Author: Soe Min

အောင်ပွဲတွေက နေ့စဉ်ရှိပါတယ်။ ရခိုင်မှာလည်း ဝက်ဝက်ကွဲအောင်မြင်နေတယ်။ ကချင်မှာလည်း တအိအိ တရွေ့ရွေ့နဲ့ ရှေ့သို့သာ ဆက်ချီနေတယ်။ ဘယ်နေရာမှာမှ အနိုင်မရတဲ့ စကစတပ်တွေကို တနိုင်ငံလုံးက ဝိုင်းဆော်နေကြတယ်ဆိုတာ တကမ္ဘာလုံးက သိသလို သူတို့ကိုယ်တိုင်လည်း သိပါတယ်။ စကားနိုင်လုပြီး ငြင်းခုန်နေစရာကို မလိုတာ။ ကိုယ့်အလုပ်ကိုယ်လုပ်ရင်း အပြောမဟုတ်။ အလုပ်နဲ့အဖြေထွက်လာကြတော့တယ်။ ရှင်းရှင်းလေးကွယ်။ အလစ်အငိုက်ချောင်းပြီး တိုက်နေတဲ့ကိစ္စလည်း မဟုတ်ဘူး။ တရားဝင်စစ်ကြေငြာပြီး တိုက်နေမှန်းသိလျက်နဲ့ သူတို့ဘက်က စစ်စခန်းတွေ တစ်ခုပြီးတစ်ခု၊ မြို့တွေ တစ်မြို့ပြီးတစ်မြို့ အသိမ်းခံနေရတဲ့ဥစ္စာ။ ဘောမတွေရပ်ကွက်မှာဆို ဖျာတန်းကိုမီးလောင်နေတဲ့အတိုင်း။ သူများသတ်ရဖို့ဆို ဘယ်တုန်းကမှလက်မရွံ့တဲ့ကောင်တွေက သူတို့အလှည့်ရောက်တော့ သွေးတွေကိုပျက်နေရော။ ကိုယ်တို့ဘက်က မနိုင်မှာ မပူနဲ့။ နိုင်ကိုနိုင်တယ်။ ပွဲမပြီးသေးတာပဲ ရှိတယ်။ အဖြေရလဒ်က ပြန်မပြောင်းနိုင်တော့ဘူး။ ရမခ က ကျပြီးသား။ တရုတ်ကြီး ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက် […]

ဆောင်းဝင်တော့ အေးလာပြီမို့ Sophie က အခန်းတံခါးလာလာခေါက်ပြီး ကုတင်ဘေးမှာ လာလာအိပ်ပါတယ်။ ကောဇောအခင်းလေးလည်းရှိ၊ အခန်းထဲမို့လို့ နွေးလည်းနွေးလို့ပါ။ Loki ကတော့ ပြန်မလာပဲ ဆေးရုံမှာပဲ အိပ်ပါတယ်။ ဟိုမှာက မိဖြူတို့ မိကျားတို့နဲ့ ဘယ်ညာရံအိပ်တော့ နွေးတယ် ထင်ပါရဲ့။ မနက် လူနာသွားသွားကြည့်တော့မှ အတင်းဖက်လျက်တက်ပြီး တကောက်ကောက်လိုက်တော့တယ်။ ထမင်းစားချိန်ဆို လိုက်ခေါ်မှလာတယ်။ ဒါတောင် သူ့ချည့်ပဲခေါ်ရင် သူ့ချစ်ချစ်တွေကို ပြန်ပြန်ပြေးခေါ်ရတာအမော။ စားတော့လည်း သူ့ဟာမတွေချည့် ဦးစားပေးတာဗျ။ ဒီကောင်ကြီးက အစားအသောက် မမက်တော့ဘူး။ ချစ်တာပဓါန ဖြစ်နေပြီ။ သူတို့မလည်း ကိုရီးယားဇာတ်လမ်းတွဲ ကျနေတာပါပဲ။ Sophie ကို ပလစ်တုန်းက ပလစ်သွားပေမယ့် တခြားကောင်တွေ လာရစ်တာကျလည်း မခံစားနိုင်ဘူး။ အတင်းကို ကိုက်လွှတ်တာ။ ငါ့ကောင်နှယ် လောဘကလည်း ကြီးပါ့။ သူ့အမြင်ကပ်လို့ […]

