အခုရက်ပိုင်း ဆေးရုံမှာ လူနာများလာတယ်။ ကုတင်တွေမလွတ်တော့လို့ လူနာကုတင်တောင် ထပ်မှာထားရသေး။ ခွဲခန်းကလေးလည်း အလုပ်များလာသားပဲ။ ခွဲခန်းသုံးပစ္စည်းတွေတောင် ကုန်ကုန်သွားလို့ ထပ်ကာထပ်ကာ မှာရပြန်တယ်။ ထမင်းဟင်း မချက်နိုင်တော့လို့ လက်ဘက်ထမင်း ကြက်ဥကြော် မီနူးနဲ့ ရက်တွေလည်း ရှိပ။ အလုပ်များပေမယ့် အားလုံးကတော့ ပျော်ပျော်ပါးပါးပါပဲ။ လူများများခွဲနိုင်လေ ဒီခွဲခန်းကြီးအတွက် မတည်ရင်းနှီးထားရတဲ့ ကုန်ကျစားရိတ်တွေ မြန်မြန်အရင်းကျေလေ မဟုတ်လား။ ကိုယ်တို့က ပိုက်ဆံတစ်ပြားမှ ပြန်မရသော်လည်းပေါ့နော်။ ဆိုကြပါစို့ မြ်ို့ပေါ်က အထူးကုဆေးရုံကို ခွဲလူနာတစ်ယောက်လွှဲရင် အနည်းဆုံး သိန်း ၂၀-၃၀ ပါမှ ဆေးရုံတက်လို့ ရတယ် လို့ ပြောကြတယ်လေ။ ဒီမှာတင်ခွဲပေးလိုက်ရင် အဲ့ဒီပိုက်ဆံ လူနာဘက်က ကုန်စရာ မလိုတော့ဘူး။ သက်သာသွားပြီ။ ခွဲခန်းကြီး ဆောက်လှူထားတာ ကျပ် သိန်း ၂၀၀ ကျော် […]
Month: March 2022
ချန်ဂင်တို့စခန်း (၁၈)
ဆရာဝန်ဖြစ်ရတဲ့ဘဝမှာ ကိုဗစ်ကပ်ရောဂါကြီးနဲ့ ဘယ်နှစ်ကြိမ်တောင် တိုက်ပွဲဝင်နေရမှာပါလိမ့်။ ပထမလှိုင်း ဒုတိယလှိုင်း တတိယလှိုင်း စတုတ္ထလှိုင်း ဘယ်လှိုင်းနဲ့မှ မလွတ်အောင် ဗေဒါပျံ အံကိုခဲလာခဲ့ရတယ်။ အလှူရှင်အင်အားနဲ့ လိုအပ်တဲ့ဆေးပစ္စည်းကိရိယာ ထောက်ပံ့ပေးသူအဖြစ်၊ ကိုဗစ်စင်တာမှာ ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ ပါဝင်ကုသသူအဖြစ်၊ အသေအပျောက်များတဲ့ ကျေးလက်တောရွာမှာ ကိုဗစ်စင်တာတစ်ခု ဦးစီးဦးဆောင်သူအဖြစ်၊ အခုတခါမှာတော့ တောထဲတောင်ထဲက ဆေးစခန်းကလေးထိရောက်လာတဲ့ ကိုဗစ်ကို ကိုယ့်နည်းကိုယ့်ဟန်နဲ့ ထိန်းချုပ်ကုသနေရတဲ့အဖြစ်။ ပင်တိုင်ရောဂါကသာ တူတာ။ ကိုယ့်မှာတော့ ၄ ခါလာ ပုံစံ ၄ မျိုးနဲ့ ရင်ဆိုင်ဖြေရှင်းရတဲ့ ပြဿနာချင်းက မတူပါဘူး။ အရင်နှစ်က ရက်စွဲအဟောင်းတွေကို ဖေ့စ်ဘုတ်ကြီးက ပြန်ပြန်အစဖော်ပေးလိုက်တော့မှပဲ အဖြစ်က မနှစ်ကနဲ့ မတူမှန်း သတိထားမိတော့တယ်။ ပထမလှိုင်းတုန်းကတော့ “သားဦး အရူး” ဆိုသလိုပါပဲ။ case detection တွေကို သည်းထိပ်ရင်ဖိုကို […]
ချန်ဂင်တို့စခန်း (၁၇)
