ချန်ဂင်တို့စခန်း

ခုရက်ပိုင်း စာသိပ်မရေးနိုင်ပါဘူး။ လိုင်းကလည်း သိပ်မကောင်း။ ပြတ်တောင်းပြတ်တောင်းနဲ့ရယ်။ အဲ့ဒီ မကောင်းတဲ့လိုင်းနဲ့ပဲ စိတ်ရှည်လက်ရှည် အလုပ်တွေပြီးအောင် လုပ်ရပါတယ်။ လူနာတွေကလည်း များလိုက်တာမှဆိုတာ တနေကုန်ကို မနားရပါဘူး။ ခွဲလူနာကလည်း နေ့တိုင်း ၃-၄ ယောက်လောက် ဝင်နေရတာ။ waiting list နဲ့ ထားနေရပါပြီ။ လူနာကုတင်မလွတ်တော့လို့ တချို့လူနာတွေက ရွာထဲမှာ၊ စစ်ရှောင်စခန်းမှာ၊ နေပြီး မနက်တစ်ခါ ညတစ်ခါ သွေးတိုင်း၊ သွေးဖောက်၊ ဆေးထိုး လာကြရပါတယ်။ တချို့လည်း day care center ဆန်ဆန်ပဲ မနက်ဆေးရုံလာ ခွဲ။ ညနေ spinal ပြေတော့ ဆေးရုံဆင်းပြီး အိမ်ပြန်အိပ်ခိုင်းရတယ်။ အကုန်လုံးကတော့ ပြုံးပြုံးပျော်ပျော်ပါပဲ။ ကိုယ်တို့မှာတော့ ပင်ပန်းတာပေါ့။ ညဘက်ဆို ခါးတောင် ပြန်ပြန်နာတယ်။ အစားအသောက်ကတော့ လူနာတွေ […]

မနေ့ညကတော့ သန်းခေါင်ကျော် ၂ ချက်တီးကာမှ အဖွဲ့လိုက်ကြီး ဆေးရုံကို ပြန်ရပါတယ်။ “အရေးမကြီးရင် မနက်မှ လာပါလား။” လို့ ပြောရအောင်ကလည်း လူနာက ဗိုက်ကြီးသည်။ ဗိုက်နာနေပြီဆိုတော့ ပြန်ရမှာပေါ့။ “ခေါ်လာခဲ့လေ။ ဆေးရုံကို။” ဆိုတော့ “ခေါ်စရာ မရှိဘူး။ စစ်ရှောင်စခန်းမှာ နေတာ။ ပို့မယ့်သူလည်း မရှိ။ သားအမိ နှစ်ယောက်တည်းရယ်။” တဲ့။ ဖြစ်မှဖြစ်ရလေ။ ဆံထုံးလည်းစိုက် ဆီလည်းစိုက်။ အနှီးတွေ ကလေးအဝတ်အစားတွေပါ စိုက်မွေးပေးရုံနဲ့တောင် မရသေးပါလား။ ဖုတ်သွင်းရထားနဲ့ပါ သွားပင့်ရတဲ့ မဟာဇနက္ကဗိုက်နဲ့ လာတိုးနေတယ်။ သည်းညည်းခံရတာတွေလည်း မိုင်ကုန်နေပါပြီ။ စိတ်တိုပေမယ့်လည်း သွားခေါ်ရတာပါပဲ။ စစ်ရှောင် စခန်းဆိုတော့ ဒုက္ခသည်ပဲ ဥစ္စာ။ အိပ်ရေးပျက်တာတော့ ကိုယ်တွေတင် မကပါဘူး။ ဆေးရုံရှိသမျှ လူနာတွေ အကုန် လန့်နိုးတယ်။ အော်လိုက်တာမှ […]

