ချန်ဂင်တို့စခန်း (၂၅၂)

“မှော်ရုံနယ်မြေ ချစ်ဦးရာမ” ဒုံး ဒုံး “သီတာရွှေစင် မောင်ကြီးနှမ” ဒုံး ဒုံး ဒုံး “ညီငယ်ဖော်မကွာ အတူလိုက်လာရ” “နေရာလည်းမရ မောင်လေးလက္ခဏဘဝ” ဒီသီချင်းကြားရင် ယူတို့ကတော့ ဖင်လေးလိမ်ကျစ်လိမ်ကျစ်နဲ့ ကနေတဲ့ တိုင်ရွန်ကို မြင်ယောင်မှာပေါ့။ အိုင်ကတော့ မော်လမြိုင်မှာ “ချစ်သူဝေးဝေး သွားပါနဲ့လားကွယ်” လုပ်နေရတဲ့ ဒုချုပ်ကြီးကိုပဲ မြင်ယောင်ပါတယ်။ ဟျောင့်ရေ မင်းတော့ အချွန်နဲ့ မခံရပြီ။ ဒိန်းဂျားပဲ။ တာ့ကောကြီးက ထိပ်ဆုံးက ၉ ယောက်မှာ ၅ ယောက်က ကျားဖြန့်နဲ့ ဆနွင်းမကင်းတွေ ဖြစ်နေလို့ လောက်ကိုးကောင် ဆိုပြီး သတင်းစာထဲမှာ ရေးနေတယ်။ ဆိုးတာက မကင်းတဲ့ထဲမှာ ကြင်စိုးပါပြီး ကင်းတဲ့ထဲမှာ မောင်လေးလက္ခဏကို ထည့်လိုက်တော့ “ဒါက ဘာအထာလဲ။ အနော်ရထာလား။” လို့ မေးကြည့်ပါဦး။ […]

ချန်ဂင်တို့စခန်း (၂၅၁)

ရာသီဥတုက ပူလိုက်တာ။ ဒါပေမယ့် မနက်စောစော နေမထွက်ခင်မှာတော့ ချမ်းနေတုန်းပဲ။ အဲ့ဒီအချိန်လောက်ဆို အိမ်ကကောင်ကလည်း အိပ်ယာပေါ် အတင်းတက်ပြီး ပါးလျက်နားလျက်နဲ့ နှိုးတော့တာ။ ကုတင်ခေါင်းရင်းက ပြူတင်းပေါက်လေး ဖွင့်​ပေးလိုက်ရင် ခုန်ထွက်သွားပြီး သူ့ကိစ္စသူသွားရှင်းတယ်။ ပြန်လာရင် တံခါးကို လက်နဲ့ပုတ်ပြီး ဖွင့်ခိုင်းတယ်။ သူ့အတွက် အိမ်ဆောက်ပေးထားလည်း အဲ့ဒီအိမ်မှာ မနေဘူး။ ခုတင်ဘေးမှာ အိပ်ယာပြင်ပေးထားလည်း တရေးနိုးတာနဲ့ လူဘေးမှာ တိုးဝှေ့ပြီး ဝင်အိပ်ရော။ ကြိုးချည်ထားစရာ မလိုတော့ဘူး။ လူမြင်ရင် မြင်တဲ့နေရာက ပြေးလာပြီး တကောက်ကောက်လိုက်တယ်။ အလိုလိုက်မှန်းသိလို့ ဆိုးလာပြီ။ တုတ်ကလေးပြပြပြီး ထိန်းရတယ်။ ရန်ကုန်က ကာကွယ်ဆေးတွေ ရောက်လာလို့ ထိုးပေးပြီးပြီ။ နောက်ရက်ကျရင် သံချပေးရဦးမယ်။ သူလည်းပဲ အပူဒဏ် မခံနိုင်တဲ့ထဲမှာပါတယ်။ မနက်ခင်းသာ ခုန်ပေါက်ပြေးလွှားနေတာ။ နေ့ခင်းဘက် ပူလာရင် အိမ်ထဲက […]

ချန်ဂင်တို့စခန်း (၂၅၀)

