“တတ်သိနားလည်လွန်းလို့ ပြောရသည်တော့ မဟုတ်ပေ။ အပတ်တကုတ်ကြိုးစား၊ ဘိုးဘွား အဖေအမေ၊ လူကြီးသူမ ဆိုပြောကြတာတွေ။ နားထောင်ရင်းသား အထင်းသားပေါ်နေ ရင်တွင်းခံစားချက်တွေ သိရာမှ မြင်လာရပေ။ တရားသဏ္ဍာန်ကွဲပြား၊ အမှားအမှန်ခွဲခြား၊ ဆင်ခြင်တော်မူစေ။” ကိုယ်တို့အမေဘက်မှာ မွေးချင်းညီအမ ၄ ယောက်ရှိပါတယ်။ သားယောက်ကျားလေး အဖတ်မတင်ပါဘူး။ အမေ့ဘက်က အဘိုး ဆုံးတဲ့အခါ သူ့ရဲ့ မွေးချင်းပေါက်ဖော် အချင်းချင်းပဲ စောင့်ရှောက်ကြတယ်။ ရန်ကုန်ကအဖွားက “မကြည်။ ညည်းသမီး တစ်ယောက်ပေး။ ငါ့သား နဲ့ ပေးစားမယ်။” ဆို ခေါ်သွားတယ်။ သူတို့ချင်းက အဖေညီအကိုရင်းက မွေးတဲ့ တစ်ဝမ်းကွဲ ညီအမတွေ။ အမေ့အောက်က အဒေါ်က ပညာတတ်တယ်။ ဆယ်တန်းအောင်လို့ ဆရာအတတ်သင် တက်နေတာ ဆိုတော့ သူ့ကို အိမ်ထောင်ချပေးလို့ မဖြစ်ဘူး။ ပညာဆုံးအောင် ဆက်သင်ရမယ်။ […]
Month: August 2025
ဆီမလူးတဲ့ ပေဖူးလွှာ
တော်လှန်ရေးကာလအတွင်းမှာ ဇွဲနဘဲနဲ့ အပတ်တကုတ် ကြိုးစားလုပ်ခဲ့တဲ့ အလုပ်တစ်ခုကတော့ စာရေးတာပါပဲ။ ချန်ဂင်ကို အဆုံးသတ်ပြီးမှ တစ်ပုဒ်ချင်း ရေးတဲ့စာတွေတောင် ၅၂ ပုဒ် ရှိသွားပြီ။ တော်တော် ရေးအားကောင်းတယ်လို့ ဆိုနိုင်သလို ဖတ်တဲ့သူတွေ ဖတ်အားကောင်းလို့လည်း နေ့မြင်ညပျောက် ပျောက်မသွားတာပါ။ Facebook ပေါ်မှာ ဘယ်အရာက နှစ်ရှည်လများ ခံလို့လဲ။ ကိုယ်ရေးခဲ့တဲ့စာတွေ memory ထဲ ပြန်ရှာလို့ ရရင်တောင် font တွေ ပြောင်းကုန်လို့ ဖတ်မရတော့ဘူး။ တချို့လူတွေ ပြောကြတဲ့ အိမ်သာနံရံက စာတွေလိုပဲ နောက်လူ ဆေးသုတ်လိုက်ရင် ပျောက်သွားတာမျိုးပေါ့။ သူ့အလိုလိုကမှ ပျောက်တတ်ပျက်တတ်တဲ့ သဘာဝရှိရတဲ့အထဲ အာဏာ၊ ပါဝါ၊ ငွေအား၊ မီဒီယာအား သုံးပြီး ဖုံးဖိဖျောက်ဖျက်ပစ်ကြသူတွေကြောင့် ဒီစာတွေကို နောက်နှစ် တော်တော်ကြာမှာ ပြန်ရှာဖတ်နိုင်ဖို့ ဆိုတာ […]
ငါတော့ မေ့လို့ မရတော့ဘူး
