Author: Soe Min

“အန္တရာယ်တွေ ကြုံလာရင် မီးကပြတ်လို့သွား။ အိုက်စ် အိုက်စ်။ အိမ်ပေါ်ဝင်ကာ ရှာဖွေလာရင် ဝမ်းလျားမှောက်လို့ထား။ အားစ် အားစ်။ လူငယ်လူရွယ် ဆင်ဂယ်ဆိုရင် လာပါဒီကို ကားထဲဝင်။ အင်ဂျင်နီယာ၊ ဆရာဝန်ဆိုရင် ပညာသည်လိုတယ် သွားစို့အရင် အခုဝင်။ လာ။ ရှေ့တန်းသွားမယ်ပြင်။ မင်း ကျောင်းတက်ရင် အလုပ်အကိုင် ရှိခဲ့ရင် မင်းမိသားစု တနေရာရာမှာ အရေးပါမှန်းသိရင် မင်းကငါ့ရဲ့ ကမ္ဘာကြီး မန်းနီးလုပ်စက်၊ အိပ်မက်သခင် အို ဝိုး …… အိုဝိုဝိုးဝိုး အို့ဝိုဝိုး။ ကြင်နာသူအတွက် ကိုယ်ရံတော်တစ်ယောက်လို အချိန်နာရီတိုင်း အတူနေပါ အမြဲလို… အမြဲတမ်း မင်း အနားရှိရင် ကြောက်စိတ်များကင်းစင် မိုးထက်ကကြယ်စင် ဒရုန်းနဲ့မိုင်း ကင်းစင် မင်းကငါ့ရဲ့အကာအဆီး မင်းကငါ့အတွက် သေပွဲဝင် အူ ဝူး….။ အိုဝို […]

“ကြည်အောင် မောင့်ကို ပြောမယ်နော်။ ရဟန်းဘဝကို ရနိုင်ခဲသတဲ့ ပျို့မောင်တော်။ မောင်လည်းပဲ သာသနာ့ဝန်ထမ်း သင်္ကန်းဝတ်မယ်ဆိုသော်။ ချစ်ပေမယ့်လို့ မခွဲနိုင်ပေမယ့်လို့ တရားနဲ့သာပျော်။ မဖျက်ဆီးတယ် မဂ်ခရီးတွက် ရက်အနည်းငယ် ခွင့်ပြုနိုင်မယ်တော်။” အိမ်း။ ကိုယ်တို့ မြန်မာနိုင်ငံမယ် ၂၀၂၄ ခုအတွက် ခေတ်အစားဆုံး ဆံပင်ကေကတော့ ကျော်ရဲအောင်ရဲ့ အကယ်ဒမီပွဲတက် ဖက်ရှင်ကေ ဖြစ်မလား မသိပါဘူး။ လိုအပ်ရင် ယူနီဖောင်းလေး ကောက်ချိန်းလိုက်ရုံနဲ့ လက်အုပ်ချီ ဘုရားထူးခံရဖို့ အဆင်သင့် ဖြစ်သွားတာကိုး။ အရင်ဘဝက သင်္ကန်းလှူဖူးရင် “ဧဟိ ဘိက္ခု” ခေါ်လိုက်ရုံနဲ့ ရဟန်းတန်းဖြစ်တယ်ဆိုတာ ဒါမျိုးနေမှာ။ စစ်တာမစစ်တာ နင်တို့အလုပ် မဟုတ်ဘူးလေ။ သင်္ကန်းဝတ်ထားရင် “ဖာသည်မရီး” လို့ ဆဲလည်း “တင်ပါ့ဘုရား။” လိုက်ရတယ်။ ရိုင်ဖယ်ကြီးကိုင်ပြီး တဒိုင်းဒိုင်းနဲ့ ပစ်သတ်နေလည်း နိဗ္ဗာန်ပို့တယ် […]