တောထဲကဆေးရုံကလေးတစ်ခုမှာ “ဘယ်ဆရာကမှ ဆက်ကုမပေးတော့ဘူး။ လက်လျော့လိုက်ပြီ။”ဆိုတဲ့ ရင်သားကင်ဆာလူနာ ၃ ယောက်တောင် ရောက်နေတယ်ဆိုတာ နည်းနည်းတော့ လွန်လွန်းသလိုပဲနော်။ ခွဲလို့ရသေးတယ်ဆိုတဲ့တစ်ယောက်ကိုတောင် ချက်ချင်းခွဲမပေးနိုင်သေးဘူး။ သွေးတိုးတွေ၊ ဆီးချိုတွေ၊နှလုံးရောဂါတွေ ရှိနေလို့ သမားတော်နဲ့ပြပြီး ဆေးအရင်ကုနေရတယ်။ ကျန်တဲ့နှစ်ယောက်ကတော့ မခွဲခင် ကင်ဆာဆေးအရင်သွင်းပြီး ကြုံ့သွားမှ ခွဲလို့ရလိမ့်မယ်။ တစ်ယောက်ကတော့ မနှစ်ကကတည်းက ခွဲပေးပြီး ကင်ဆာဆရာဝန်ဆီ လွှတ်လိုက်တာ။ မသွားပဲ အခု နောက်တစ်ဘက်ရော အရင်နေရာမှာပါ ပြန်ထွက်လာမှ “ခွဲပေးဦး။” ဆို ပြန်လာတာ။ ဆေးတွေက မှာထားတယ်လေ။ မရောက်သေးဘူး။ Lymphoma လူနာကလည်း ၂ ယောက်ရှိတယ်။ ဒါတောင် စစ်ပွဲအတွင်းမှာ တစ်ယောက်က သေသွားလို့။ တစ်ယောက်က ဆေးသွင်းနေဆဲ။ တစ်ယောက်ကတော့ ဆေးသွင်းပြီး ၁ နှစ်ခွဲအကြာမှာ ပြန်ဖြစ်လာတာ။ သိပ်တော့ ကြာတော့မယ် […]

ချန်ဂင်တို့စခန်း (၂၄၉)

တောင်းဆိုးပလုံးဆိုးသာ ပစ်ရိုးထုံးစံ ရှိတယ်။ လူနာဆိုး လူနာအရွဲအပြဲတွေကို ပစ်ရိုးထုံးစံ မရှိတာလည်း ဆရာဝန်တွေရဲ့ သဘာဝလား မသိပါဘူး။ ဒီမှာ သူများတကာ စွန့်ပစ်ထားတဲ့ ချေးထုပ်လူနာကြီးတွေကို လက်မခံချင် မကုချင်ပဲနဲ့ အောင့်အည်းသည်းခံပြီး ကုပေးနေရတာလည်း ရှိပါတယ်။ စစ်ပွဲမှာ ဒဏ်ရာရတဲ့လူနာတွေလို ကိုယ်လုပ်ပေးနိုင်ရင် အသက်ရှင်မယ် ဆိုတဲ့ ရလဒ်ကောင်းလည်း မျှော်လင့်လို့မရ။ ဘာတွေလုပ်ပေးလုပ်ပေး၊ ပိုပိုဆိုးလာပြီး အဆုံးသတ်ကျတော့ သေသွားမှာ။ မသေခင်မှာ ဆေးရုံမှာရှိသမျှ ပိုက်ဆံကလေးတွေကို ဖြူကာပြာကာ ကျသွားတဲ့အထိ ဖြုန်းပစ်ခဲ့ဦးမှာ။ သူ့မှာရှိတဲ့ပိုက်ဆံကျတော့ ကိုယ်နဲ့မတွေ့ခင်ကတည်းက ကုန်နှင့်ခဲ့ပြီ။ ကုန်လို့ ကိုယ့်ဆီရောက်လာတာ မဟုတ်လား။ ဘယ်သူ့မှ စောင်းမပြောပါဘူးနော်။ တည့်တည့်ပဲ ပြောနေတာပါ။ ဘယ်သူ့အကြောင်းလဲဆိုတော့ အချိန်လွန်မှ ရောက်လာတတ်တဲ့ ကင်ဆာလူနာတွေ အကြောင်းပါ။ ခွဲစိတ်ဆရာဝန် ဦးစီးတဲ့ ဆေးရုံမို့ ရင်သားကင်ဆာလူနာတွေ […]

ချန်ဂင်တို့စခန်း (၂၄၈)

