစ်နေပြီ။ မြို့ရွာတွေအပေါ်ကို လက်နက်ကြီးနဲ့ပစ်၊ လေယာဉ်နဲ့ ဗုံးကျဲတာကလွဲရင် တူတူတန်တန် စစ်တိုက်နိုင်တယ်ဆိုတာ ဘယ်မှာမှ မရှိတော့ဘူး။ ကိုယ့်အောက်ကကောင်တွေ ထွက်မပြေးအောင် သေနတ်နဲ့ချိန်ပြီးစောင့်ကြည့်နေရသလို အောက်ကလူတွေကလည်း သူတို့ကိုထားခဲ့ပြီး လစ်သွားမှာစိုးလို့ မျက်စိအောက်က အပျောက်မခံနိုင်တဲ့ဘဝ။ ဒီလို အစုတ်စားအပြတ်စား […]

စစ်ပွဲတွေက ပြည်လုံးပတ်လည် မြိုင်မြိုင်ဆိုင်ဆိုင်ကြီး တီးနေလိုက်တာ နက်ဖြန်သဘက်ခါများ စကစဘက်က လက်နက်ချတော့မလားလို့ကို ထင်ရတယ်။ ဘေးအိမ်က ပေါက်ဖော်ကြီးကတောင် မုန့်ဟင်းခါး နဲ့ လက်ဘက်ရည် အော်ဒါမှာနေပြီ။ ဒီစကားခေါ်အပြောခံရတဲ့ အဖိုးကြီးနှစ်ယောက်ခမျာ အသားလွတ်ကြီး ငယ်ထိပ်အိုးမည်းသုပ်ခံလိုက်ရသလို ဖြစ်သွားမှာ အမှန်ပါပဲ။ ဒီစကား ဟုတ်သည်ဖြစ်စေ၊ မဟုတ်သည်ဖြစ်စေ၊ အဲ့ဒီစကားအတိုင်း သူတို့ သဘောမျှသည်ဖြစ်စေ၊ မမျှသည်ဖြစ်စေ။ ကြင်စိုးဘက်ကတော့ ဒီအဘိုးကြီးနှစ်ယောက်ကို မယုံကြည်ရသောသူများအဖြစ်သာ သတ်မှတ်ပါတော့မယ်။ “ဟိုဘက်ကတော့ အခုလိုပဲ ပြောလိုက်တယ်နော်။” လို့ အရင်းအတိုင်းပဲ ပြန်ပြောရင်တောင် “ဒီလူကြီး ငါ့ကို မပြောပဲ ထိန်ချန်ထားတဲ့ လျှို့ဝှက်ချက်လည်း ရှိဦးမှာပဲ။”ဆို သံသယက ဝင်နေဦးမှာ။ သံသယဆိုတာက ဝင်ပြီးသွားရင် ဖျောက်မရဘူးလေ။ ကိုယ့်အရိပ်ကိုယ်ပြန်ကြောက်နေရတော့မှာ။ သူ့လူသူ ဖြုတ်ထုတ်သတ်လုပ်ရပေါင်းလည်း မနည်းတော့ဘူး။ တာကောကြီးဟာ သံတမန်နည်းနဲ့ အဖိုးကြီးတွေကြားထဲ […]

ခုနေများ နှစ်ယောက်သား ဘောက်ခါးချင်သပဆိုရင် “နေမမြင် ရေပြင်လွှမ်းတဲ့ မြောက်ယဉ်စွန်းတန်းကိုပဲ ခေါ်ခေါ် ပျော်ပါမယ်။” လို့ ပြောင်းဆိုရမလား မသိဘူး။ နေရောင်လည်း မမြင်ရဘူး။ မိုးတွေချည့်ပဲ ရွာနေတာ။ ရေပြင်ဖွေးဖွေးကြီးတွေ ပြည့်လို့။ မိုးကအုံသလို ခေါင်းကလည်း အုံလို့ နေ့နေ့ညည အိပ်လို့ချည့်နေတယ်။ စားစရာရှိ ထစားတယ်။ လူနာလာ ထကြည့်တယ်။ ဆေးတွေရောက်တယ်ဆို ထွက်သယ်လိုက်တယ်။ ဆီဈေးကြီးတော့ လူနာကိစ္စမဟုတ်ရင် မီးစက်မနှိုးချင်တဲ့အတွက် လိုင်းလည်း သိပ်မသုံးဖြစ်ပါဘူး။ လူနာတွေကတော့ လာပါတယ်။ မိုးထဲလေထဲ ခဲခဲယဉ်းယဉ်း လာရတာဆိုတော့ သူတို့လည်း တော်တော် အသည်းအသန် ခံစားရမှ လာတာပါ။ စစ်ပွဲမရှိလည်းပဲ SNA တွေ လက်သရမ်းလို့ gun shot wound တွေ ရောက်လာကြတယ်။ နန့်မွန်းဘုန်းကြီးကျောင်း အဝတင် ပစ်ခံရတာ။ […]