သည်အရပ် သည်ဒေသကို ရောက်ခဲ့တာ ၉ လ နီးပါး ရှိသွားပါပြီ။ လာတုန်းကတော့ အဲ့လောက်ကြာမယ် ထင်မထားသလို ဘယ်လောက်ကြာမယ်ဆိုတာလည်း ခန့်မှန်းလို့ မရပါဘူး။ ဘယ်ကိုဘယ်လိုသွားမယ်ဆိုတာ ရေရေရာရာ မရှိပဲ ပေးလာတဲ့အခြေအနေမှာ ရှင်သန်အောင် ရုန်းကန်လာခဲ့ရတာကိုး။ တကယ်လို့များ ပြန်မလာနိုင်ပဲ တစုံတရာဖြစ်ခဲ့သည်ရှိသော် ဒီနေ့ဒီရက်မှာ ဒီနေရာကိုတော့ ရောက်ခဲ့ပါတယ်လို့ လူပျောက်ရှာမယ့်သူ ခြေရာကောက်နိုင်စေဖို့ စိတ်ချရတဲ့အသိအကျွမ်း တစ်ယောက်ယောက်ကိုတော့ ပြန်မလာနိုင်ခဲ့သည်ရှိသော် အိမ်ကို အကြောင်းကြားပေးပါလို့ မှာပြီး လာခဲ့ရတာပါ။ အခုလိုသာ ထွက်မလာခဲ့ရင်လည်း လူက ထောင်ထဲရောက်နေမှာ သေချာသလောက်ပါပဲ။ ဖမ်းမှာကြောက်လို့ ထွက်ပြေးတာတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ သူတို့ကို ဘာမှပြန်မလုပ်နိုင်ပဲ အလကားနေရင်း ကိုယ့်ရဲ့အချိန်တွေ အလဟသဖြစ်သွားမှာကို မလိုလားလို့ ချောင်ပိတ်မိမနေအောင် လှုပ်သာရှားသာတဲ့နေရာမှာ နေတာပါ။ ရှားရှားပါးပါး သားဆရာဝန်ကလေး ၂ ယောက်မွေးပြီး […]
ချန်ဂင်တို့စခန်း (၁၆)
တစ်နေ့ပြီးတစ်နေ့ တစ်လပြီးတစ်လ ကျော်ဖြတ်လာခဲ့တဲ့ အချိန်အတောအတွင်းမှာ စစ်တပ်နဲ့ အပေါင်းအပါ လူယုတ်မာအသင်းအပင်းတစ်စုဟာ ကြာလေကြာလေ ဆထက်ထမ်းပိုး တိုးလို့ ယုတ်မာကောက်ကျစ်လာခဲ့တာဟာ လူရယ်လို့တောင် သတ်မှတ်လို့ လက်မခံနိုင်လောက်အောင်ပါပဲ။ လူမဆန်ဘူးဆိုတာ သူတို့မှအစစ်။ အဲ့လိုမျိုးအတန်းအစားနဲ့ ယှဉ်တွဲပေါင်းဖက် နေထိုင်လုပ်ကိုင်ဖို့ရာ ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်မှန်း အစကတည်းက ကွဲကွဲပြားပြား သိတဲ့အတွက် လွတ်အောင်ကင်းအောင် မပတ်မသက် အိုးစားခွဲခဲ့တာ ခုဘဝရော သံသရာပါ ကောင်းဖို့ဖြစ်လာတာပါပဲ။ ဒီလူတွေကို ပါးလျက်နားလျက် ပရောပရည်လုပ်ရမှ အရိုးအရင်းလေးကိုက်ရမယ့်ဘဝကို ဘယ်တုန်းကမှ မလိုချင်ပါဘူး။ အဲ့ဒါကြောင့် CDM လုပ်ခဲ့တာပါ။ “အခုလိုနှစ်ပေါက်အောင်ကြာလာတော့ စိတ်ဓါတ်တွေ ကျမလာဘူးလား။ စားဝတ်နေရေးတွေ ထိခိုက်ကုန်ပြီ မဟုတ်လား။” လို့ နှမ်းဆီတွေက မေးရင် “ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် အင်ဗာတာလေးနဲ့ မြဝတီပဲ ထိုင်ကြည့်နေကြပါ။” လို့ပဲ ပြောချင်တယ်။ ခများတို့နဲ့ […]
