Author: Soe Min

ကလေးတွေကို သင်စရာရှိတာ သင်ပေးပြီး တမနက်ခင်းမှာ အလာတုန်းကလိုပဲ ဘာမပြော ညာမပြော အမှတ်တမဲ့လေး လစ်ထွက်ပြီး ပြန်လာခဲ့ပါတယ်။ နောက်သင်မယ့် ဆရာလေးတွေကိုတော့ ကိုယ်ဘာတွေ သင်ထားပြီးပြီ။ ဘာလေးတွေ သင်ဖို့ကျန်ခဲ့တယ်။ အိုဗာပေးပြီး မှာထားခဲ့တာပေါ့။ “ကလေးတွေကို နှုတ်ဆက်သွားဦးမလား။ အမှတ်တရ ဓါတ်ပုံတွေ ရိုက်ဦးမလား။” ဆိုတော့ “နေပါစေလေ။” ပဲ ပြောခဲ့တယ်။ ဒီတိုင်းပဲ ကောင်းပါတယ်။ အလာတုန်းကလည်း ဆေးရုံကနေ အမှတ်တမဲ့လေးပဲ ထွက်လာလိုက်တာ။ လမ်းခရီး လုံခြုံရေးက ရှိသေးတာကိုး။ စစ်ပွဲတွေ ဟိုနားသည်နား ဖြစ်နေတဲ့ အရပ်မှာ သွားရေးလာရေးက အန္တရာယ်များတယ်။ ဒါပေမယ့် ကိစ္စမရှိပါဘူး။ သူတို့ကိစ္စ သူတို့လာခေါ်ရမှာလေ။ “အန္တရာယ်တွေ ကြုံလာရင် မင်းကစောင့်ရှောက်ထား။ အား အား။” ပေါ့။ စိတ်ချရပါတယ်။ အားလုံးချိတ်ဆက် စီစဉ်ပြီး […]

စာသင်တဲ့အလုပ်က ကိုယ့်အတွက် ထမင်းစား ရေသောက်ပါ။ ဆေးကျောင်းမှာ ဆရာလုပ်ခဲ့တာ ၄ နှစ်တောင်ကြာခဲ့တယ်။ ဆာဂျင်ဖြစ်တော့လည်း ကလေးတွေကို ဝါဒ်ထဲမှာ စာသင်ပေးရတာ ပြတ်တယ်လို့ကို မရှိပါဘူး။ သို့သော်လည်း အခုလို တစ်နေ့တည်း ၅ နာရီကြာအောင် ဝမ်းမန်းရှိုးလုပ်ရတာမျိုးတော့ တစ်ခါမှ မလုပ်ဖူးဘူး။ ရေဗူးလေးတစ်ဗူး ဘေးမှာချပြီး တရစပ်ပွါးရတာ လည်ချောင်းတွေနာပြီး အသံတောင် မထွက်တော့ဘူး။ ကြာရင် လည်ချောင်းကွဲပြီး မမငြိမ်းအသံ ဖြစ်တော့မှာပဲ။ အသံတွေနာတာ အရေးမကြီးဘူး။ ဆရာစာသင်တာ monotone ကြီးနဲ့ အိပ်ငိုက်လိုက်တာ လို့တော့ အပြောမခံနိုင်ဘူးလေ။ အငြိမ့်မင်းသမီးများ ကြာပစ်သလို ရှိရှိသမျှ အထီးရော အမပါ ခရာတာတာ ဆိတ်လို့ဆွလို့ သင်တဲ့အခါလည်း သင်ရတာပေါ့။ စင်ပေါ် နဲ့ စင်အောက် ဆိုတာ အပေးအယူ လမိုင်းကပ်မှ […]