တချို့စာရေးဆရာကြီးတွေ ကိုယ့်အကြောင်းကိုယ် စာအရှည်ကြီးရေးတဲ့အခါဖြစ်ဖြစ်၊ တချို့ အနုပညာရှင်တွေ တရားရိပ်သာက ပြန်ထွက်လာတဲ့အခါဖြစ်ဖြစ်၊ ရေးလေ့ပြောလေ့ ရှိကြတာက သူတို့ ဉာဏ်အလင်းရခဲ့ပြီ။ သောတာပန်ဖြစ်ခဲ့ပြီ။ ရဟန္တာဖြစ်ခဲ့ပြီ။ စသည်ဖြင့်သူတို့ဘယ်လို ကျွတ်တမ်းဝင်သွားတဲ့ အကြောင်းတွေပါ။ ကိုယ့်မှာတော့ သူတို့နဲ့ ပြောင်းပြန်လို့ ပြောရမှာပါပဲ။ တသက်လုံး မယိမ်းမယိုင် ယုံကြည်သက်ဝင်လာခဲ့တဲ့ ဘာသာရေးအယူအဆတွေဟာ ကြင်စိုးတို့သားအဖတွေ သာသနာစောင့်ရှောက်တော့မှပဲ မဂ်လမ်းဖိုလ်လမ်း မနီးစပ်တဲ့အပြင် ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာအပေါ်မှာ ယုံမှားသံသယတွေ ဝင်လာခဲ့ရပါတယ်။ ကောင်းတာလုပ်ရင် ကောင်းတာဖြစ်မယ်ဆို။ မကောင်းတာလုပ်ရင် မကောင်းတာဖြစ်မယ်ဆို။ သေချာလို့လား။ ဟုတ်လို့လား။ လက်တွေ့အဖြစ်အပျက်တွေနဲ့ဆို ယုံရ ခက်ခက်နော်။ တတိုင်းတပြည်လုံး သွေးချောင်းစီး သတ်ဖြတ်နေတဲ့ စစ်ဗိုလ်တွေ အလှူကြီးပေးတဲ့အခါ ကားကျော်တက်လို့ စက်သေနတ်နဲ့ အဆွဲခံရတဲ့ ကိိုယ့်ဆရာတော်တွေကိုတောင် မေ့ပစ်ပြီး နိဗ္ဗာန်ရောက်ကြောင်း တရားကောင်းတို့ကို အနုမောဒနာပြုတော့တာပဲ။ […]

ဆာဂျင်ဖြစ်ပြီးတဲ့နောက် ကိုယ်ရောက်ခဲ့တဲမြို့တွေဟာ လောက်ကိုင်ရယ်၊ အမ်းရယ် ဖြစ်နေတာဟာ မိုးနတ်မင်းကြီးက တမင်သက်သက် ဖန်တီးလိုက်သလား မသိပါဘူး။ ကိုယ်ပြန်ပြောင်းလာပြီဆို အဲ့ဒီနေရာမှာ စစ်ဖြစ်တော့တာပဲ။ အခုဆို အဲ့ဒီမြို့ နှစ်မြို့စလုံး ဖွတ်ဖွတ်ညက်ညက်ကို ကျေလို့။ ကိုယ်နဲ့သိရာခင်ရာ မိတ်ဟောင်းကျွမ်းဟောင်းတွေကို ဘယ်လိုသတင်းမေးရမှန်းတောင် မသိဘူး။ ဆေးရုံကလူတွေရော ဘေးကင်းရန်ကင်းမှ ရှိပါလေစ။ သတင်းထဲမှာ တိုက်ပွဲဖြစ်တဲ့နေရာတွေကလည်း ကိုယ်သွားနေကျ ဘုန်းဘုန်းတွေရဲ့ ကျောင်းတွေချည့် ဖြစ်နေတယ်။ ငါ့ ဆရာတော်တွေ ဘယ့်နှယ်များ နေမှာပါလိမ့်။ ထမင်းစားနေကျ ရွှေပြည်ရခိုင် ဆိုင်ကလေး၊ ကန့်ကော်ပန်ဆန်း ရှမ်းခေါက်ဆွဲဆိုင်ကလေး။ ကိုတွတ်ပီရဲ့ အညာလက်ဘက်ရည်ဆိုင်ကလေး။ အားလုံးလည်း ပြေးကုန်ကြလောက်ပါပြီ။ လူငယ်လူရွယ်တွေကတော့ စစ်မပြေးရင်လည်း စုဆောင်းရေးထဲပါ၊ ပေါ်တာဆွဲတဲ့ထဲပါ နဲ့ တစ်ယောက်မှ ရှိမှာ မဟုတ်တော့ဘူး။ ရပ်တွေရွာတွေလည်းပျက်၊ ရပ်သူရွာသားတွေမှာလည်း ဆန်ကောထဲထည့်လှိမ့်တဲ့ ဆီးဖြူသီးများလို […]

