Author: Soe Min

လူတစ်ယောက် သေသွားတဲ့ကိစ္စဟာ ရယ်စရာကောင်းမယ် ပျော်စရာကောင်းမယ် လို့ ဘယ်တုန်းကမှ မတွေးမိဖူးပါဘူး။ ဒါပေမယ့်လည်း “ဗိုလ်လေး ဗိုလ်လေး။ တောင့်ထား တောင့်ထား။ လေယာဉ်တွေ လာပြီ။ လေယာဉ်တွေ လာပြီ။” ဆိုတဲ့ အသံဖိုင်ကတော့ အပြင်မှာ လူအစစ်ကြီး ဂိပါသော်ငြား အားရပါးရ ရယ်မောရသော ဟာသကြီးပါပဲ။ အဘတို့ ဂျင်းထည့်ချက်ကလည်း သေတာတောင် အသံမထွက်နိုင်တဲ့အထိ တဆုံးတစနော်။ အောက်လက်ငယ်သားတွေကို သေတဲ့အထိ ခိုင်းစားသွားသေးတာ။ အထက်ဂျင်းချည့် စပ်တာ မဟုတ်ပါဘူး။ အောက်ဂျင်းကလည်း စပ်သေးတာပဲ။ တပ်ရင်းဆိုင်းဘုတ်ရှေ့ ဟပ်စကီးပေါ်က ဓါတ်ပုံဆင်းရိုက်ပြီး “ပြန်လည်သိမ်းပိုက်ထားပါပြီ အဘ။” တဲ့။ ဓါတ်ပုံလည်းတင်ပြီးရော အလံဖြူလေးထောင်လိုက်ရော။ အံ့ဩပ။ ဘယ်လို စစ်ဗိုလ်စစ်သားတွေလဲကွယ်။ သူတို့အဘ၊ သူတို့အဖေ၊ သူတို့ဆရာတွေ ရှက်လွန်းလို့ အခါခါ သေရလောက်အောင် ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက် […]

“အပျော်ဆိုတာရယ် ငွေကုန်ခံနိုင်ရင် အကောင်းဆုံးပဲ ပွဲကြိုက်တဲ့ ခင်နှမရယ်။” တဲ့။ မြို့ပေါ်မှာတော့ ဟုတ်မှာပေါ့လေ။ ကိုယ်တို့ဆီမှာတော့ ပိုက်ဆံမပေးရတဲ့ ပျော်စရာတွေ တပုံကြီး။ ငွေကုန်ကြေးကျမရှိတဲ့ သာသာယာယာဇိမ်ခံနည်းတွေလည်း အများကြီးပါ။ အခုဆို ဆောင်းရာသီ မဟုတ်လား။ ချမ်းလာပြီ။ ဂွမ်းကပ်ထူထူလေးခင်း၊ အမွှေးပွဂွမ်းစောင်ကြီးထဲမှာ ကလီယိုပါထရာ ကော်ဇောနဲ့လိပ်သလို လိပ်ပြီး အိပ်ရတာ အင်မတန်ဇိမ်ကျတာပဲ။ ဒါတောင် ငယ်ထိပ်လွတ်ရင် အေးစက်နေလို့ သိုးမွှေးဦးထုပ်လေးဆောင်းပြီး အိပ်ရတယ်။ နွေးထွေးတဲ့အိပ်ယာလေးတစ်ခုဟာ ဆောင်းရာသီမှာ ဇိမ်ခံပစ္စည်းပဲ။ မအိပ်ချင်သေးရင် မီးပုံလေးဖိုပြီး လှုံရတာ စည်းစိမ်တစ်မျိုး။ မနက်လင်းရင်တော့ နေပူစာလှုံရတာလေးလည်း အရသာ။ ခုချိန်ဆို ခွဲခန်းဝင်ရင် အဲကွန်းတောင် ဖွင့်စရာ မလိုတော့ဘူး။ လူနာအတွက် မွေးကင်းစကလေးတွေအတွက် ရေနွေးအိပ်ကလေးတွေတောင် ပြင်ထားရသေး။ ကလေးလေးတွေလည်း ဇိမ်ခံချင်မှာပဲလေ။ ဖန်ပေါင်းချောင်လေး မရသေးပေမယ့် စပ္ကူဂျပ်ပုံးထဲမှာ […]