၈.၈.၈၈ တုန်းက ကိုယ့်အသက်က ၂၁ နှစ်ပဲ ရှိပါသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် ဘာတွေ ဘယ်လို ဖြစ်ခဲ့သလဲဆိုတာ မှတ်မိတယ်။ မှတ်သားထားတယ်။ စာတွေလည်း ရေးခဲ့တယ်။ “ပါပီမ” ကြည့်ပြီး ကျောင်းသားတွေကို အထင်သေးတဲ့စိတ်ဓါတ်မျိုး မဖြစ်ခဲ့သလို “အဖေနဲ့သားများ” ကြည့်ပြီး စစ်တပ်ကို အထင်ကြီးတဲ့စိတ်လည်း တစ်ခါမှ မဖြစ်ဖူးဘူး။ ဒါတွေက psy-war တွေ၊ အလိမ်အညာတွေ၊ သမိုင်းအမှန်ကို လုပ်ကြံဖျောက်ဖျက်တဲ့ မိုးလုံးပြည့် မုသာဝါဒတွေ ဆိုတာ သဘောပေါက်တယ်။ မြန်မာနိုင်ငံသား သန်း ၅၀ မှာ အဲ့သလောက်ဉာဏ်ရည်၊ အဲ့သလောက် မှတ်ဉာဏ်ရှိတဲ့သူ လူတစ်ရာနှစ်ရာမှ ရှိပါလေစ လို့ အခုချိန်မှာ သံသယဝင်မိတယ်။ သိပ်ပြီး မေ့လွယ်ပျောက်လွယ် နေကြတာပဲ။ ဒါတောင်ကိုယ်က အဲ့ဒီအချိန်တုန်းက activist တစ်ယောက် အနေနဲ့ […]
နင် ဘယ်သူလဲ။ ငါ ဘိုဘိုဟန်။
အိပ်မက်ထဲမှာ ရွှေတိဂုံဘုရားပေါ်ရောက်သွားတယ်။ အပြင်မှာ မိုးတွေ တအားသည်းနေတော့ တအုန်းအုန်းတဒိုင်းဒိုင်း မိုးသံလေသံတွေဟာ အိပ်မက်ထဲကို လေယာဉ်သံတွေအဖြစ် လိုက်လာပါတယ်။ “လေယာဉ်လာတယ်” ဆို ရင်ပြင်နဲ့ အုတ်တံတိုင်းကြား ဝပ်နေရင်းနဲ့ လိုက်ရေတာ ဆယ်စီးလောက်တော့ မကဘူး။ ဟပ်စကီးတွေက ခေါင်းပေါ်နားထိ နိမ့်နိမ့်ကလေး ဝဲလာတယ်။ အဲ့ဒါကို စိတ်ဒဏ်ရာ လို့ ခေါ်တယ်လေ။ မြန်မာပြည် တနံတလျားက ကလေးလူကြီး၊ ကျားမမရွေး ဒီလိုအိပ်မက်ဆိုးကြီးတွေ မက်ဖူးလိမ့်မယ်။ မြို့မှာနေတဲ့လူတွေလည်း အိပ်မက်ဆိုးတွေ မက်ကြမှာပါ။ အိမ်ရှေ့မှာ စစ်ကားကြီး လာရပ်တယ်။ အုပ်ကြီးနဲ့ လက်နက်ကိုင်တွေ အိမ်တံခါးလာခေါက်တယ်။ ဘယ်ကမှန်းမသိတဲ့ မျက်နှာစိမ်းတွေက “မေးစရာလေးရှိလို့ ခဏလိုက်ခဲ့ပါ။” လာခေါ်တယ်။ လူတိုင်းတော့ မက်ဖူးကြမှာပဲလေ။ လူသက်ကုန်ပြီး ခွေးသက်နဲ့နေရတာ ဒုတိယစာမျက်နှာတောင် လှန်နေပြီ မဟုတ်လား။ ဖိနှိပ်သူတွေမှာ အပြစ်ရှိတာလား၊ […]