လေပြင်းမုန်တိုင်းတွေ တိုက်ခတ် လာတဲ့အခါကျရင် သစ်ကြီးဝါးကြီးတွေက အကိုင်းတွေ ကျိုးတာကျိုး၊ အမြစ်ကလဲလိုလဲ၊ လေဒဏ်မိုးဒဏ် ခံလိုက်ကြရတာ။ အုံနဲ့ကျင်းနဲ့ အစုလိုက်အစည်းလိုက်နေမှ ကြံ့ကြံ့ခံနိုင်တာ လို့ ပြောကြတာပဲ။ ပဲ့ပြားပင်လို လေယူရာတိမ်း ယိမ်းနွဲ့ပါးတွေကသာ မုန်တိုင်းစဲတဲ့အထိ မပျက်မစီး ကျန်တာ လို့လည်း သင်ခန်းစာယူတဲ့သူက ယူကြတယ်။ ဒါပေမယ့်လည်း အပွင့် အသီး အရွက် အခက်တွေက လေကြမ်းနဲ့အတူ လွင့်စင်ဝေးကွာသွားပြီး အရပ်တပါးမှာ အစေ့ထွက် အညှောင့်ပေါက်လို့ ဘဝသစ်ကို ပြန်စကြရတယ်။ လူတွေမှာလည်း အဲ့ဒီသဘောအတိုင်း ရှိပါတယ်။ နံမည်လှလှပေးရင်တော့ “Diasporas “ လို့ ခေါ်ရမှာပေါ့။ ဝေးလွင့်သွားသော သားချင်းများ လို့ ပြောတာ။ ကိုယ်တို့တိုင်းပြည်ကနေ အကြောင်းအမျိုးမျိုးနဲ့ နိုင်ငံခြားမှာ ရပ်တည် အခြေချနေထိုင်သူတွေ အများကြီး ရှိတယ်လေ။ အခု […]

ကိုယ်တို့ငယ်ငယ်တုန်းကတော့ ဆန်ဆိုတာ သမဆိုင်က ဝယ်ရတဲ့ဟာမို့လို့ ခဲ သလဲ ဖွဲ ဆန်ကွဲ မစင်ဘူး။ ထမင်းချက်ခါနီးတိုင်း ဆန်မဆေးခင် ဆန်ကောလေးတစ်ချပ်နဲ့ ပျာတီးသန့်စင်ပြီး စပါးလုံးကောက်ရတယ်။ ဆန်တွေကို ဆန်ကောထဲထည့်ပြီး လေးငါးချက်လောက်မွှေ့ ၊ ဗျပ်ကနဲဗျပ်ကနဲ ခါထုတ်လိုက်ရင် စပါးလုံးကသပ်သပ်၊ ဆန်ကွဲကသပ်သပ်၊ ခဲလုံးကသပ်သပ်၊ သူ့ဟာနဲ့သူ တူရာတူရာ စုသွားပြီး မလိုချင်တာကို ကောက်ယူလွှင့်ပစ်လိုက်ရုံပဲ။ ဆန်ကျိုးဆန်ကွဲတွေဆိုလည်း ဆန်ကောင်းနဲ့ တူတူရောမချက်ပဲ ဆန်ပြုတ်ပြုတ်ဖို့၊ ခွေးစာဝက်စာကျိုဖို့လောက်သာ ထားတယ်။ ဟော အခု ခွေးပစ်တဲ့တုတ်က အာဏာထသိမ်းလိုက်တဲ့ ၃ နှစ်ကာလမှာလည်း ဆန်ကောဝိုင်းဆန်ပျာလိုက်သည့်အလား တူရာတူရာတွေစုသွားကြတာပါပဲ။ ကိုယ်တွေက ကိုယ်တွေသပ်သပ်၊ ဟိုခွေးသူတောင်းစားတွေက ခွေးသူတောင်းစားသပ်သပ် ဖြစ်သွားတာ မြင်တယ်မှလား။ ဒီဘက်မှာ ရှိနေတာ ဘယ်လိုလူတွေလဲ၊ ဟိုဘက်မှာ အမြီးနန့်နေတာ ဘာကောင်တွေလဲ။ သိသိသာသာကို […]