အင်းတော်ကြီးဘက်မှာ တခါတလေ တစ်နေ့လုံးနေလို့မှ နေရောင်ကို မမြင်လိုက်ရတဲ့ ရက်တွေ ရှိပါတယ်။ မီးခိုးရောင်အဆင်းရှိသော နေ့ရက်များပေါ့။ “တမ်းတတတ်သည်” ထဲမှာပါတဲ့ အုံ့မှိုင်းတွေဝေ မြူသာထွေသော အရပ် ဆိုတာ ဒီရောက်မှ နားလည်သွားတယ်။ နေပျောက်မထိုးတဲ့ သစ်ရိပ်အောက်တွေဆို အမြဲပဲ စွတ်စိုအေးစိမ့်လို့နေတယ်။ မိုးတစ်ခါရွာထားရင် တစ်ပါတ်ဆယ်ရက်နဲ့ ပြန်မခြောက်ဘူး။ လျှော်ထားတဲ့အဝတ်တွေဆို ၃-၄ ရက်လောက် လှမ်းလည်း စိုထိုင်းထိုင်းနဲ့ရယ်။ ရေခိုးရေငွေ့တွေဟာ အနားဝန်းကျင်မှာ ပုံစံအမျိုးမျိုးနဲ့ ခြုံသိုင်းဝန်းရံနေတော့တယိ။ Foggy, misty, cloudy weather လို့ သူတို့ဆီမှာတော့ ခေါ်ကြမှာပေါ့။ ကိုယ့်စကားနဲ့ဆိုရင် “မှိုင်းပြာမှုန်ဝေ လေပြည်လာ ခါခါနှင်းဖွဲ” ဆိုတဲ့ ရေလားပတ်ပျိုးထဲကအတိုင်း။ နေလို့ထိုင်လို့တော့ ကောင်းပါတယ်။ အနွေးထည်လေး တနေကုန်ဝတ်၊ စောင်ထူထူလေးခြုံအိပ်၊ မီးပုံကလေးဖိုလှုံ။ ရေကိုတော့ ရေနွေးစက်ကလေး တပ်ပြီးချိုးတယ်။ […]

စစ်ပွဲအခြေအနေကြောင့် ဆေးရုံပိတ်ထားတယ် ဆိုပေမယ့်လည်း အရေးပေါ်လူနာတွေ လာရင်တော့ လက်ခံပြီး ကုပေးရပါတယ်။ “ဆေးရုံတင်ဖို့ လိုလောက်တဲ့လူနာပဲ လာပြပါ။ အရေးပေါ်မဟုတ်ရင် ရွာထဲက ဆေးခန်းမှာပဲ ပြပါ။” လို့ မှာထားရတာပေါ့။ အူအတက်လူနာတောင် ၂ ယောက်ရှိပြီ ခွဲပေးထားတာ။ ကြာကြာတော့မထားဘူး။ ၃ ရက်ဆို ပေးဆင်းတယ်။ “ဆေးရုံပိတ်သည်” သာ စာရေးထားတာ။ ရောက်လာပြီးမှတော့ သည်အတိုင်းပြန်မလွှတ်ပါဘူး။ ကုပေးပါတယ်။ ညရေးညတာ ဆေးရုံမှာ လူနာထားဖို့ စိတ်မချရတော့ day care center လို မနက်ခွဲ ညနေပြန် case လေးတွေ လုပ်ပေးပါတယ်။ hernia တို့ piles တို့ပေါ့။ ဒီနေ့နေ့လည် ဆရာဝန်တွေ ထမင်းစားတုန်းမှာ အသည်းအသန်လူနာတစ်ယောက် ကားတစ်စင်းနဲ့ရောက်လာတယ်။ အခြေအနေမကောင်းဘူး။ ဖုတ်လှိုက်ဖုတ်လှိုက်ရယ်။ အစာမဝင်ဘူး။ […]