စောင့်ရတဲ့သူတွေအတွက်ဆို အချိန်တွေက ကုန်ခဲလိုက်တာတဲ့။ ကိုယ်ကတော့ ဘာကိုမှ မစောင့်ပဲ ချက်ချင်း ချက်ချင်း ထလုပ်တတ်လို့ ထင်ပါရဲ့။ အချိန်တွေက ဘယ်လိုဘယ်လို ကုန်သွားမှန်းတောင် မသိလိုက်ဘူး။ ကုန်သွားပြန်ပြီ တစ်ရက်။ ရေးဖြစ်ပြန်ပြီ နောက်တစ်ပုဒ်။ ဘာမှလည်း ထွေထွေထူးထူး ဖြစ်ပျက်ပြောင်းလဲနေတာ မရှိပေမယ့်လည်း မပျင်းမရိ ဖတ်ကြသားနော်။ ဆျာစိုးဆီ ဝင်ဝင်ဖတ်လို့ give away လည်း ပေးစရာ မရှိသလို ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားဖွယ်ရာ ဆက်ဆီဆယ်လ်ဖီလေးတွေလည်း တင်မထားမိပါဘူး။ အိုပဲ အိုလှပေါ့ဟာကို။ ဟိုဘက်ကလူတွေကတော့ ဒီဆရာဝန်ကို သွပ်ကမိုးယို (အနီကောင်) လို့ပဲ သဘောထားမှာပါ။ ဒီဘက်မှာလား။ ပါဝါရိန်းဂျား အနီကောင်တော့ လုပ်လိုက်။ ဘယ်သူတွေ ဘယ်လိုထင်ထင်ပါလေ။ နေ့ရှိသ၍ အပတ်တကုတ် ကြိုးစားလုပ်ကိုင်လာခဲ့သမျှဟာ ပွင့် သီး ရင့် မှည့် […]

ဒီရက်တွေမှာ ဘယ်လောက်ပဲ အလုပ်များတယ် ဆိုဦးတော့ လေးငါးရက်နေရင် စာတစ်ပုဒ်လောက်တော့ ထွက်အောင်ရေးပြီး တင်ဖြစ်ပါတယ်။ မရှိ ရှိတဲ့အကြောင်းအရာကို အတင်းဖြစ်ညှစ် ရေးသားနေတာတော့ မဟုတ်ဘူးပေါ့။ လတ်တလောရက်တွေမှာ ဖြစ်သမျှပျက်သမျှ ကြုံရာဆုံရာတွေကို ညဘက်အိပ်တဲ့နေရာရောက်ကာမှ ဖုန်းမရ၊ မီးမရ၊ လိုင်းမရတဲ့ဆီမှာ ဖုန်းကလေး တောက်ကာတောက်ကာ ရေးရပါတယ်။ ခုချိန်ထိအောင် ဘေးကင်းရန်ကွာ ပန်းကြာရေသို့ လန်းဖျာစေဖို့ဆိုတာ ပြည်သူအများ ပို့သသောမေတ္တာကြောင့် လို့ပဲပြောပြော၊ ဘုရားသခင် ဂုဏ်ကျေးဇူးတော်ကြောင့်လို့ပဲဆိုဆို။ တောင်းတဲ့ဆုတွေ ပြည့်ဝနေတယ် လို့ပဲ သဘောထားပါိတယ်။ ကိုယ့်နိုင်ငံ တနံတလျားမှာ လောင်မီးကျလျက် ဒရုံးတို့စက် ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ ကိုယ်တို့လို စောင့်ရှောက်ကုသပေးနေရတဲ့သူတွေ အသိဆုံးပါပဲ။ လေယာဉ်တွေကလည်း ညတိုင်းပဲ မဟုတ်လား။ ကိုယ်တို့တွေ လိုင်းပေါ်မှာ အချင်းချင်းတွေ့ရင် ဘယ်လောက်တောင် အလုပ်များနေသလဲ လို့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် မမေးမိပါဘူး။ […]