ဒီမနက် မိုးတွေရွာပြန်ပြီ။ ပိုအေးလာတာပေါ့။ ရာသီဥတုက ကြမ်းတော့ ပန်းနာသမားတွေ ရင်ထထကြပ်ကြတယ်။ ဆေးရုံမှာ မှုတ်စက်ကလေးနဲ့ ရှုလိုက်ရင် ချောင်သွားမှန်း သိနေကြတော့ ဆေးကို မှန်မှန်မသောက်ပဲ ရင်ကြပ်ခါမှ ဆေးရုံပြေးပြေးလာကြတယ်။ ညကြီးသန်းခေါင် ဆေးရုံပြန်ပြီး လူနာကြည့်ရတာ အဆင်မပြေပါဘူး လို့ ဘယ်လောက်ပဲ ပြောပြော လူဆိုတာ ကိုယ့်ကိစ္စပဲ ကိုယ်သိကြတာလေ။ အလကားရတဲ့အရာတွေဆိုတော့ မရှိတော့တဲ့အခါကျမှပဲ တန်ဖိုးနားလည်ကြမယ့်သူတွေ။ သူတို့ရှူချင်တဲ့ လေမှုတ်စက်ကလေးက မီးစက်နှိုးမှ အလုပ်လုပ်တာ။ မီးအားမမှန်ရင် အငွေ့မထွက်ဘူး။ ဒါနဲ့ စက်အသစ်တစ်လုံး ထပ်ဝယ်ထားပြီး မေ့ဆေးဆရာဝန်ဆီ အကူအညီတောင်းတဲ့အခါ ဆရာမေ့က မီးမထွန်းပဲ အငွေ့ထွက်တဲ့ ပပဝတီဆေးငွေ့လွှတ်ဗူးကလေးတွေ ပို့ပေးတာ အဆင်ပြေသွားတယ်။ သို့သော်လည်း ရေရှည်ကျ ဆက်မသုံးနိုင်တော့ပဲ မီးစက်ပြန်နှိုးရတယ်။ သူက အောက်ဆီဂျင်ဆလင်ဒါနဲ့ တွဲသုံးရတာလေ။ ဒီတစ်လနှစ်လအတွင်း အောက်ဆီဂျင် […]

ခရစ္စမတ်ဟာ နှင်းမပါရင် အတုတောင် လုပ်ယူရသေးတာပဲ။ ကိုယ်တို့ဆီမှာတော့ အတုလုပ်စရာ မလို။ တကယ့်နှင်းအစစ်တွေ ကျနေပါတယ်။ ရုပ်ရှင်ထဲကလို ရေခဲခြစ်အဖတ်ကလေးတွေ မဟုတ်ပေမယ့် မနက်ခင်း မြူနှင်းတွေက နွားလှည်းကလေးတွေ လာရင်တောင် အသံပဲကြားရပြီး အနားရောက်မှ ဘွားကနဲမြင်ရတဲ့အထိ အုံ့ဆိုင်းမှိုင်းဝေနေတာ။ မနက်စောစောခွဲရင် လူနာတွေ ချမ်းကြလို့ နေကောင်းကောင်းပွင့်အောင် စောင့်ခွဲရတာ အချိန်တွေ နောက်ဆုတ်ပစ်ရတယ်။ နေက ထန်းတစ်ဖျားရောက်လို့လည်း မှုန်ဝါးဝါး၊ ဆွမ်းခံပြန်တော့လည်း မှုန်ဝါးဝါးပဲ။ ဆွမ်းစားချိန်လောက်ရောက်မှ လင်းလင်းချင်းချင်း ပူတယ်။ ဒီလိုနဲ့ပဲ မီးပုံလေးတွေ ပြန်ဖိုဖြစ်တော့တယ်။ ထန်းပင်မြစ်ကလေးတွေ ပေါ်ပေမယ့် အညာမှာလို မချိုဘူး မမွှေးဘူး။ နည်းနည်းသက်တယ်။ ခေါပုတ်ကလေးတွေကင်စားတာပဲ ကောင်းတယ်။ အာလူးပူရီလေးတွေလို ဖောင်းဖောင်းကြွပ်ကြွပ်လေး ဖြစ်လာပြီး အတွင်းသားက အိအိမွှေးမွှေးလေး။ ပူတုန်းစားရတာ အရသာ။ လူရည်လည်လာတော့ ကိုယ်တို့လည်း […]

