လှထုံတို့ရွာ (၉)

ရွာအကြောင်းလေး စီကာပတ်ကုံး ရေးမိတဲ့အခါ စောင့်မျှော်ဖတ်ရှုကြသူတွေ မနည်းဘူးဆိုလို့ ကိုယ်လည်းပဲ အားတက်သရော ဆက်ရေးနေပါတယ်။ စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းတာတော့ မပြောနဲ့။ စာရေးတဲ့သူကိုယ်တိုင်တောင် ရှေ့ဆက် ဘာဖြစ်မယ်မှန်းမသိ။ ရေးရင်းရေးရင်းကို ဇာတ်ရှိန်ကတက်လာတာ။ အခုလောလောဆယ်မှာတော့ တောင်ကြီးက မိုဟာမက်ဆီကို မလာရင် မိုဟာမက်က တောင်ကြီးတွေဆီ သွားရမယ် ဆိုတဲ့စကားနဲ့ ပြောင်းပြန်ပဲ။ ဆရာစိုးက စစ်မြေပြင်ကို မသွားရသေးခင် စစ်ပွဲတွေက ဆရာစိုးရှိရာကို ရောက်လာခဲ့ပြီ ထင်ပါရဲ့။ စစ်မှာတမူ နှမလေးမယ့်ထက်ဖြူနဲ့ ယူရမလား။ စစ်မှာယွန်းမ နှမလေးမယ့်ထက်လှကို ရလေမလား တော့ မပြောတတ်။ ကြည့်ကြသေးတာပေါ့နော။ ဟိုတနေ့ညက လက်နက်အပြည့်အစုံနဲ့အဖွဲ့တွေ လာသွားတာ “တံပိုးနဲ့စည်သံညံညံ စစ်ကြောင်းကြီး ချီလာသံကြား” ဆိုတဲ့အတိုင်း ဖြစ်ကုန်တာပေါ့။ မိဂဒါဝုန် ဟာ မိဂဒါဝုန် မဟုတ်တော့ဘူး လို့ ပြောခဲ့တဲ့အတိုင်းပဲလေ။ အရင်တုန်းက […]

လှထုံတို့ရွာ (၈)

ဗီဇစရိုက်အားဖြင့်ကိုက အအိပ်အစားမက်တဲ့အထဲ ကိုယ်မပါပါဘူး။ မအိပ်မနေ အသက်ရှည် စကားလက်ကိုင်ထားတာ လူမှန်းသိတတ်စအရွယ်ကတည်းကပါ။ ကလေးဘဝကတည်းက အိပ်ပျက်ခံ စာကျက်တတ်တယ်။ ဆေးကျောင်းသားဘဝမှာ အိပ်ငိုက်မှာစိုးလို့ မတ်တပ်လမ်းလျှောက် စာကျက်ခဲ့ရတယ်။ ဆရာဝန်ဖြစ်တဲ့အခါကျတော့ နိုက်ဂျူတီတွေမှာ မိုးစင်စင်လင်းတဲ့ထိ ငိုက်တောင်မငိုက်အားပဲ အလုပ်များနေခဲ့ဖူးပါတယ်။ ဒီတသက် ဒီဘဝမှာတော့ ကိုယ့်အတွက် အိပ်ရေးပျက်တယ် အိပ်ရေးမဝဘူး ဆိုတဲ့ ပြဿနာဟာ စကားထဲထည့်ပြောစရာကို မလိုခဲ့တာပါ။ UHC တို့ သျှင်ပါကူဆေးခန်းတို့မှာ MO လုပ်တုန်းကဆို နေ့ဘက်တ​နေကုန် ဆေးရုံမှာဆင်းပြီး ညဘက်ကျ​တော့ ဆေးခန်းမှာ တညလုံးဆက်ဂျူတီဝင်နိုင်ပါတယ်။ ဘာအလုပ်မှ လုပ်စရာမရှိဘူးဆိုရင်တောင် စာရေးတာ စာဖတ်တာ၊ သီချင်းနားထောင်တာ၊ ရုပ်ရှင်ကြည့်တာနဲ့ မိုးလင်းပေါက် မျက်စိကြောင်နိုင်တဲ့အစားထဲမှာပါတယ်ဗျ။ ဘာစိတ်ကြွဆေးတွေမှ စားဖို့မလို ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ပေါက်မြောက်တက်ကြွနေနိုင်တဲ့သူပါ။ သို့သော်လည်း အခုရက်ပိုင်း ညဘက်ညဘက် လာလာအနှိုးခံရတာကိုတော့ အမှန်အတိုင်းပြောရရင် […]