Author: Soe Min

Elective operations တွေ လျှော့ရတဲ့အကြောင်းရင်းက စစ်မြေပြင် ထိခိုက်ဒဏ်ရာရသူတွေကို အားစိုက်အင်စိုက် ကုသနိုင်အောင်လို့ ဆိုတဲ့ ဆုံးဖြတ်ချက်ဟာ ဒက်ထိ နဲ့ ကွက်တိ ကို မှန်ပါတယ်။ အခုဆို Gun shot wound တွေကိုလည်း laparotomy လုပ်ပေးနေရတယ်။ Mine injuries တွေကိုလည်း Amputation လုပ်ပေးနေရတယ်။ အဆိပ်လူးငြောင့်စူးတဲ့သူတွေကိုလည်း wound toilet လုပ်ပေးခဲ့ရတယ်။ လာလိုက်ရင်လည်း သွေးထွက်လွန်ပြီး shock ရနေတာချည့်ပဲ။ ချက်ချင်းသွေးရှာ ချက်ချင်းသွေးသွင်းနိုင်မှ ခွဲစိတ်ခံနိုင်ဖို့ အသက်မီတယ်။ အရင်ဦးဆုံးရနိုင်တာကတော့ ကိုယ့်ထဲကိုယ့်ဟာ စခန်းကလူတွေချည့်ပဲ ရှိတယ်လေ။ ကိုယ်တို့ထဲမှာ သွေးမလှူဖူးတဲ့သူ တစ်ယောက်မှ မကျန်ဘူး။ ၂ ခါလောက်တော့ လှူဖူးတဲ့သူတွေချည့်ပဲ။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ထိထိရောက်ရောက် အသက်ကယ်နိုင်တဲ့ အလုပ်မို့လို့ နှမျောတွန့်တို […]

“စိုး ရေ။ ဘယ်သွားမလို့လဲ ဟင်။” “လမ်းလျှောက်မလို့လေ မလေးရဲ့။ မလေး လိုက်ချင်လို့လား။ လိုက်ချင် လိုက်ခဲ့လေ။” “အို… ဘယ်သွားမှန်းလဲ မသိပဲနဲ့။ ရောက်ချင်ရာတွေ ရောက်ကုန်မှာပေါ့။” “ရောက်ပစေလေ။ ကိစ္စမရှိပါဘူး။ ရောက်ဖို့သွားတာမှ မဟုတ်တာ။ ရောက်ချင်တဲ့ဆီ ရောက်။ လျှောက်ဖြစ်တယ်ဆို ပြီးတဲ့ဟာ။” “သွားမယ့်နေရာ ရေရေရာရာမရှိရင် လမ်းပျောက်နေမှာပေါ့ စိုးရယ်။” “မပျောက်ပါဘူး မလေးရယ်။ ဟိုးမှာကြည့်။ မြင်တယ်မို့လား။မိုးကုပ်စက်ဝိုင်းကြီး။ အဲ့ဒီကို သွားကြမယ်လေ။ ဘယ်ကိုမှ လမ်းလွဲစရာ မရှိဘူး။ ကိုယ့်ရှေ့တုရူတင်။” ကြည်အေး ၁၆ နှစ်သမီးလောက်က ရေးတဲ့ ဝတ္ထုစာသားတွေကို ကျော်ဆွေတို့ ခင်ယုမေတို့ ငယ်ငယ်တုန်းက ရုပ်ကလေးတွေနဲ့ မြင်ယောင်ကြည့်လိုက်ပေါ့။ အချစ်မူး မူးတတ်တဲ့ အသက်အရွယ်လည်း မဟုတ်တော့ဘူး။ အချစ်ရူး ရူးရမယ့် အချိန်အခါလည်း မဟုတ်ပါဘူး။ […]