စစ်ပွဲပြီးသွားတော့ ဆေးရုံမှာ လူနာကုန်သလောက် ဖြစ်သွားပါပြီ။ စစ်ရှောင်လာတဲ့သူတွေလည်း အိမ်ပြန်စောင့်ကြရတယ်။ ဆယ်ဇင်းမှာတုန်းကဆိုရင် ဒီလိုအချိန်ကျမှ စိမ်ပြေနပြေ ဖောက်သယ်ကြလို့ ရွာလုံးကုန်တာလေ။ စကစလက်ထဲရောက်သွားတဲ့ရွာနဲ့ KIA /KPDF လက်အောက် ရောက်သွားတဲ့မြို့ရွာတွေ ဘာတွေဘယ်လိုကွာသလဲ ဒေသခံ အရပ်သားတွေက အသိဆုံးပဲ။ ဆယ်ဇင်း နဲ့ တာမခံ ကို ယှဉ်ကြည့်လိုက်ရင်ကို သိသာတယ်။ ယုတ်တဲ့သူတွေကတော့ ယုတ်ကိုယုတ်တာနော်။ ဆယ်ဇင်းမှာတုန်းက ရဲစခန်းနောက်ဘက် ဘောလုံးကွင်းအဟောင်းထဲမှာ မိုင်းတွေမြှုတ်ထားလို့ ကလေး ၅ ယောက် ဆေးရုံရောက်လာသလိုပဲ။ တာမခံမှာလည်း စစ်တပ်ကုန်းထဲ မိုင်းတွေမြှုတ်ထားတာ ကောင်လေးတစ်ယောက် နင်းမိလို့ ခုလေးတင်ပဲ ခြေထောက်ဖြတ်ပလိုက်ရတယ်။ လူနာနည်းတယ်ဆိုသော်လည်း တစ်ရက်တစ်ယောက်လောက်တော့ မှန်မှန်ခွဲနေရပါသေးတယ်။ သူ့ရှေ့ကလူနာကလည်း မျှောတိုင်နဲ့ရိုက်မိလို့ ခြေကျင်းဝတ်က တွဲလောင်းကြီး ပြဲထွက်သွားတာ။ အဲ့ဒီလူကိုတော့ မဖြတ်ချင်သေးလို့ အရိုးချင်းတည့်အောင် တေ့ပြီး […]

ချန်ဂင်တို့စခန်း (၂၄၇)

“ဗျာပါဆံ ဝေအောင်ချပါလို့ ခန်းဝမှာတဲ့ တမှိုင်တွေတွေ မင်း ဘာပြုနေ။ ဝိုင်းတော်သားတို့ မာပါစေ ပန်းသပြေ ညောင်ရေလောင်း မင်း အောင်ဆုတောင်း။ တည်အိမ်မှာ နံမည်ရစ်ပါလို့ ငယ်ချစ်ကယ်တဲ့ ချိုးတည် မောရှာရော့မယ်။ မန်ကျည်းပင် တောင်ကိုင်းက ပျိုတို့မောင် တည်အိမ်ထိုးတယ် ဆင်းပါ့ရွှေချိုး။” ဗျာပါဆံ ဆိုတာ ရှေးရှေးတုန်းက မိန်းကလေးတွေ ပူပုံပန်းနဲ့ ဆံပင်ကိုမှ သေချာသပ်သပ်ရပ်ရပ် မဖြီးနိုင်မသင်နိုင်၊ လျော့တိလျော့ရဲကလေး ဂုတ်ပေါ်မှာဝဲကျနေတဲ့ ဆံပင်ပုံကို ဆိုလိုတာပါ။ ဒါပေသိ နန်းတော်ထဲက မင်းသမီးလေးများဆိုတော့ အဲ့သလို ကပိုကယို ဆံမြိတ်ကလေးချပြီး ထုံးပုံမျိုးလေးကိုက ယဉ်သလိုလိုရှိလို့ အရပ်သူတွေက အတုခိုးပြီးလိုက်ထုံးရာက ဖက်ရှင် trend တစ်ခု ဖြစ်လာပုံရပါတယ်။ ရင်ထဲကအပူမီးတစ်ခုခုကြောင့် အိမ်ဦးမှာထိုင်ပြီး ဖြေလျော့ခွေဖြစ်နေရှာသူ အမျိုးသမီးလေးကို “ဘာဖြစ်လို့လဲ ဟင်။” လို့ […]