နေရောင်မမြင်ရတာ ၂ ရက်ရှိပြီ။ ဆိုလာတွေတောင် အားမဝင်တော့ဘူး။ မိုးကပါ စိုစိစိုစိ ရွာနေတော့ အေးလိုက်တာ။ တကိုယ်လုံး ဂွမ်းစောင်နဲ့လိပ်ပတ်ပြီး နေ့ရောညရော အိပ်နေလိုက်တယ်။ နွေးရတာလည်း အရသာရှိတာပဲကိုး။ ညနေ ၅ နာရီဆို မိုးချုပ်ပြီဆိုတော့ မီးပုံဖိုပြီး မီးလှုံကြတာပေါ့လေ။ ကန်စွန်းဥ၊ အာလူး၊ ပြောင်းဖူးလေးတွေ မီးဖုတ်စားကြတယ်။ ခေါပုတ်လည်း ကင်လို့ရပြီ။ ကောက်သစ်ပေါ်နေမှပဲဟာ။ သီချင်းထဲမှာပါတဲ့ ပဒတ်ကလေး နီကျင်ကျင် ဆိုတာလည်း တစ်ခါလာပေးဖူးတယ်။ မစားရဲလို့ မစားဘူး။ ကြက်သံပုံးကင်တို့၊ ကြက်ရွှံ့လူးမီးဖုတ်တို့လည်း စမ်းကြည့်ကြတယ်။ မီးအချိန်အဆမတတ်သေးလို့ တူးတူးသွားတယ်။ မိုးညှင်းက ဘဲကင်မှာစားရင် ၅ ကောင်ဆို ၂ နပ်လောက်တော့ စားရတယ်။ အားအားယားယား ရှိတော့ အိပ်တာစားတာကိုပဲ အင်တိုက်အားတိုက် လုပ်ဖြစ်တာပါပဲ။ မိုးတစိမ့်စိမ့်နဲ့ဆိုတော့ လမ်းလျှောက်လို့ ပြေးလို့ […]

“မြေကိုလျှိုးပါလို့ မိုးကိုမျှော် မိုးကိုမျှော်။ ဇော်ဂျီဆိုတာ ကျုပ်တို့ပါပဲ။” တဲ့။ ဟုတ်များနေသလားမသိ။ ကိုယ်တိ့မယ် လေယာဉ်သံကြားတာနဲ့ ဗုံးခိုကျင်း၊ ခံတုပ်ကျင်းထဲဆင်းပြီး မြေလျှိုးဝိဇ္ဇာအတတ်ကို ကျင့်ရတယ်။ ကောင်းကင်ပေါ်က ဖြတ်သွားတဲ့ လေယာဉ်ပျံကိုလည်း မျက်စောင်းတခဲခဲ မျှော်ကြည့်ရတာပေါ့လေ။ ငှက်များလို လေသေနတ်နဲ့ လေးခွနဲ့ ပစ်လို့များရရင် မြင်တိုင်းလှမ်းပစ်နေရတာနဲ့ ခုလောက်ရှိ တော်တော်လက်တည့်နေလောက်ပြီ။ ကရင်နီမှာ လောက်ကိုင်မှာ သူများတွေ ငှက်ကင်စားတော့ ကိုယ်တို့လည်း စားချင်လာတာပေါ့။ ပုစင်းတွေ လာဝဲရင်လည်း ရှိန်းဆာယာဖိုမောက်လို့ ကိုယ်ပျောက်သောအတတ်ကို ကျင့်ရပြန်တယ်။ ကိုယ်တင်ဖျောက်ရတာ မဟုတ်ဘူး။ အခုဆို ဆေးရုံပါဖျောက်ထားတယ်။ လူနာတွေရောက်လာမှ “လာကြဟေ့။ မြင်စေသတည်း။” ဆို ဆေးကုတာ။ လုပ်စရာရှိတာ လုပ်ကိုင်ပြီးတာနဲ့ ကိုယ်တွေရော လူနာရော “ပျောက်စေသတည်း။” ဆို ကိုယ်ယောင်ဖျောက်ကြတယ်။ “သီလကိုစမ်းကြမယ်လာ့ တန်းတူအောင် တန်းတူအောင်။ […]