ခုရက်ပိုင်း ကိုယ်တို့တတွေ ညဘက်ကြီး ခွဲခန်းဝင်ရလို့ရှိရင် မီးနင်းပွဲမှာ မီးပုံပေါ် ဖြတ်ပြေးတဲ့ အနဲလေးတွေလိုပဲ။ လှစ်ကနဲ လှစ်ကနဲ ပြေးပြေးလွှားလွှား ဝင်ခွဲရပါတယ်။ လေကြောင်းအန္တရာယ်က စိတ်မှမချရပဲကိုး။ ခွဲခန်းထဲမှာ အချိန်ကြာတာ လူနာအတွက်ရော ကိုယ်တို့တစ်ဖွဲ့လုံးအတွက်ပါ စိတ်မအေးရဘူး။ ခွဲနေတုန်း လေယာဉ်လာရင် ဘယ်သူမှ ကျင်းထဲဆင်းပုန်းမှာမှ မဟုတ်တာ။ ဒါကြောင့် ရွေးစရာမရှိတဲ့အခါမှပဲ ညဘက်ကြီး ခွဲခန်းဝင်ကြတယ်။ ခွဲပြီးရင်လည်း ကလေးတွေကို သိမ်းစရာရှိတာ မနက်ကျမှ ကောက်သိမ်းတော့ လို့ မှာပြီး မြန်မြန် ပြန်ထွက်ရတယ်။ ဒီမှာ အလုပ်လုပ်တဲ့သူတွေအားလုံး ဘေးကင်းလုံခြုံဖို့ ကိုယ့်မှာ တာဝန်ရှိတယ်။ ဟိုဘက်ကကောင်တွေကတော့ ကိုယ်တို့ကို အန္တရာယ်ပြုဖို့ ဝတ္တရား ရှိတယ် မဟုတ်လား။ ပြောမယ့်သာ ပြောတာပါလေ။ ခုရက်ပိုင်း အလုပ်ရှုပ်ချက်ကတော့ အအားကို မနေရပါဘူး။ မခွဲပါဘူး […]

စစ်ရေးအခြေအနေအရ ဆေးရုံပေါ်မှာ လူနာတွေအများကြီး တင်မထားချင်လို့ “ရွာထဲမှာ တည်းနေ၊ မနက်တစ်ခါ ညတစ်ခါ လာပြ၊ ဆေးမှန်မှန် လာထိုး။” လို့ ပြန်ပြန်လွှတ်နေရတော့ ပြင်ပလူနာကြည့်ရတဲ့အချိန်တွေက အကန့်အသတ်မဲ့ ဖြစ်လာတာပေါ့လေ။ ကိုယ်ကသာ ညည်းတာ။ ကလေးတွေက မညည်းရှာပါဘူး။ ရေချိုး၊ အဝတ်လျှော်၊ ထမင်းစားတောင် တလှည့်စီ လုပ်ပြီး လူနာကို အချိန်ပြည့် ကြည့်ပေးကြပါတယ်။ ခွဲလူနာကိုလည်း ကိုယ့်ဘာကိုယ် ကန့်သတ်ပစ်လိုက်တယ်။ အခြေအနေနဲ့ အချိန်အခါကို ငဲ့ရသေးတာကိုး။ အင်တာနက်လိုင်းတွေကတော့ တဖြေးဖြေး ပိုပိုဆိုးလာတယ်။ လမ်းပန်းဆက်သွယ်ရေးကလည်း ရွှေလမ်းငွေလမ်းခင်းလို့ပေးတဲ့ တို့ကိုကြီးကျော် ဖြစ်နေပြီ။ ဂိတ်အဆင့်ဆင့်ကို ပိုက်ဆံအဆင့်ဆင့်ပေးပြီးမှ ဖြတ်လို့ရတယ်။ ရဲနဲ့စစ်တပ်ဟာ အုပ်ချုပ်ရေးယန္တရားကို စွန့်လွှတ်လိုက်ပြီး လက်နက်ပြ ပိုက်ဆံတောင်းတဲ့အလုပ်၊ လုတဲ့ယက်တဲ့အလုပ်ပဲ လုပ်ပါတော့တယ်။ သူခိုးတွေ ဓါးပြတွေဆိုတာ သူတို့ကိုယ်တိုင် မဟုတ်ခဲ့ရင်တောင် […]