ဦးအောင်ဒင်က မမြဝင်းကို တောထဲဖမ်းခေါ်သွားတဲ့အခါ သူ့ခမျာ “တစ်နေ့တစ်နေ့နဲ့ တရွေ့ရွေ့ အချိန်တွေကုန်ပြီ” ဆို ငိုမဲ့မဲ့လေး သီချင်းဆိုရင်း လွမ်းနေတာ “ဆယ့်နှစ်လရာသီ” ပါတဲ့။ ကိုယ်တို့များဖြင့် တောထဲမှာ ဆေးရုံထောင်ထားတာတောင် ၂၆ လ ရှိနေပြီ။ မင်းမခယောက်ကျား လုပ်နေလျက်နဲ့ ပြည်တော်မပြန်နိုင်တဲ့ ဘဝ။ ဘယ်သူ့ကိုမှလည်း “မေ့ကာနေသလား ရက်စက်လေအား။” အပြစ်မတင်ပါဘူး။ ဘယ်သူမှ မခိုင်းပဲ ကိုယ့်အသိနဲ့ကိုယ် လုပ်နေတာမို့ မသိနိုင် မလုပ်နိုင် နေနိုင်လွန်းတဲ့သူတွေကို ကြေးနှိုင်းတွက်ကပ်နေစရာ အကြောင်းမရှိ။ သူတို့လုပ်တာ သူတို့သမိုင်း ကိုယ်လုပ်တာ ကိုယ့်သမိုင်း။ သူတို့ကလည်း “ဒီကောင်တွေ အ လို့ တောထဲရောက်နေတာ။” လို့ ထင်ကြမှာပဲ။ ကိုယ်တို့ကလည်း အဲ့ဒီလူတွေ လည်ပုံလည်နည်းမျိုးကို ရွံလွန်းလို့။ သူတိူ့မပါတာနဲ့ပဲ တော်လှန်ရေးကြီးက နှောင့်နှေးသွားစရာလား။ ”ကိုကိုကယ်ရင် […]

ကလေးတွေ ဂိမ်းဆော့တဲ့အခါ လယ်ဗယ်တက်တက်လာရင် ပို၍ပို၍ အခက်အခဲတွေ ရင်ဆိုင်လာရသလိုပါပဲ။ ဘဝက ကိုယ့်ကိုစစ်တဲ့ စာမေးပွဲတွေဟာ အရင်ကနဲ့စာရင် ခက်သည်ထက် ခက်ခက်လာလို့ ဒီတစ်ခါတော့ဖြင့် “အား” ကနဲအော်ပြီး ထွက်ပြေးချင်စိတ်တောင် ပေါက်ပါတယ်။ တောထဲတောင်ထဲ အလွန်ခက်ခဲရှားပါးတဲ့အရပ်မှာ လိုတိုင်းတတိုင်း ရအောင် ရှာဖွေစုဆောင်းပြီး ဆေးကုနေတဲ့ကာလအတွင်း သတ္တိကိုလည်း စမ်းသပ်ပြီးပြီ။ သီလကိုလည်း စမ်းသပ်ပြီးပြီ။ ပညာကိုစမ်းနေတာလည်း မပြီးနိုင်မစီးနိုင်။ ဘယ်အထိအောင်များ တတ်ပြရဦးမှာပါလိမ့်။ သံလမ်းရိုးဘက်က ပြန်လာတဲ့အခါ ကိုယ့်ရဲ့ လုံခြုံရေးစည်းက ကျိုးပေါက်ခဲ့ပြီမို့ အရမ်းကို သတိဝီရိယထားပြီး စွန့်စွန့်စားစား ခရီးနှင်ရတယ်။ လူလည်း အရေခွံလဲရတယ်။ ယာဉ်လည်း အမျိုးမျိုးပြောင်းရတယ်။ အဖွဲ့လည်း အုပ်စုခွဲပြန်ရတယ်။ ဒီရပ်ဒီရွာမှာ ကိုယ့်ကို စွန့်စွန့်စားစား စောင့်ရှောက်ပို့ဆောင်မယ့်သူ မရှားဘူး။ သူတို့ကျေးဇူးနဲ့ ဆေးရုံကို ဘေးကင်းလုံခြုံစွာ ပြန်ရောက်ပါတယ်။ […]