ချန်ဂင်တို့စခန်း (၁၅)
“တစ်ခေါက်လောက် ကြွခဲ့စမ်းပါ။ ကျုပ်နှမများကို ဖိတ်ကြားချင်ပါတယ် ခင်ဗျာ။ တိမ်ဝါရောင် တိမ်တောင်တွေ စိမ်းစိမ်းစို အကိုတို့ရွာ” သူခေါ်တယ် လာပါ လာပါ ဆိုနေရင်းကနေ မပြောမဆိုနဲ့ သူများထက်ဦးအောင် ရောက်ချလာတဲ့ ဧည့်သည်ကတော့ ဥမ္မာခင် ပါပဲ။ ဒီလောက်လူသူမနီး တောကြီးမြိုင်လယ်မှာ တသီးတခြား သွားနေတာတောင်မှပဲ ဥမ္မာခင်တို့များ မရောက်ရောက်အောင် လိုက်လာနိုင်တယ်နော်။ လူပုန်းတောမှာ မနေသာဆိုသလိုပ။ အရင်ကတည်းကလည်း ရွာမှာ နှာစေးချောင်းဆိုး အအေးမိတုတ်ကွေးတွေ လာလာပြနေလို့ အကိုက်အခဲပျောက်ဆေး ချောင်းဆိုးပျောက်ဆေးတွေ အဆက်မပြတ်မှာနေရပါတယ်။ သို့သော် ရာသီတုတ်ကွေး နဲ့ ကိုဗစ်တုတ်ကွေးက လက္ခဏာဆင်သော်ငြား အမြင်မှာ ကွဲပြားတယ်ဗျ။ လူနာကြည့်နေကျ ကိုယ်ကပဲ COVID detector ပါနေပြီလား မပြောတတ်။ ကိုဗစ်လူနာဆို မြင်လိုက်တာနဲ့ “ဟင် အဲ့ဒါ ကိုဗစ်ကြီးလား မသိဘူး။” […]
ချန်ဂင်တို့စခန်း (၁၄)
ဇာတိကတော့ ရန်ကုန်ပါ။ မြို့ပြမှာ မွေးဖွားကြီးပြင်းခဲ့တယ် ဆိုပေမယ့် ကျေးလက်ဒေသနဲ့လည်း သိပ်မစိမ်းလှပါဘူး။ မိဘဘိုးဘွား အညာကဆိုတော့ ကလေးဘဝကတည်းက ရပ်ဓလေ့ရွာဓလေ့တွေနဲ့ အကျွမ်းတဝင် ရှိပါတယ်။ သို့သော်လည်း တောဓလေ့ တောစရိုက်တွေကိုတော့ အခုတခါ စခန်းကိုရောက်မှပဲ သေချာ ကျင်လည်လိုက်စားဖူးပေတော့တယ်။ ရှားရှားပါးပါး ကြုံရခဲတဲ့ အတွေ့အကြုံတွေပါပဲ။ ရှေ့လျှောက် ပိုလို့တောင် ခဲယဉ်းဦးမယ်။ တောတွေကသာ ရွာတွေဖြစ်ဖြစ်လာတာ။ ရွာတွေက တောမဖြစ်ဘူးလေ။ (အခုတော့ ပြာပုံပဲဖြစ်တာများပါတယ်။) မြန်မာပြည်အလယ်ပိုင်းမှာ ကြည့်ပါလား။ ရွာချင်းခြားတာ ယာခင်းများသာ ရှိတော့တယ်။ လွင်တီးခေါင်မှာ သစ်ပင်လေးတွေ စိမ်းစိမ်းစုစုမြင်ရင် တောမဟုတ်တော့ဘူး။ အဲ့ဒါရွာ။ အခုအရပ်မှာတော့ ရွာကနေ တောစခန်းရောက်ချင် တစ်နာရီ နှစ်နာရီလောက်တော့ ပျော့ပျော့လေး အတက်အဆင်းရှိတယ်။ ဟောဟိုးကတောင် ဆိုပြီး လက်ညှိုးနဲ့ လှမ်းထိုးပြလို့ ရပေမယ့် တကယ်သွားရင် […]