ခုရက်ပိုင်း ဆေးရုံမှာ လာစောင့်နေတဲ့ အရေးပေါ်မဟုတ်သော elective ခွဲလူနာတချို့ကို ချော့ချော့မော့မော့နဲ့ ပြန်လွှတ်ရတယ် ဆိုတာဟာ ကိုယ်မလုပ်နိုင်လို့ လုပ်မပေးချင်လို့ မဟုတ်ပဲ တခြားအကြောင်းတစ်ခု ရှိပါသေးတယ်။ ဆေးရုံအပြည့် လူအပြည့် ခပ်သွက်သွက်ကလေး အတက်အဆင်းလုပ်ပြီး ဆေးလာကုနေကြတာကို သိပ်ပျော်နေတယ် မထင်ပါနဲ့။ လောလောဆယ် စစ်ကောင်စီက ပစ်မှတ်ထား တိုက်ခိုက်နေသမျှဟာ ဆေးရုံတွေ ကျောင်းတွေချည့်ပဲ ဆိုတာ ကိုယ် မသိပဲ မနေပါဘူး။ ညကတောင် ကြာအင်းဆိပ်ကြီးဘက် လေယာဉ်လေးစင်းနဲ့လာပြီး ပြောင်တလင်းခါအောင် ဗုံးကျဲသွားသေးတာ မဟုတ်လား။ ဆရာဝန်ထဲမှာ အဲ့ဒီကောင်တွေ မျက်စိစပါးမွှေးအစူးဆုံးဟာ ဆရာကြီး ဇော်ဝေစိုး ပြီးရင် ဟောဒီက ရုပ်ချောချော ဆရာဝန်ကလေးပဲ ရှိပါလိမ့်မယ်။ အဲ့ဒါကြောင့် ဒီကောင်တွေ ငါ့ဆီကို အချိန်မရွေး ဗုံးလာကျဲနိုင်တယ်ဆိုတဲ့ သတိနဲ့ အမြဲနေရပါတယ်။ ခွဲခန်းထဲမှာ […]

ကချင်ပြည်နယ်မှာ ဗုံးတွေကျဲပြန်ပြီ လို့ သတင်းတက်လာတော့ စိတ်ပူတဲ့သူတွေက သတင်းမေးကြ၊ ဖုန်းဆက်ကြနဲ့ပေါ့။ စာရေးတာလေး ဖတ်ရမှ သူတို့လည်း စိတ်သက်သာတယ် လို့ ဆိုတယ်။ လေယာဉ်နဲ့ ဗုံးကျဲတာ ဟုတ်ပါတယ်။ ကိုယ်တို့အပေါ်က ဖြတ်ပျံသွားပေမယ့် ကိုယ်တို့စခန်းကိုတော့ ကျဲမသွားဘူး။ ဖားကန့်ဘက် တနိုင်းဘက်မှာ သွားကျဲတာ။ အဲ့ဒီဘက်မှာ တိုက်ပွဲတွေဖြစ်နေလို့ ထွက်ပေါက်ရအောင် လေကြောင်းပစ်ကူပေးတာမျိုးလည်း မဟုတ်ဘူး။ ဒီအတိုင်းပဲ အလကားနေရင်း KIA စခန်းရှိမယ် ထင်တဲ့နေရာတွေကို ဆာပရိုက်တိုက်ပြီး ဗုံးသွားကျဲတာ။ နို့မို့ရင် “မြောက်ပိုင်းမှာ စစ်ပွဲတွေ ငြိမ်နေပြန်ပြီ။ မင်းတို့ကောင်တွေ အလုပ်မလုပ်ကြဘူးလား။” လို့ အဆူခံရမှာ စိုးလို့ “မိုးသံလေသံ မောင်မကြားလား။” လုပ်ပြီး စစ်တိုက်ပြတာနေမှာ။ စစ်ပွဲက မရပ်ပါဘူး။ ရှိတာပေါ့။ ဒီဘက်မှာ မတိုက်ဘူးလေ။ စစ်ကိုင်းထဲ ဆင်းတိုက်တာ။ […]