ဒီဇင်ဘာလကြီးပေမယ့် မိုး က ရွာချင်လည်း ရွာတာပါပဲ။ မနက်လင်းတဲ့အချိန် တိတ်သွားလို့ တော်သေးတာပေါ့။ မိုးရွာလိုက်တဲ့အတွက် ခါတိုင်းလို နှင်းတွေမြူတွေ မပိတ်ပဲ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ဖြစ်သွားပြီး ဖုန်တထောင်းထောင်း ထနေကျ လမ်းကလေးတွေလည်း စိုစိုစွတ်စွတ်နဲ့ ဖုန်သိပ်သွားတယ်။ သစ်ပင်သစ်ရွက်ကလေးတွေက ရေချိုးပြီးကာစ လူတစ်ယောက်လို သစ်သစ်လွင်လွင် ဖြစ်သွားတယ်။ အအေးပေါ့သွားသလို ရှိပေမယ့် နေထွက်ချိန်မှာ တိမ်တွေအုပ်လိုက်ဆိုင်းလိုက်နဲ့ဆိုတော့ နွေးတဲ့ဆီ မရောက်တော့ဘူး။ နေရောင်လေးမြင်ရင် အပြင်ထွက်ထွက် လှုံရတာ အမော။ ခါတိုင်းလို ချောင်းထဲမှာ ရေမချိုးနိုင်တော့ဘူး။ မီးစက်နှိုးပြီး ရေနွေးစက်ကလေးနဲ့ ချိုးရတယ်။ ခွဲခန်းထဲမှာ drip သွင်းရင်တောင် ရေနွေးခွက်ကလေးထဲ ဖြတ်ပြီးမှ လူနာကိုယ်ထဲ ပေးဝင်ရတယ်။ နို့မို့ဆို ချမ်းတုန်တက်လာတတ်လို့။ ရေနွေးအိပ်ကလေးတွေလည်း ပြန်ပြင်ရတယ်။ အေးခဲ့ပြီလေ။ လူနာတွေလည်း ချမ်းရှာကြတယ်။ စောင်ခြုံကလေးနဲ့ […]

ရန်ကုန်မှာ မီးတွေ အရမ်းပြတ်နေတယ် လို့ ပြောကြတယ်။ ကိုယ်တို့ဆီမှာတော့ မီးစက်မနှိုးပဲကို မီးတွေအလိုလို လာနေတာ ဘာကြောင့်မှန်းလဲ မသိပါဘူး။ မိန်းခလုတ်တွေ ချထားပေမယ့်လည်း လာချင်တဲ့အချိန်လာနေတယ်။ ဆိုလာ နဲ့ အင်ဗာတာက ရေခဲသေတ္တာနဲ့ပဲ ဆက်ထားတာ။ အိမ်မီးတွေနဲ့ မဆက်ဘူး။ အစပိုင်းတော့ တခါတလေ လာတာ။ ဒီနေ့တော့ တနေကုန်လာနေလို့ မလိုချင်တဲ့မီးတွေ ခလုပ်ပိတ်ထားရတယ်။ ညဘက်ကို ကိုယ်တို့ မီးမထွန်းဘူး။ ခွဲခန်းရှိမှ ရေတင်မှ မီးစက် နှိုးတာ။ သို့သော်လည်း မီးစက်မနှိုးပဲ မီးလာလာနေတော့ ဒီဇယ်ကုန် သက်သာတာပေါ့လေ။ မနက်ခင်း ကိုယ်တို့ ဆေးရုံကိုပြန်ဝင်တဲ့အချိန်ဆို မီးတွေလင်းနေပြီ။ အစပိုင်း တစ်နာရီ နှစ်နာရီလောက်။ ဒီနေ့တော့ ညနေစောင်းတဲ့ထိ လာနေတာ။ လူနာတွေတောင် ဖုန်းအားသွင်းလို့ ရနေတယ်။ ဘာ့ကြောင့်လာလာ လာရင်ကောင်းတာပေါ့။ […]