ယုန်ကလေးတွေက အသည်းငယ်တယ် လို့ ပြောကြတယ်။ ဟုတ်မှာပေါ့။ သူတို့ ကြောက်တဲ့အခါကျရင် ထောင့်တစ်ထောင့်ကို ပြေးစုပြီး တကိုယ်လုံး တုန်နေရော။ ဒါပေမယ့် လူကိုတော့ သူတို့ မကြောက်တော့ဘူး။ လူလာရင် အစာကျွေးမှန်းသိလို့ ခြေဖမိုးလေးတွေပေါ် အတင်းတက်လာတယ်။ ကိုယ်တို့လည်း ယုန်ကလေးတွေလိုပါပဲ။ စစ်ပွဲတွေ ရှိတဲ့အရပ်မှာ အနေကြာတော့ စစ်ကိုသိပ်မကြောက်တော့ဘူး။ ခုရက်ပိုင်း ကိုယ်တို့ဘက်မှာ စစ်ဆင်ရေးတွေ ရှိတယ်။ ကားအသွားအလာတောင် ပေးမဖြတ်တော့ဘူး။ ဂိတ်တွေ ပိတ်ထားတယ်။ ညဘက်ဆို လေယာဉ်လာတယ်။ တခါတခါ သေနတ်သံ လက်နက်ကြီးသံကြားရတယ်။ လူနာလာလို့ အရေးပေါ်ခွဲခန်းပြင်ရတဲ့အခါလည်း ရှိတတ်တယ်။ ဒါ ဘာဆန်းသလဲ။ တစ်ခုမှ မဆန်းဘူး။ ရိုးနေပြီလေ။ ကြောက်ကို မကြောက်တော့ဘူး။ ဒီအခြေအနေတွေ မဖြတ်သန်းရပဲ တော်လှန်ရေးက ပြီးမှာမှ မဟုတ်တာ။ အဲ့တော့ သေခါမှသေရော […]

ယုန်ကလေးတွေက အသည်းငယ်တယ် လို့ ပြောကြတယ်။ ဟုတ်မှာပေါ့။ သူတို့ ကြောက်တဲ့အခါကျရင် ထောင့်တစ်ထောင့်ကို ပြေးစုပြီး တကိုယ်လုံး တုန်နေရော။ ဒါပေမယ့် လူကိုတော့ သူတို့ မကြောက်တော့ဘူး။ လူလာရင် အစာကျွေးမှန်းသိလို့ ခြေဖမိုးလေးတွေပေါ် အတင်းတက်လာတယ်။ ကိုယ်တို့လည်း ယုန်ကလေးတွေလိုပါပဲ။ စစ်ပွဲတွေ ရှိတဲ့အရပ်မှာ အနေကြာတော့ စစ်ကိုသိပ်မကြောက်တော့ဘူး။ ခုရက်ပိုင်း ကိုယ်တို့ဘက်မှာ စစ်ဆင်ရေးတွေ ရှိတယ်။ ကားအသွားအလာတောင် ပေးမဖြတ်တော့ဘူး။ ဂိတ်တွေ ပိတ်ထားတယ်။ ညဘက်ဆို လေယာဉ်လာတယ်။ တခါတခါ သေနတ်သံ လက်နက်ကြီးသံကြားရတယ်။ လူနာလာလို့ အရေးပေါ်ခွဲခန်းပြင်ရတဲ့အခါလည်း ရှိတတ်တယ်။ ဒါ ဘာဆန်းသလဲ။ တစ်ခုမှ မဆန်းဘူး။ ရိုးနေပြီလေ။ ကြောက်ကို မကြောက်တော့ဘူး။ ဒီအခြေအနေတွေ မဖြတ်သန်းရပဲ တော်လှန်ရေးက ပြီးမှာမှ မဟုတ်တာ။ အဲ့တော့ သေခါမှသေရော […]