မနေ့ကတစ်ရက် မိုးတိတ်လို့ လမ်းကလေး ခြောက်မယ် မကြံသေးဘူး။ အခု မိုးတွေက သည်းသည်းမည်းမည်း ရွာလာပြန်ပြီ။ ရွာထဲရှိသမျှ ကုန်စုံဆိုင် တွေကလည်း ပြောင်တလင်းခါနေပြီ။ ဈေးဆိုင်ကယ်တွေမှ မဝင်နိုင်တာကိုး။ မိုးတိတ်ပြီဆိုပြီး ဒီနေ့ဝင်ချလာတဲ့ဆိုင်ကယ်တွေကလည်း မိုးနဲ့လေနဲ့ ရွှံ့နဲ့ဗွက်နဲ့ဆို အပျက်အစီးများဦးမှာ။ မထူးဆန်းဘူးလေ။ ဒါ သဘာဝပဲ။ နှစ်တိုင်းကြုံနေကျ။ တောင်ပေါ်က၊ ရပ်ဝေးက၊ cerebral malaria နဲ့ လာတဲ့လူနာတွေ ပိုများလာတယ်။ ကိုယ်တို့ဆေးရုံကလေးက သူတို့အတွက် ကူရာကယ်ရာ ဖြစ်နေတဲ့အတွက် ကျေနပ်ပါတယ်။ နည်းနည်းတော့ ပိုရုန်းရတာပေါ့။ ကိုယ့်ဝန်ကိုယ့်တာပဲ ဥစ္စာ။ ကိစ္စမရှိပါဘူး။ ကူညီထောက်ပို့တဲ့သူတွေလည်း အားလျော့မသွားဘူးဗျ။ အခက်အခဲအမျိုးမျိုးကြားက အပင်ပန်းခံပြီး ပို့ပေးကြပါတယ်။ လိုင်းပေါ်မှာ ပိုက်ဆံတွေလည်း စဝင်နေပါပြီ။ Loki လေးတောင် စတားတွေအများကြီးရှာပြီး ဒေါ်လာတွေ ထောက်ပံ့နိုင်တယ်။ သူ့ဆရာ […]

မိုးတိတ်သွားပေမယ့် ရေကျဖို့က တစ်ရက်နှစ်ရက် စောင့်ရပါဦးမယ်။ ချောင်းရေတွေက တိုးနေသေးတာကိုး။ ထင်တဲ့အတိုင်းပဲ ချင်းတွင်းမြစ်ရေ တိုးလာလို့ ဟုမ္မလင်းမှာတောင် ရေကြီးရေလျှံမယ် သတိပေးချက် ထုတ်ထားတယ်။ ချောင်းရေတိုးရုံတင်မဟုတ်ဘူး။ ကမ်းပါးတွေပါ ပြိုလိုက်လာလို့ သွားနေကျတောလမ်းကလေးတွေတောင် ဆက်သွားလို့ မရတော့ပါဘူး။ ဆေးတွေပစ္စည်းတွေ လိုက်စစ်ပြီး အလေအလွင့် အပျက်အစီး မရှိအောင် လိုက်သိမ်းရင်း အဆက်မပြတ်လာနေတဲ့ ငှက်ဖျားလူနာတွေကို ဆက်ကုရပါတယ်။ အင်းတော်ကြီးပတ်ပတ်လည်တဝိုက်မှာလည်း ငှက်ဖျားက ကပ်ရောဂါများလို outbreak ဖြစ်လို့ ကိုယ့်ဆီက ဆေးဝါးအကူအညီများ လာတောင်းကြပါတယ်။ ကတ္တရာလမ်းပေါ်ကနေ တောထဲဗွက်ထဲက ဆေးရုံကို ဆေးလှမ်းတောင်းရတဲ့အဖြစ်ပါ။ ကိုယ့်ဆီမှာတောင် မလုံမလောက်နဲ့ဥစ္စာ။ သူတို့ကို ဘယ်လိုပြန်မျှရမှာတုန်း။ ဒီမှာ ဆေးတွေရဖို့ ကိုယ်က ပါးစပ်ကလေးစိုက်ပြီး လှမ်းအော်တောင်းထားတာ မဟုတ်ပါဘူး။ ဒီနေ့ဆို မိုးထဲလေထဲ ဗွက်တောထဲမှာ ကိုယ်တိုင် အဲ့ဒီကတ္တရာလမ်းပေါ် […]