ဒီကိုရောက်ကာစတုန်းက ကိုယ်တို့နေမယ့်အိမ်ကို ရှင်းလင်းပြင်ဆင်ကြတဲ့အခါ မျက်နှာကျက်ပေါ်က သရဲခြောက်သလို တဝုန်းဝုန်း အသံတွေ ပေးတာ ကြားခဲ့ရပါတယ်။ ကြွက်သိုက်ကြီး ရှိတယ်လေ။ ညဘက်ကျရင် အောက်ဆင်းလာပြီး ရှိသမျှအကုန် ကိုက်ဖောက်စားသောက်တယ်။ မီးဆင်ထားတဲ့ ဝါယာကြိုးတွေလည်း ကိုက်ဖြတ်ထားလို့ ခဏခဏတက်ပြင်ရတာပေါ့။ နောက်တော့ တောင်ပေါ်က ဓမ္မဆရာလေးက ကြောင်ပေါက်ကလေးတစ်စုံယူလာပေးတယ်။ ရောက်စကတော့ ငယ်သေးလို့ သူတို့ကိုတောင် ကြွက်ကပြန်မကိုက်သွားအောင် စောင့်ရှောက်နေရတယ်။ နောက်တော့ ကြောင်ရှိရင် ခုတ်ခုတ် မခုတ်ခုတ် ကြွက်က ငြိမ်သွားပါတယ်။ လူနေတာ မနေတာလည်း ကွာတာပေါ့။ လေကြောင်းရန်မအေးလို့ အိမ်မှာမနေပဲ တခြားမှာသွားအိပ်ရတဲ့အခါ ကြွက်တွေ ပြန်ထပါလေရော။ ဘီရိုထဲထည့်သိမ်းထားတဲ့ အနွေးထည်တွေရော၊ ထုပ်ပိုးပြင်ဆင်ထားတဲ့ ကျောပိုးအိပ်တွေရော၊ အကောင်းမကျန်အောင် ကိုက်ပစ်တာ။ အဲ့ဒါနဲ့ အိမ်ကို တံခါးမပိတ်ပဲ ကြောင်တွေ ဝင်နိုင်ထွက်နိုင်အောင် လမ်းပေးရတယ်။ နောက်ထပ် […]

ယုန်ကလေးတွေ မေမေက နောက်တစ်သားမွေးတဲ့အခါ နို့ညှာဖြစ်သွားတဲ့ကလေး​တွေကို အိမ်ခေါင်းရင်းမှာ ခြံစည်းရိုးလေးကာပြီး ဆေးရုံမှာခေါ်ထားလိုက်ပါတယ်။ သူတို့လည်း ကျယ်ကျယ်ဝန်းဝန်း ခုန်ပေါက်ပြေးလွှားလို့ရတာပေါ့။ နိုးနေတဲ့တချိန်လုံး ပါးစပ်ကလေး လှုပ်စိလှုပ်စိနဲ့ အစားစားနေတဲ့ကောင်တွေပါ။ အသံကြားလိုက်ရင် နားရွက်ကလေးတွေထောင်ပြီး မတ်တပ်ရပ်ကြည့်တယ်။ မွေးကတည်းက လူတွေလက်ပေါ်ကြီးတော့လည်း လူမကြောက်တော့ဘူးပေါ့။ ဒီလူတွေကပဲ သူတို့ကို အစာလာလာကျွေးတာဆိုတော့ လူမြင်ရင် ကြောင်ကလေးတွေလို အနားလာလာကပ်တာ။ မီးဖိုချောင်ရှိသမျှ အရွက်စိမ်းစိမ်းတွေတော့ တက်တက်ပြောင်အောင် စားနိုင်တယ်။ အကြီး မြန်သားပဲ။ ခြံထဲကနေ အပြင်ကို ခုန်ခုန်ထွက်ရင် ခွေးတွေလိုက်ဆွဲလို့ သေတာနှစ်ကောင်ရှိပြီ။ အခု လေးကောင်ပဲ ကျန်တော့တယ်။ နောက်တစ်မြုံထပ်ပေါက်ထားတဲ့ ၇ ကောင်က ကြွက်ကလေးတွေလောက်ပဲ ရှိသေးလို့ ကြောင်ပါစိတ်ပူရတယ်။ ရွာနီးချုပ်စပ်မှာ လူတွေနဲ့ပဲ ယဉ်ပါးခဲ့ရတော့ အကောင်အကြီးကြီးဖြစ်လာမှ တောထဲမှာ သွားလွှတ်ပေးရင် ဖြစ်သလိုကြုံသလို ရှာဖွေစားသောက်နိုင်ပါ့မလား။ သားရဲတောကောင်တွေ […]